Eigenlijk had ik gewaarschuwd moeten zijn. Ik voelde me de afgelopen dagen al niet al te jofel en had afspraken moeten verzetten. Maar gisteren ging ik toch op pad: afspraken in Zwolle, Nijmegen en Den Bosch – kortom, een dag in de trein. Ik voelde me ’s morgens goed en zelfs als dat niet zo zou zijn geweest zou ik vermoedelijk op pad zijn gegaan omdat ik deze drie afspraken niet wéér wilde verzetten.
Enig probleem: als ik klaar zou zijn in Den Bosch, was het te laat om nog naar huis te gaan. Je mag tussen vier en half zeven namelijk geen fiets in de trein hebben en ik zou tot half zeven moeten wachten. Omdat ik probeer aan te sterken van de operatie die ik december heb ondergaan, maak ik in zulke situaties vaak een fietstochtje. Ik houd ervan eindeloos en vaak doelloos wat te rijden. Den Bosch – Woudrichem leek me wel wat: dertig kilometer slechts en door het altijd mooie rivierenlandschap.
Vol goede moed ging ik op pad en ik nam pauze voor thee in Heusden, dat ik altijd een mooi stadje heb gevonden. Toen ik langs de Afgedamde Maas naar Woudrichem reed, merkte ik dat er iets niet klopte. Mijn maag deed pijn, alsof er iets scherps in zat. Het was goed dat ik in Woudrichem een pontje naar Gorkum kon nemen en met de trein naar Amsterdam kon terugkeren.
Ik voelde me dus bepaald niet lekker toen ik neerstreek bij de haven van Woudrichem om op het veer te wachten, waar ik rook dat er vis werd gebakken. Ik kon hier alvast wat eten en dan kon ik, eenmaal aan de overkant, meteen naar het station. “Hebt u wat kibbeling?” vroeg ik, maar de man antwoordde dat hij al aan het sluiten was – om vervolgens toch nog wat te bakken voor zijn bleke, zwak ogende gast. Gewoon aardig.
Eigenlijk vaart het pontje niet meer na zes uur maar de veerman zag nog drie mensen staan en beloofde dat hij ons nog wel even over zou zetten. Opnieuw: gewoon aardig.
Eenmaal in Gorkum konden we alleen niet aanleggen op de normale steiger – het was zes uur geweest – en moesten onze fietsen overboord worden getild, maar een van de veerlieden en een medepassagier namen mijn karretje van me over. Opnieuw: gewoon aardig.
Zo zat ik bij de haven van Gorkum. Ik fietste nog even niet naar de trein, de wereld draaide een beetje om me heen. Ik SMSte mijn zakenpartner dat er iets was, zodat als er écht iets zou zijn, hij op de hoogte was en ook de vermoedelijke oorzaak kende. Het enige wat de steken in mijn maag kon verklaren was dat ik iets verkeerds had gegeten en dat moesten de blokjes bleekselderij zijn die ik in de trein van Nijmegen naar Den Bosch soldaat had gemaakt. Mijn partner SMSte wat geintjes terug. Gewoon aardig.
En toen ineens realiseerde ik me dat ik de volgende dag op een gymnasium een lezing zou verzorgen. Dat die zou doorgaan, kon ik onder de omstandigheden niet garanderen. Het probleem was nu: het telefoonnummer had ik op een papiertje geschreven waarop ook mijn lestijden en de locatie stonden – en dat lag thuis, naast de computer waarop ik mijn powerpoint had voorbereid. Hoe bereikte ik mijn contactpersoon op tijd? De enige oplossing was een wederzijdse vriend bellen, die het nummer ook niet had maar weer mensen kende die het wel hadden. Uiteindelijk zijn er diverse Amsterdamse leraren klassieke talen bezig geweest om zo van alles voor me te regelen. Gewoon aardig.
Ik ben uiteindelijk aangespoeld bij vrienden in Dordrecht, waar hun onaangekondigde gast tot zijn positieven kon komen. Gewoon aardig. Aanzienlijk minder bleek, maar met buikpijn, is de onaangekondigde gast inmiddels verder gereisd. Met een hersteld vertrouwen in de mensheid.
Het sterft van de aardige mensen. De onaardige schreeuwen alleen harder, waardoor het lijkt alsof ze in de meerderheid zijn. Daarbij, blijft altijd overeind, wie goed doet, goed ontmoet.
Hoop dat de lezing toch is gelukt. Beterschap Jona. Nooit geweten dat bleekselderij zich als bedorven kip kon gedragen. Misschien heeft zo’n rottige kip met z’n tengels aan de selderij gezeten.
De aanhoudende warmte -niet gewend in moerasdelta Nederland- is een aanslag op het gestel. Haenig an (kalmaan) zegg’n ze hier in Twente.
En zo kun je van een hoop ellende toch nog een leuk stukje schrijven. Gewoon aardig (van je). Hoop dat je je inmiddels wat beter voelt.
Altijd bereid gewoon aardige mensen te ontvangen in Dordrecht!
Gelukkig zijn er nog heel veel aardige mensen, Jona. Maar het tegenovergestelde gebeurt ook wel eens. Ik stapte ooit uit de trein in Amersfoort en zag dat een paar wagons verderop een ouder echtpaar uitstapte, waarbij de man ten val kwam. Alle passagiers liepen hem straal voorbij. Sommigen liepen zelfs om hem heen en toen ik de man weer overeind hielp, bleek het gelukkig nogal mee te vallen. Ze bedankten me uitvoerig. Ik vond zelf dat dank niet nodig was. Ik heb andere voorbeelden van onverschilligheid meegemaakt, maar laat het hierbij. Ik ben ervan overtuigd dat de meeste mensen aardig zijn . Dat is fijn. Ik hoop van harte dat je van je operatie goed herstelt!
Beterende groet,
haenig an en rap een betje, zegt een bekende almeloer.
Beterschap!
Is het trouwens niet een gewoon zomergriepje?
Aardig dorp ook precies, dat Woudrichem. Dat jullie erin geslaagd zijn mooie dorpskernen te behouden terwijl we die in Vlaanderen helemaal verkl**t hebben, maakt me vaak jaloers.
Leuk, positief nieuws. Mag ook best eens geschreven worden.
Ik hoop dat het wat beter gaat inmiddels.
Nee, ik heb nog steeds buikpijn. Heb al mijn afspraken maar weer eens afgezegd.
Wie gaat er gebakken vis eten als hij buikpijn heeft?
Als de buikpijn aanhoudt, gewoon een dag niks eten, genoeg water (alleen water) drinken en goed poepen.
Daar knap je echt van op.
Ik vrees dat het geen zomergriepje is, maar evengoed bedankt voor de welgemeende raad.
Ook geen blindedarm-ontsteking?
Voor een moment dacht ik “oei, dat zou kunnen”. Maar toen dacht ik: “ik denk dat ik het verschil tussen maag en blinde darm weet”.
Heb er nog steeds last van ondertussen, vandaar mijn vandaag wat laat geplaatste stukje.