Ik werd vanmorgen om zes uur gewekt. Onbestemde geluiden in de achtertuin. Het geluid hield later op, maar ik was klaarwakker. Nog even blijven liggen, maar de slaap kwam niet meer: even later begonnen bouwvakkers te werken met schaafmachines.
Wat een mooie dag beloofde te worden, was zo in één klap naar de gallemiezen. Als ik niet voldoende heb geslapen, sta ik uitgeput op. Ik zal de hele verdere dag geen energie meer hebben. De belangrijke afspraak die ik had met mijn moeder, heb ik uitgesteld, om de doodeenvoudige reden dat ik niet ook nog ruim een uur in de trein kan zitten. “Uitgeput” en “geen energie” drukken niet precies uit hoe leeg ik vandaag ben.
U zou kunnen zeggen dat dit niet normaal is. En dan geef ik u gelijk. U zou ook kunnen zeggen dat ik eens met een dokter moet gaan praten. En ook dan geef ik u gelijk: het is het besluit dat ik vandaag heb genomen. U zou bovendien kunnen zeggen dat ik me aanstel en dan geef ik u geen gelijk. Het probleem is reëel.
Het heeft overigens niets te maken met decibellen. Zó luid zijn schaaf-, boor- en vlakschuurmachines op vijftien of twintig meter niet, althans als je je ramen sluit en oordoppen in doet. Dat geldt trouwens ook voor die andere bron van ergernis: de gesprekken die me in de trein lam slaan, zijn op zich niet bijzonder luid.
Het probleem zit ergens anders, namelijk in het feit dat je er geen controle over hebt. Geluid dringt via je oren binnen in je geest. Je kunt niet denken wat je zelf wil, je kunt niet zijn wie je bent. Het is dát aspect dat je sloopt.
In de loop van de middag ging de radio van de bouwvakkers ook nog aan. Ondanks gesloten ramen en oordoppen kon ik meeluisteren naar “always on my mind”, wat ik – poging tot een wrange grap – ervoer als een dreigement.
Ik besloot er eens heen te gaan. Dat die bouwvakkers hun werk moesten doen, akkoord, maar ze konden toch op zijn minst de radio uit zetten? En als ik er toch was: hoe lang zou het gaan duren?
Dan word je natuurlijk begroet met de leutigheid die je er, uitgeput als je bent, écht niet bij kunt hebben. “We zijn nog dertien weken bezig, maar vermoedelijk worden het er veertien.” En dan het schokkende antwoord op de vraag of de radio niet uit kan: “Nee, want hiernaast zit iemand op de piano toonladders te spelen en anders moeten wij daarnaar luisteren.”
Daar had je het. De radio ging dus gewoon aan om andermans geluid te overstemmen. Dat het hele blok mocht meegenieten, was blijkbaar niet bij de mannen opgekomen.
Naschrift
Dit is een vrij schokkend stuk over de schade door geluidsoverlast.
Sterkte
Meelevende groet,
Herkenbaar. De een is extra gevoelig voor geluid, de ander voor licht, weer een ander weer ergens anders voor. Weinig aan te doen, voor zover ik weet, behalve bewust zoeken naar mogelijkheden om het draaglijker te maken of te vermijden.
Hoe bekend klinkt dit in mijn oren. (figuurlijk dus ) Ik heb hersenletsel en veel prikkels komen veel te hard binnen. Ik snap denk ik wat je bedoelt. Bij mij werkt het als volgt. De prikkels komen allemaal even hard binnen en overstemmen dan ook alles wat mijn hersens willen doen. Die kunnen alleen nog maar bezig zijn met die prikkels te verwerken. En dat is hard werken waar ik doodmoe, uitgeput, van raak. Doordat mijn hersens zo bezig zijn hebben ze ook geen tijd meer om b.v. mijn been linker been en linker arm aan te sturen. Waardoor mijn motoriek niet meer is wat ie moet zijn… Ik heb het ook bij visuele of tactiele prikkels. En als ik schrik…..mijn brein maakt overuren.
Succes en als ze echt 13 weken blijven werken, misschien overdag een andere omgeving zoeken? Die wel voldoende rust biedt?
Hoe rustig/lawaaiierig is jouw buurtje zonder deze bouwvarkens?
Kwa verkeer, kinderen, buren, piano, …
En dan toch nog vanmorgen methode op maandag posten. Petje af en veel sterkte.
Zo dacht ik ook.
Ik mag nu van mijn werk een weekje eerste klas reizen om uit te proberen. Scheelt echt heel veel in de herrie, eersteklas is superrustig want iedereen zit daar te lezen of te werken!
Sterkte. Geluidsoverlast kan je inderdaad slopen.
Een radio zit zo ongeveer in de CAO bij bouwvakkers, Jona. Mijn schoolhoofd heeft indertijd nog hele afspraken met een aannemer moeten maken van wanneer wel of niet. En ja hoor, als de kinderen pauze hadden , stond dat ding ook direct te loeien. Pauze voorbij en hij ging uit. Dat wel, maar een lolbroek vond het toen wel lollig om een ladder tegen de gevel van mijn klas te zetten en naar mij te schreeuwen: ” Zo goed, mees!” Er kwamen prompt beelden bij mij op hoe men een middeleeuwse stad tegen aanvallers verdedigde.
Koop een kratje bier en spreek met ze af dat ze die op vrijdagmiddag krijgen als ze die week voor 8.00 geen herrie hebben gemaakt. Kost wat, maar zie het maar als investering….:-)
Ik denk dat deze nog goed zo werken ook. Je komt makkelijk over als een zeur, helemaal omdat er in Nederland ook al snel veel geklaagd wordt. Ik zal nooit vergeten dat de omwonenden van een nieuwe locatie voor een jeugdhonk de eerste klachten over overlast al hadden gemaakt nog ruim voor het hele ding open was.
Op deze manier kom je ook sympathieker over, en dan denkt men al graag een stukje mee.
Herkenbaar. Als het je een troost mag wezen: ook ik word hier horendol van.
Tja, mensen hebben al snel het idee dat je gewoon maar een zeikert bent. Dat sommigen van nature gevoeliger zijn voor bepaalde zaken wordt maar niet begrepen. Zolang zij het probleem niet zelf ervaren, bestaat dat probleem blijkbaar niet. Enorm frusterend onderdeel van de massa-individualisatie.
Domme vraag misschien, maar wanneer moeten die bouwvakkers dán hun werk doen? Lawaai hoort bij de grote stad en daar kies je voor — ik herinner me nog levendig Jona’s eigen apocalyptische beschrijving van het dagelijks leven in het antieke Rome. Niet dat het platteland een idylle is (daar is hier al eens een discussie over geweest), maar het wordt vrees ik óf Uithuizermeeden óf toch maar een bezoekje aan de huisarts. In ieder geval sterkte ermee!
Natuurlijk mogen die mensen hun werk doen, en dat bestrijd ik ook niet, maar het is natuurlijk stapelgek dat je, omdat je geen zin hebt te luisteren naar iemand die zijn toonladders aan het oefenen is, besluit zelf maar wat kabaal te gaan maken en een compleet blok laat meegenieten.
Dat is zo, maar de irritatiefactor ligt voor iedereen anders. Ik kan nog altijd geen klarinet horen omdat in mijn vroege jeugd een buurjongen ’s avonds met open raam úren toonladders speelde…
Het is nu eenmaal zo dat als er wordt verbouwd je als omwonende het Mega Piraten-festival geheel gratis erbij krijgt. Ik weet, het is vloeken in de intellectuele kerk, maar dat is ook levende cultuur — er kan geen Nederlands evenement plaatsvinden zonder gepaste pokkeherrie, en dat is in mijn beleving al heel lang zo.
Weet u dat er iets is dat u op uw oren kunt zetten dat stilte uitzendt ? Dat schijnt fantastisch te werken. s’Nachts zal u daar misschien niets aan hebben. Als u het niet kunt vinden zou ik voor u na kunnen vragen.
Geluidsoverlast is vreselijk.
Marjan van Oostendorp
Kijk eens hier 😉
https://mainzerbeobachter.com/2015/09/04/koptelefoon/