Een paar jaar geleden werd me duidelijk dat mijn website, Livius.org, verouderd begon te raken. Ik ben er midden jaren negentig mee begonnen en na tien jaar bleek dat de klassieke html niet de toekomst had. Het ding moest op de schop. Ik ben dus begonnen met het aanbrengen van een scheiding tussen fotografie en tekst. Later zijn beide delen overgezet naar een modern content management systeem. Dat moest handmatig gebeuren want de html-pagina’s waren nogal chaotisch. Ik had er 3653 te doen en daarvan zijn er inmiddels zo’n 3400 omgezet.
Wat nog niet is gedaan, zijn enkele pagina’s waar ook een Babylonische tekst te lezen valt. Die zijn nogal lastig. Evenmin gedaan zijn correcties, hoewel ik van talloze pagina’s weet dat er fouten in zitten. Aan beide problemen wordt gewerkt, maar ze staan even in de ijskast tot er wat technische toeters en bellen zijn toegevoegd.
Daar staat dan weer tegenover dat ik ben begonnen een Engelse vertaling van de Nieuwe geschiedenis van Zosimos online te plaatsen. Die was overigens al online, maar dat is een scan van een herdruk van een niet zo beste anonieme uitgave uit 1814, die weleens terug zou kunnen gaan op een vertaling uit de achttiende eeuw. De enige indeling die in die scan was aangebracht, was een pagina-verwijzing naar de 1814-uitgave. Ik breng nu, aan de hand van de Franse Budé-editie, hoofdstuk- en paragraafnummers aan. Ook controleer ik de eigennamen en nog zo wat zaken die bij het scannen slecht zijn doorgekomen.
Ik heb op een half boek na alles zes boeken af en ik geloof dat het wel een verbetering is, al kon dat moeilijk niet zo zijn omdat de kwaliteit van de scans zo laag was. Voor de liefhebber:
- boek één behandelt de derde eeuw;
- boek twee biedt een heidense visie op Constantijn en zijn zonen;
- boek drie is een verslag van de regering van Julianus;
- boek vier gaat over de regering van keizer Valens, diens nederlaag bij Adrianopel en de regering van Theodosius, over wie Zosimos weinig goeds te melden heeft;
- boek vijf gaat over de regering van Arcadius en Honorius (en ik heb het voor de helft af);
- en boek zes behandelt de gebeurtenissen voorafgaand aan de Visigotische plundering van Rome.
***
Er is nog een tweede online-project. Mijn beste vriend en ik hebben sinds 2003 ongeveer 70.000 digitale foto’s gemaakt en van vrienden hebben we er nog eens 10.000 gekregen. Regelmatig kan ik zo’n digitale foto verkopen voor een euro of twintig, dertig, maar dat voelde eigenlijk niet zo goed. Als wij het privilege hadden te reizen tot Pakistan aan toe, schept dat toch ook een zekere verplichting.
En dus willen we het rechtenvrij online gooien. Er ligt echter wel een probleem. Ik heb namelijk weleens mail gehad van iemand die op hoge toon eiste dat ik hem auteursrechten zou betalen voor een foto die ik op Livius.org had staan. Hij had inderdaad een identieke foto op zijn website, met daarin een watermerk dat bewees dat het bestand op die site van hem was. Het was echter wel degelijk mijn foto, die hij van het internet had geplukt en nu claimde als de zijne. Ik kon vrij makkelijk bewijzen dat het ging om mijn foto, aangezien ik een bestand van 7 MB had tegenover zijn veel kleinere bestand. Ik heb er daarna weinig meer van vernomen. Zoals ik ook weinig vernam van de Noorse piraat waarover ik weleens heb geblogd.
Als ik echter de oorspronkelijke bestanden online plaats, kan ik niet langer bewijzen dat iets mijn materiaal is, aangezien ik dan niet meer als enige het grote bestand heb. Een echte oplossing heb ik nog niet en dat verontrust me wel een beetje, aangezien ik niet uitsluit dat zich nog eens zo’n copyright-cowboy zal aandienen en ik daaraan veel tijd kwijt ben.
Het is wel degelijk een kwestie, want ik weet dat er nogal wat mensen actief zijn die holle en minder holle claims sturen, dreigen met rechtszaken en vervolgens aansturen op een schikking die mensen dan maar betalen om van het gedoe af te zijn. De prijzen die ze rekenen zijn niet gebaseerd op de online-realiteit, maar op de exclusiviteit die nog mogelijk was in het pre-internet-tijd. Het leidt tot procedures die weleens als heksenjacht zijn getypeerd.
Ik ben een tijdje geleden eens gaan luisteren naar een rechtszaak over zo’n kwestie. Aan de ene kant van de zaal zat een fotograaf die prijzen wilde zoals vóór de doorbraak van het internet, aan de andere kant zat een webmaster die te goeder trouw een foto van die fotograaf had geplaatst. Een echt oordeel over de zaak heb ik niet, behalve dan dat ik denk dat beide standpunten wel een zekere rationaliteit hadden. Ik geloof dat de partijen dat zelf ook zo zagen, want de eiser en de gedaagde namen afscheid met een handdruk.
Elke digitale foto bevat exif data.
Ik weet niet of dat juridisch voldoende is, maar u kunt dat eens naar kijken.
Na het bewerken van een foto, zeg verkleinen wijzigt de exif data.
Ik zou de foto’s bewerken zodat de exif data wijzigt een de originele achter de hand houden.
Ik zou alle bronbestanden naar een wat lagere resolutie omzetten, Er zijn prima tools om dat geautomatiseerd te doen.
Zie hier voor wat technische EXIF info: https://www.photo.net/discuss/threads/finding-a-serial-number-in-exif.365986/
Sommige camera’s stoppen zelfs het camera serienummer in de foto!
En wat HRV zegt, er zijn tooltjes om al jouw foto’s geautomatiseerd “in batch” te converteren.
Download eens zo’n programmaatje wat ze op die website aanbevelen en bekijk de exif data eens, doe dat nog eens na conversie.
’t is zelfs mogelijk om een compleet onzichtbaar watermerk in een foto te verbergen.
https://www.google.nl/search?q=store+invisible+watermark+in+picture&oq=store+invisible+watermark+in+picture
(En met onzichtbaar bedoel ik echt onzichtbaar)
Het copyright is verouderd. Fotografen moeten niet doen alsof het internet niet bestaat.
zou werken met creative commons kunnen werken?
https://creativecommons.org/
daar zou je time stamps bij foto’s kunnen plaatsen… (één van de vele voordelen)
meer specifiek hier: https://commons.m.wikimedia.org/wiki/Commons:Exif
Wat je zou kunnen doen is het toevoegen van een Livius – of ander logo, eventueel naam van de fotograaf met een transparantie van 99% daarmee is het onzichtbaar bij gewoon gebruik maar dat kun je zichtbaar maken bij juridisch geharrewar. Dit kan heel efficient met bijvoorbeel photoshop.
Wat je ook zou kunnen doen is dat je de bronfile iets aanpast qua afmetingen, type file, resolutie enzo. en de nieuwe file gebruiken voor on line toepassingen terwijl je de bron file ergens op 2 verschillende plaatsen hebt opgeslagen.
Zoals Daniel hierboven suggereert zal door een dergelijke handeling de exif data worden aangepast. Als alternatief zou je de exif data ook kunnen verwijderen of juist aanpassen met Livius info
Wel schokkend dat het jou overkomen is dat iemand een foto van jou claimde. Ik ben weer begonnen met analoge fotografie, dan heb je in ieder geval de negatieven als bewijs. Maar dan maak je geen 70.000 foto’s. Het grote bestand zelf bewaren lijkt mij in dit geval een oplossing.
Er zijn toch programma’s die een hele map aan foto’s met 1 commando verkleinen. Ik denk aan Xnview, maar wellicht zijn er ook (heel veel) andere.
Groet,
Marco
Ik lees allerlei digitale oplossingen.
Recht en onrecht blijven vlak naast elkaar te bestaan.
Vriendelijke groet,
Ik zou in elk geval de term rechtenvrij vermijden, dat suggereert dat iedereen van alles met jouw foto’s mag doen. Buiten het recht op financiele vergoeding zijn er nog verschillende andere rechten. Bijvoorbeeld het recht op naamsvermelding als maker van de foto, of het recht om de foto te wijzigen. En wat je waarschijnlijk ook niet wilt is dat iemand anders jouw foto’s voor eigen rekening gaat verkopen. Ik zou er in elk geval een Creative Commons licentie aan koppelen, zie https://creativecommons.org/share-your-work/
Ik vraag het ook nog even na bij een paar bevriende fotografen.
De fotograaf meldt: Creative Commons helpt om goedwillenden en onwetenden duidelijkheid te geven wat er wel en niet mag (bv eis vermelden auteur), de kwaadwillenden zal dat niet weerhouden. Het beste is toch een groter of kleiner watermerk in de foto op te nemen, al zal ook dat problemen niet voor de volle 100% kunnen voorkomen. (meer in het algemeen vindt hij rechtenvrij aanbieden niet zo slim, maar dat is een keuze)
Mijn foto’s mislukken zo ongeveer per definitie. Maar wat een gedoe over foto’s waar ik op deze blog van kan leren, want daar gaat het me om!
Begrijp ik u goed dat dank zij de GPS-info die in een digitale camera van na 2014 aan het fotobestand toegevoegd wordt, zoals plaats en tijd, aantal pixels etc. de eigenaar van de originele foto kan geïdentificeerd worden? In de Engelse Wikiwand las is het artikel over de exifdata. Technisch moeilijk voor mij, maar wat ik wel meende te concluderen met mijn lekenverstand is dat je bij de gedetailleerde exif-gegevens van iedere foto ook nog je persoonlijke gegevens moet toevoegen in de eigenschappen, of dat het anders niet bewijsbaar is dat het jouw foto is, als iemand ermee aan de haal gaat. A hell of a job, vooral als je zoals Jona veel foto’s maakt. Zou een minuscuul watermerkje dat niet storend werkt, niet duidelijker/ gemakkelijker zijn?
Sorry, deze vraag is gericht aan Daniel!
Roger van Bever
Exif data kan ook het serienummer van de camera bevatten een dan ben je snel klaar.
Watermerken hoef je niet te zien. Het is geen analoge foto! Er zijn mensen die een compleet Word document in een jpg weten te verbergen.
32 bit kleuren bevatten bijvoorbeeld 4,294,967,296 verschillende waarden per pixel. Dit bepaalt o.a. de rgb kleur en de helderheid. In zulke getallen kun je extra info verstoppen die je nooit kan zien maar die je er met een programmaatje wel uit kunt toveren.
Ik kan me voorstellen dat Jona het gebruik in werkstukken toestaat zonder dat je daarin een watermerkje wil zien.
Vanuit juridisch perspectief: bij een discussie over wie een foto maakte, is naast het origineel overleggen ook de oudste publicatiedatum een sterk argument. Wat ik dus zou doen naast wat al is voorgesteld, is alle foto’s ergens publiceren waar de datum vast komt te staan. Een mogelijkheid is Wikimedia Commons. Iedere grapjas die dan de foto claimt als zijn eigendom, staat met de mond vol tanden als hem de datum van daar voorgehouden wordt.
Dank je wel.
misschien moet je voor erg belangrijke foto’s weer terug naar analoge fotografie.
je hebt je bewijs middels het negatief.
Er zijn programma’s waarmee exif data eenvoudig te wijzigen zijn. Die data zijn dus te manipuleren en bieden daarom geen zekerheid.
Als je zeker wil kunnen bewijzen dat een foto van jou is: fotografeer dan in raw-formaat (voor NIkon herken je het raw-formaat aan de extensie -NEF). Daarmee krijg heb je een soort digitaal negatief waar geen buitenstaander bij kan, en niemand aan kan prutsen. Om het te kunnen gebruiken (en bijvoorbeeld als een -tif of een -jpg foto te tonen, opslaan of publiceren) moet je het raw-negatief eerst via je computer bewerken – of op zijn minst converteren. Dat kan bv met een plaatjeskijker als Faststone, met de software die bij je camera zat of met meer uitgebreide software die soms zelfs gratis is. Steeds blijft het originele raw-bestand in je fotoverzameling onaangetast, met al de ecopyright- en exif-informatie die het van meet af aan bevat.
Heb je geen zin om na een opname nog je raw-foto’s te ‘ontwikkelen’, dan stel je je camera zo in dat hij reeds bij het fotograferen de foto’s zowel in formaat -raw (bij Nikon dus NEF) als in formaat -jpg of -tif opslaat. Ze heb je de bruikbare foto’s meteen bij de hand maar bezit je toch originele raw-negatieven voor je weet maar nooit. Kost wat meer ruimte op je harde schijf, maar dat moet te accepteren zijn.