Ik wil niet al te vaak schrijven over ellende op het spoor. Zoveel sympathie heb ik wel met het overbelaste en onderbetaalde personeel van het voormalige rijksspoorwegbedrijf. Zij kunnen er ook weinig aan doen. Zoals vandaag [ik schrijf dit op zaterdag], toen ik iets meemaakte dat in zijn knulligheid eigenlijk ook wel weer grappig is. En tegelijk o zo representatief voor de dagelijkse gang van zaken op het spoor.
Ik reisde, ietwat ziek, van Amsterdam-Zuid naar mijn moeder in Apeldoorn. Fiets mee. De trein zou om 10:15 vertrekken. Keurig op tijd stond ik op perron twee. Op het bord stond mijn trein aangekondigd. Alles leek naar wens te gaan en omdat juist dat in hoge mate verdacht is, controleerde ik de app op mijn telefoon. Die meldde dat de trein drie minuten vertraagd zou zijn. Dat was niet schokkend en het viel zelfs mee, want kijk, daar kwam de trein al aanrijden.
Ik stapte in en raakte in gesprek met een meneer die was gaan zitten op de plek waar je fietsen kunt neerzetten. Niet geheel onverwacht – het was immers een trein vanaf Schiphol – was het een toerist, met een koptelefoon op bovendien, dus het duurde even voordat ik én vriendelijk én duidelijk had uitgelegd wat het bordje “fietsers voorrang” betekent. Ik vind het altijd vervelend als iemands eerste ervaring met een Nederlandse inboorling een onprettige is.
Enfin. De trein vertrok, ik had wifi en kon dus werken. Eigenlijk was ik wel content, afgezien van de kwinthakken die in de stiltecoupé zaten te telefoneren. Aan mijn redelijke geluk kwam echter een abrupt einde toen ik aankwam… in Almere. Blijkbaar was aan de vertraagde trein die ik had behoren te hebben een andere vertraagde trein voorafgegaan. Ik zou het hebben kunnen weten als ik op het moment dat ik instapte niet geconcentreerd was geweest op het kijken naar het rijtuig waar ik mijn fiets moest plaatsen. De dagelijkse gang van zaken kennende zal de conducteur ook hebben omgeroepen dat ik was ingestapt in de trein naar Almere. Maar ja, ik was bezig een toerist uit te leggen wat “fietsers voorrang” betekent.
Het basisprobleem is dat zelfs het instappen van een trein zo zoetjesaan een complexe aangelegenheid is geworden, waarbij je moet letten op borden met de informatie die in de laatste minuut nog kan veranderen, moet letten op het rijtuig waarin je kunt gaan zitten, moet letten op wat in de trein zelf wordt omgeroepen en soms te maken hebt met passagiers die met de situatie niet vertrouwd zijn. Dat is meer dan in elk geval ik nog allemaal tegelijk aankan. Misschien omdat ik gisteren niet 100% gezond was, misschien omdat ik zo nu en dan begin te merken dat ik drieënvijftig ben, waarschijnlijk echter omdat er een grens is aan de menselijke hersencapaciteit (vergelijk).
Ik kon in Almere gelukkig onmiddellijk overstappen op de boemel terug naar Weesp en kon met het wonder der mobiele telefonie mijn moeder verwittigen dat ik vertraagd was. Grappig genoeg hoorde ik nog een paar gesprekken van mensen die precies hetzelfde te vertellen hadden aan degenen met wie zij hadden afgesproken. Op station Weesp hoorde ik nóg zo’n gesprek, nu van een dame die zo verstandig was geweest te wachten met bellen tot ze zeker wist dat de trein richting Hilversum en Amersfoort reed.
Dat was gelukkig het geval. We hebben inmiddels de boemel naar Hilversum alweer achter de rug en inmiddels zitten we in de internationale trein naar het oosten. Die reed in de “omgekeerde rijtuigvolgorde”, wat betekent dat iemand met een fiets (die je geacht wordt in een compartiment meteen achter de locomotief neer te zetten) nog even naar de staart van de trein moet hollen.
De trein is rustig en hoewel ik geen wifi heb, kan ik in elk geval schrijven. Het is zelfs stil en dan is een trein ronduit prettig. En daarmee is dit eigenlijk een representatief dagje op het spoor. Het heeft enkele prettige kanten maar het is allemaal wat complex geworden. Zoals Prediker al wist is alles op het spoor eindeloos vermoeiend, zozeer dat er geen woorden voor te vinden zijn.
Maar goed, Prediker had nog niet van blogstukjes gehoord.
Soms doe je me aan Hans Dorrestein denken, die zijn eigen tegenslagen uitvergroot tot universeel lijden en dan anderen het betrekkelijke van hun tegenslagen toont.
Volgens mij schrijf ik alleen maar een ergernis van me af. Ik klapte mijn laptop dicht bij Stroe en kwam relaxed aan in Apeldoorn.
Op mij als frequente treinreiziger komt dit log toch verdacht realistisch over.
Vandaag reis ik met het boekenweekgeschenk.
De vorst geeft natuurlijk de bekende overlast. Het leesboekje moet dan maar voor verstrooiing zorgen.
Reizende groet,
Herkenbaar. Je draagt het blijmoediger dan ik. Gelukkig gaat het ook heel vaak probleemloos.
In je andere stukje van zes jaar geleden schrijf je
“Ik zal mijn volgende bekeuring dan ook laten voorkomen”
Is hier nog iets van gekomen? Het was het eerste waar ik aan dacht.
Zelfs in een rustig dorp als Moengo heb ik precies hetzelfde. Hoeveel mensen mij niet hebben verweten dat ik ze niet heb teruggegroet terwijl ik op de fiets zat ….. dank je de koekoek, ik heb het veel te druk met al die potentiële moordenaars in hun koekblikken op wieltjes in de gaten te houden.
Nee. Volgens mij heeft de politie instructies gekregen mij nóóit een bon te geven omdat ze weten dat ik, met een bevriende psychiater als getuige-deskundige en een even bekwame advocaat, de basis zal uitslaan onder een lucratief bekeuringenbeleid.
Al kan het natuurlijk ook zijn dat de politie begrijpt dat er in een stad als Amsterdam urgentere kwesties zijn dan fietsers pesten.
Hoezo ellende in de trein? Als ik het relaas van ellende goed gelezen heb was er met/op het spoor niets mis die dag. 😉
Niet door het spoor, wel met het spoor. 😉
Het is overigens voor mij wel een steeds serieuzer probleem – en nogmaals: het komt niet alleen door de NS. Ik moet maandag om half acht ergens les geven waar ik alleen met een fiets kan komen. OV-fiets is uitgesloten. Ik moet dus voor vier uur in de buurt zijn (daarna mag je niet meer met de trein mee met een fiets). Ik verspil zo elke dag een uur of vier aan reizen en zinloos wachten. Eerlijk gezegd word ik almaar pessimistischer over de mogelijkheid mijn werk te kunnen blijven doen.
Misschien heeft iemand anders het al eens genoemd, maar er schijnen apps te zijn waarmee je van A naar B een betrouwbare lift kunt regelen.
valt er niets te regelen met je werkgever als het echt ’s ochtends zo moeilijk wordt?
Ik ben mijn eigen werkgever. 😉
Ken je die van de sneltram richting Amstelveen. Staat er op het bordje over 7 minuten komt ie, jij wacht 15 min. , bordje verdwijnt , poosje niets en dan weer over 7 min komt ie, wat natuurlijk ook niet zo is. Totdat je van zuiver armoede maar een taxi neemt á raison van €25,—
Heb ik meegemaakt in Zaandam…
Niet de juiste plaats om te melden maar kan het zijn dat Livius.org onbereikbaar is? Ik krijg de boodschap: ‘404 Page not Found (no site configuration or install.php available)’ en dat al enkele uren.
Klopt, we hebben een probleem. Wordt morgen opgelost. Hoop ik.
Met een longpatiënt als partner en twee teckels wagen wij ons slechts in uiterste noodzaak en zeer behoedzaam in de buurt van een treinstation, zorgend voor tenminste een uur speling.