Afgelopen zondagmiddag had ik een belangrijke afspraak. Met een grote tas liep ik de trap af, mijn huis uit, de straat op, klaar om weg te rijden. Maar waar was mijn fiets?
Gestolen dus. Een delict dat klaarstond om gepleegd te gaan worden. De gemeente Amsterdam heeft namelijk in haar oneindige wijsheid enkele fietsenrekken uit mijn straat weggehaald, terwijl er juist meer mensen zijn die zich fietsend verplaatsen. De fiets vastzetten aan de brug, aan een regenpijp of wat dies meer zij, is al heel, heel lang niet meer mogelijk. Een dief heeft het hier voor het uitzoeken en dat gebeurt dan ook regelmatig. Je pakt gewoon een losstaande fiets mee, loopt een stukje verder en schroeft het slot daar op je gemak los.
Gegeven de voorspelbaarheid van de diefstal kon ik er eigenlijk niet eens echt mee zitten. De dief deed gewoon z’n werk. Het was de gemeente waarop ik kwaad was. En dat is natuurlijk een typische onderbuikreactie, want zelfs al waren er helemaal geen rekken meer en zelfs al stond mijn fiets niet op slot, dan nog heeft een dief met z’n jatten van mijn spullen af te blijven.
Toen ik een paar uur later thuis kwam, zag ik dat een briefje was geprikt op de boom waarachter mijn fiets had gestaan. Iemand schreef dat hij de dief aan het slot had zien morrelen en hem had tegengehouden. Mijn karretje stond nu bij een van mijn straatgenoten op de trap.
Daar heb ik het zondagavond afgehaald. Bloemetje meegenomen, kopje koffie gedronken, kennis gemaakt met een straatgenoot die ik voordien alleen van gezicht kende. Geconcludeerd dat de dief dom was geweest om het slot ter plekke te forceren in plaats van de fiets mee te nemen en het klusje om de hoek te doen.
En verder: de constatering dat het goed was dat niet ikzelf de dief had gezien. Ik mocht dan vooral de gemeente verantwoordelijk houden, ik zou de dief desondanks een doodschop hebben kunnen geven. Als hij van de kade zou zijn gevallen, zou ik geen vinger hebben uitgestoken om hem uit het water te halen. Ik zou hem desnoods hebben laten verdrinken.
Ik schrijf dit een dag later, op maandagmorgen. In het volle bewustzijn dat dit een onderbuikgevoel is. Wetend dat dat wat ik denk, niet is zoals het hoort. En toch voel ik geen enkele spijt van deze gedachte en zou ik de fietsendief met liefde en voorbedachten rade in de gracht gooien. Daar staat, zo lees ik, een werkstraf op van zestig uur en een boete van driehonderd euro, maar dat heb ik er wel voor over om mijn onderbuikwoede te kunnen uitleven.
Dat ik de onderbuikgevoelens heb, soit. Dat ze zo hardnekkig zijn, dat zit me dus niet lekker.
De onderbuik is de zetel van de wijsheid.
Wie er de donkere kant van ons Zijn van heeft gemaakt, moge branden in de hel.
Ik blijf ‘de onderbuik’ koesteren.
Zonder onderbuik bestond niemand van ons!
Wat je beschrijft vind ik gewoon woede. En ja, gevoelens zitten in de buik. De wil in de knieën. Je gaat hopelijk nog duidelijk maken waarom je gevoelens en onderbuikgevoelens onderscheid. Ben benieuwd.
Dat de mogelijke gevolgen voor je handelen, waarover je fantaseerde, door de maatschappij met regels verboden zijn doet niet af aan het begrip dat de samenleving er voor heeft. Je reactie is volstrekt normaal en natuurlijk. Het niet mogen hebben van die reacties is onnatuurlijk.
Strafbaar zou m.i. dan ook alleen disproportioneel handelen moeten zijn. En het recht behoort niet te zijn de wet handhaven, maar recht spreken met de wet als hulpmiddel.
Ik kom zelden meer in mijn geboortestad. Maar wordt ik weer eens uitgescholden voor HOMO ! door twee dapp’re ettertjes die op een scooter voorbij sjezen, ik gaf ze graag een schouderduw (dat postuur denk ik wel te hebben) zodat ze met hun irritante wespje en al de plomp inreden.
En inderdaad, geen vinger uitsteken.
In de ira had Seneca hier weinig goede woorden voor over, en later werd de Toorn een van de zeven hoofdzonden. De twijfel van JL is mij dan ook sympathieker dan sommige van de reacties. Alle gevoelens zetelen overigens in het hoofd. “Onderbuik”en “hart” zijn voorbeelden van taal die de wetenschap niet heeft bijgehouden.
Wees maar blij, Marcel Meijer Hof, dat uw fantasie dat gebleven is. U had er anders nog lang over gedroomd (in de gevangenis, en terecht)
Hoog tijd om buikademhaling te leren en te praktiseren.
DE manier om je onderbuikgevoelens weer onder controle te krijgen.
@ Ab RC Dabra – Dat is inderdaad een zeer effectieve ademhaling die ik dagelijks praktiseer. Het versterkt mijn inspirerende onderbuikgevoelens, die ik vervolgens met het hoofd beschouw en controleeer.
@ Jacob Krekel – De ‘wetenschap’ weet inderdaad weinig van hart- en onderbuikgevoelens, zoals het ook van spiritualiteit, geloof, hoop en liefde maar weinig kaas heeft gegeten.
@ Jakob & Krekel: sleutel is natuurlijk het middenrif, dat je kunt beheersen door buikademhaling.
Ademhaling en emotie zijn zeer sterk met elkaar verbonden: krijg je heel slecht nieuws dan kun je huilen met schokkende ademhaling, schrik je ergens wezenloos van kun je gaan hyperventileren. Ben je plotseling ergens heel erg bang voor dan stokt je adem. Enzovoorts.
Door nu je adem/middenrif te leren beheersen met buikademhaling, keer je bovengenoemde relatie van emotie die de adem stuurt om en leer je je emoties (veel beter) te beheersen.
C’est ça!
Beste Ab R.C. Dabra,
de ademhalingsorganen zou ik niet tot de onderbuik willen rekenen. Daar zitten de organen voor uitscheiding en voortplanting. Waarover vast wel iets behartenswaardigs te zeggen is. B.v. een stemmer op een populist is iemand die overal schijt aan heeft. Zo is de onderbuik weer op vertrouwd terrein.
Hint: waar zit de hypofyse?
Lees er anders eens over: bij de ‘buikademhaling’ en de ‘volledige ademhaling’ zijn ook de buikspieren betrokken.
Kan het je sterk aanbevelen ‘grumpy’…
Ik vind de aanleiding tot het hele verhaal een beetje eigenaardig. Ik begrijp dat er op de fiets één slot zat, en dat die fiets dus niet met een extra kettingslot werd vastgezet. In zo’n geval kan een dief de fiets toch ook zonder probleem uit een rek tillen. Dus wat voor blaam treft de gemeente in dezen?
Onderbuikgevoelens kunnen in twee betekenissen voorkomen:
1. Opvattingen over van alles en nog wat zonder dat die op kennis van het object van deze gevoelens berusten, en daardoor vaak irrationeel zijn. Dit wordt door de mensen die dergelijke onderbuikgevoelens hebben niet als pejoratief ervaren, maar wel door mensen die niet behept zijn door diezelfde onderbuikgevoelens
2. Letterlijk kunnen onderbuikgevoelens ontstaan als er gevaar dreigt of naderend gevoel dat er iets zeer vervelends is gebeurd. Ik ben in Nederland al drie auto’s afhandig gemaakt en twee fietsen. Als je auto of fiets niet ziet staan waar je hem hebt gezet, gaan er direct een aantal hormonen aan de slag in je lichaam, die nog overgebleven zijn uit de begintijd van onze ontwikkeling tot homo sapiens. Je wordt bleek, krijgt een naar gevoel in je buik etc…
Zie Piet Vroon: de Tranen van de krokodil.
Ik denk dat Jona die tweede variant gehad heeft. daar helpt geen Stoa aan en geen Epicurus aan. Ik lijd aan het IBS (prikkelbare darmsyndroom). Mijn gastroenteroloog zei ooit tegen mij: jij
denkt met je buik.
Angst, woede, vrees voor naderend onheil, etc…, allemaal negatieve gevoelens zitten in de oudste laag van onze hersenen. Zeer lang geleden waren die nuttig, nu werken ze vaak belemmerend voor ons rationeel handelen.
Zie ook:
http://www.medicaldaily.com/your-gut-feeling-way-more-just-feeling-science-intuition-325338
https://www.volkskrant.nl/binnenland/-onze-morele-onderbuik-speelt-veel-grotere-rol-dan-we-vaak-denken~a4408107/
Een fiets dien je dan ook binnen te stallen.
Aangezien er in dit land vele miljoenen fietsen buiten gestald zijn wil ik me niet eens een voorstelling maken van de energie die het kost om mensen van jouw standpunt te overtuigen.
Maar op zichzelf een goed standpunt… 🙂
Nee. Al zou het ding zonder slot buiten staan, dan nog moeten mensen er met hun tengels van afblijven.
Maar waarom staat je fiets niet binnen? Geen ruimte?
Natuurlijk, maar als er fietsendieven rondlopen, wat heb je dan aan je gelijk?
Terechte vraag, maar hier irrelevant. Lotti gebruikte het woord “dien je”.
Fijn dat Roger van Bever terugkomt bij het onderwerp. Ik denk dat hij gelijk heeft en dat het ging over de tweede betekenis, en over hoe je die gevoelens kunt, c.q. zou moeten beheersen.
Een onderwerp waarover ook klassieke auteurs veel hebben geschreven en het zou aardig zijn daar in volgende afleveringen bij dit onderwerp meer over te lezen.
En dan had Roger het nog niet eens specifiek over het ‘brein’ in je buik! “Behalve in onze hersenen, hebben we ook neuronen in onze buik. Die sturen onze spijsvertering, ons microbioom EN ONZE EMOTIES aan, laat filmmaakster Cécile Denjean zien.”
https://www.foodlog.nl/artikel/de-buik-onze-tweede-hersenen/
Onderschat dat buikje van ons niet waarde Jacob!
De stukjes van Jona zijn altijd top. Of ik het er wel of niet mee eens ben is doorgaans niet van belang. Tussen de regels door herken ik immer de mens Lendering. Een fijn mens. De reacties op zijn stukjes gaan me daarentegen de laatste tijd steeds meer irriteren. Goh, wat slim en belezen en verstandig zijn ze allemaal. Ga toch fietsen (!). Mijn eerste gedachte na het lezen van dit verhaal was: wat leuk dat er bij Jona in de buurt nog meer fijne mensen wonen.
En fietsendieven dienen natuurlijk standaard verzopen te worden. Net als homohaters.
Aan onderbuik mankeert niets.
Lees ook het aardige boek van Kahneman: Ons feilbare denken.
Ik weet overigens niet of je mag refereren aan hormonen van lang geleden.
Daar weten we te weinig van af, allemaal speculatie.
Het verontrust me wel dat zelfs een persoon al jij, Jona, direct kwaad wordt op de overheid. Fietsenrekken weg? Wat dacht je van een paar sloten extra – dieven gaan in de regel voor de fiets met de minste sloten. Maar nee – het is de schuld van de gemeente! – dan pas de even anonieme dief. Valt me toch van je tegen.
Is er van mij in Utrecht ooit een fiets gestolen? Ja, maar pas toen ik deze aan iemand uitgeleend had. Tot die tijd waren 3 (of 4) sloten afdoende.
Ik ben erg blij dat er nog oplettende straatgenoten bestaan.
Ik werd niet direct kwaad op de gemeente, beste Robert. We hebben in deze straat brieven geschreven toen de rekken werden weggehaald. De gemeente heeft willens en wetens de bescherming van onze bezittingen weggehaald.
Nounou, welk een woordkeus: “willens en wetens de bescherming van onze bezittingen weggehaald”. Fietsenrekken zijn niet ’ter bescherming van het bezit’ maar tegen de verrommeling van de openbare ruimte. Zodat eenieder niet overal het stalen karos neerpleurt maar waar de beheerder van de openbare ruimte dat wil – dat weet jij ook wel denk ik. Zelf zet ik mijn rijwiel trouwens nooit ‘in’ een fietsenrek omdat in het verleden mijn voorwiel te vaak werd verbogen door mijn mederekgebruikers. En daarnaast heb ik niet het idee dat de gemeente met het verwijderen van de rekken (was daar een reden voor?) ‘willens en wetens’ koos voor het in gevaar brengen van de fietsen die daar normaal in stonden.
Je werd trouwens wel direct (en ‘vooral’) kwaad op de gemeente want ‘de dief deed gewoon z’n werk’. Inderdaad heel vreemd.