Het leven is een hel. Het begint er al mee dat je zomaar geboren wordt zonder dat iemand je ergens om heeft gevraagd. Daarna zit er maar één ding op: proberen er alsnog iets van te maken.
Alleen wordt dát gefrustreerd doordat je voortdurend wordt verplicht tot allerlei handelingen die alleen maar noodzakelijk zijn omdat de wereld gewoon slecht in elkaar is geschroefd. Zo blijven je haren almaar groeien, waardoor je, bij wijze van groot onderhoud, om de zoveel tijd verplicht bent naar de kapper te gaan. Je bent in de wereld geworpen en de wereld doet alles om je diets te maken dat je daar niet hoort.
In de categorie “groot onderhoud” valt ook dat je van tijd tot tijd kleren moet kopen. Eén keer in je leven zou voldoende moeten zijn – of, vooruit, één keer nadat je je volwassen lengte hebt bereikt. Maar zo is het niet. Kleren zijn onderhavig aan slijtage en moeten dus worden vervangen. Een noodzakelijk kwaad, maar nog steeds een ellendig kwaad.
En zo bevond ik me vorige week in een klerenwinkel waarvan ik me de naam niet wens te herinneren. Ik had mijn spullen snel uitgezocht en stond bij de kassa. En daar word je dan in het Engels te woord gestaan.
“Oké,” denk je, “dit is Amsterdam, het is het stadscentrum.” Ik kan er ergens nog wel begrip voor opbrengen, al heette de jongeman achter de kassa gewoon Maarten. Dus ik zei iets terug in het Nederlands. Beleefde mensen schakelen dan over naar die taal, maar Maarten bleef mij in het Engels te woord staan. Ik zei weer wat in onze eigen taal, maar Maarten bleef Engels praten. Als om duidelijk te maken dat ik in een werkelijkheid ben geworpen waar ik niet hoor.
Herkenbaar Jona, en hinderlijk. De “betere” hooggeleerde of filosoof kon er nog wel eens nonchalant bijlopen: Er zijn belangrijker dingen. Heb ik nou het idee dat zowel de spijkerbroek alsook het gemillimeterde of kaalgeschoren hoofd bij mannen om deze begrijpelijke reden zo populair zijn ?
Haha wat een wereldstad is het. Ik ga eens filosofisch vloekende kleuren aandoen vandaag dan maar.
Maar Jona toch. Mannen als jij en ik moeten onze kleren niet kopen in Amsterdam, maar in de provincie. Ik koop de mijne bij Roetgerink in Enter, een gigantische zaak met een dito collectie, behulpzaam en deskundig personeel en nauwelijks modieuze newspeak.
Ook met betrekking tot het leed dat kapper heet heb ik desgewenst nog wel een tip.
Het leven is verrukkeluk.
Sto kalò!
Herstel: verrukkulluk..
Een Verrukkullukke hel.
Ik koop met enige regelmaat kleding net over de grens in het Duitse Kleve. Bevalt prima. En daar wordt je in de meeste winkels gewoon in het Nederlands te woord gestaan…
Zoals concierge Polderman van de Rotterdamse kunstacademie placht te zeggen: ach meneer, het is alleen maar verschuivende deklading (het schip vaart door). Het gaat om de kleren, de rest is bijzaak en onderhavig aan trends die volkomen onbelangrijk zijn in het geheel der dingen. Ik zou er niet mee zitten, maar ik woon dan ook (gelukkig) niet in Amsterdam. Misschien was het weer zo’n druppel voor je…
Bij een kapper ben ik al in geen 30 jaar meer geweest en kleren koop ik meestal op de markt. En naar wat ik me kan herinneren van jouw verschijning laatst in Amsterdam, dacht ik eigenlijk dat je bij het Leger des Heils klant was. Je leven aan het beteren?
Van een oudheidkundige mogen we toch verwachten dat die z’n eigen jas bij elkaar jaagt. Knuppel mee, park in en hondjes knuppelen maar. De Canadezen kunnen het toch ook?
Heb je die winkelbediende gevraagd naar de reden van dat stompzinnige gedrag? Zelfs in een wereldstad in eigen land zou ik graag in het Nederlands geholpen worden. Vroeger werd hier al eens gesteld: geen Vlaams, geen centen. Vlamingen zijn daar nogal gevoelig aan.
Inderdaad. We zijn hier heel inschikkelijk – voorbeeld: gesproken Duits in Zeeland is alomtegenwoordig, maar ik ben nog nergens tegengekomen dat ze geen Nederlands (meer) wensen te spreken. Maar misschien was ‘Maarten’ onze taal niet machtig?
Maar spreek in wereldstad (!) Brussel op het treinstation (!) een winkelier in het Nederlands aan & je wordt gewoon weggekeken! Als je in België op het station in de hoofdstad een nering bedrijft, spreek je minimaal twee talen. Kom nou! Dikke nek.
Over ‘gesproken taal’ gesproken. In Friesland spelen ze niet het Wilhelmus voor de koning maar hun eigen lied (ik we dat Buma dit niet geweten heeft toen hij zijn voorstel lanceerde) en ook in de rechtbank spreekt men Fries (een NL vertaling van het oordeel is via leges te verkrijgen). Maar als je dit toestaat in ons land, zou een Fries dan ook niet in Maastricht kunnen eisen dat zijn zaak in het Fries wordt behandeld?
Om maar niet te spreken van de integratie van niet-Nederlanders (geboortig en statushouders), die voornamelijk via het spreken van de Nederlandse taal wordt uitgevoerd. Hoe kun je van hen eisen dat ze Nederlands leren en toestaan dat men dat in Friesland niet hoeft?
> zou een Fries dan ook niet in Maastricht kunnen eisen dat zijn zaak in het Fries wordt behandeld?
Nee, want het Fries is een erkende taal in Friesland, niet daarbuiten.
Enkele Antillen binnen het Koninkrijk hebben ook hun eigen taal, in plaats van het Nederlands.
Overigens vind ik het geen goede ontwikkeling, en ook tamelijk kunstmatig, want het is juist meestal normaal geweest dat hogere lagen zich bovenregionaal oriënteerden, en een verschil tussen familiaire lokale spreektaal en een wijder toepasbare taal voor officiële en geschreven zaken was eigenlijk overal de norm.
In dat licht is het meer en meer gebruiken van het Engels in de openbare ruimte een tamelijk normaal verschijnsel. Het Nederlands zal op termijn toch wel een streektaal worden.
Lijstje van heel erge dingen”
1. Wat Jona hierboven beschrijft.
2. Eva Jinek die om de anderhalve zin een Engels woord of een Engelse uitdrukkinggebruikt waarvoor ook goede Nederlandse equivalente bestaan.
3. NOS-journaal in het algemeen en Rob Trip in het bijzonder.
4. Jan Roos, de man van het referendum, die het woord zelf niet eens kan uitspreken. Hij heeft het constant over het ‘reverendum’.
5. Thiery Baudet en advocaat Hiddema.
6. De oranje stropdas van Kees Van der Staay en ook de hele man zelf, wiens politieke beleid alllen op de Bijbel berust.
7. Buma met zijn verplicht Wilhelmus op school.Er is hier al genoeg nationalisme!
8. Andries Knevel en Thijs van den Brink.
9. De schaamteloze zelfverrijking van CEO’s en bankiers.
10. De gouden koets en de troonrede met de belachelijke hoedenparade.
Ik houd er mee op, mijn adrenalinespiegel loopt anders te hoog op.
Klerewinkel. Bij ons deden/doen die het graag in het Frans.
Beste Jona,
Heel herkenbaar…. mij lukt het meestal enkel op reis om de psychologische drempel van de kledingwinkel te overschrijden, en dan nog als er écht nog tijd over is…
Wat je opmerking over het Engels betreft… als ‘Nederlandstalige Belg’ heb ik dit al vaak meegemaakt in Amsterdam en ook al in Rotterdam… “Blij” te horen dat niet enkel Belgen hiervan het slachtoffer zijn…. 🙂
Ik dacht altijd, wellicht is het Belgische Nederlands dermate een wereldtaal dat men spontaan de huidige lingua franca (probeert/begint, – kies zelf maar….) te spreken… en ook dat halsstarrig blijven doordoen in het Engels, nadat al lang duidelijk is dat met met een Nederlandstalige van doen heeft… Het enige wat hiervoor helpt heb ik al mogen merken, is zelf beginnen in het Frans, een taal die ze slechts kennen van hilarische uitdrukkingen zoals “un jus d’orange avec fraises svp”…. Dit brengt hen zodanig van de wijs, dat ze uiteindelijk toch heel erg dankbaar zijn wanneer de conversatie gewoon in hun “moerstaal” kan worden verder gezet…. 🙂
Vroeger weigerden die verdomde Fransen iets anders te spreken dan Frans, en tegenwoordig weigeren die verdomde Fransen iets anders te spreken dan Engels!
Al in de oudheid werd de volgende mop verteld. Komt een filosoof bij de kapper. ‘Hoe zal ik u knippen?’ Waarop de filosoof: ‘In stilte.’
Die grap wordt volgens mij toegeschreven aan Philip van Madedonië (de vader van Alexander de Grote)
Volgens Ploutarchos was het inderdaad niet een filosoof maar een koning, om precies te zijn Archelaos. “πῶς σε κείρω, βασιλεῦ;” “σιωπῶν,” ἔφη.
Het is al weer jaren geleden, dat ik in Brussel wat sigaretten en de nieuwste Asterix kocht. Ik werd vriendelijk geholpen in de Franse taal.
In het Nederlands vroeg ik hoeveel ik moest betalen. Kreeg in het Frans antwoord. Ik deed of ik het niet begreep en vroeg weer om de kosten. Uiteraard weer in het Frans antwoord. Ik slaakte een Nederlandse zucht, trok mijn portemonnee en legde wat Belgische franken op de toonbank. Zei: “dat was het dan”, pakte de spullen en liep de sigarenzaak uit. Kwam de dame achter mij aangerend: “Meneerke, meneerke, er mankeren nog hondertwintig frankskens aan.” Waarop ik antwoordde, dat ik geen Frans kon verstaan.
Misschien een tip om bij taalproblemen wat minder te betalen.
Mensen in een winkel willen je over het algemeen liever niets verkopen.
Of alleen winkels binnengaan waar een bordje hangt met ,,hier spreekt men Nederlands”.
De gemiddelde Luxemburger kan hierover een liedje meezingen. Als je in sommige winkels in het Luxemburgs begint, word je al snel onderbroken met een bits “en français svp”. Mijn kleren koop ik overigens in redelijk grote hoeveelheden tegelijk in Trier (dan hebben we het maar weer gehad), waar ook nog een redelijke keus in Nederlandse maten is (lang hoeft niet altijd omvangrijk te zijn).
Goh, blijk ik toch behoorlijk wat ergernissen al te vermijden. Moet je ook doen, Roger: geen Nederlandse tv kijken, tenzij er een leuke film is (gisteren Moonrise Kinngdom) of een aardige politieserie.
La Confédération Suisse is op dit punt een verademing, Men spreekt er tenminste twee of drie der moderne talen en schakelt probleemloos en zonder een zweem van commentaar over, ook per telefoon en ook bij het meest snobistische bankkantoor of dito horlogier.
Voor kleding heeft daar de kleur grijs de voorkeur: correct en tijdloos.