Armenië is trots op zijn sterke drank, die in eigen land wordt aangeduid als cognac en in de EU als brandy. Ik begrijp dat het in Nederland vieux heet. Een van de Armeense merken, met de immer verrassende merknaam Ararat, stond op de drankenkaart tijdens de Conferentie van Jalta en viel zeer in de smaak bij Winston Churchill. Stalin wilde de Britse premier graag een plezier doen en zorgde ervoor dat deze na de conferentie nog regelmatig een partij kreeg toegezonden.
Dat kun je in elke reisgids lezen. In Yerevan hoorde ik nog een ander verhaal. Op een gegeven moment informeerde Stalin bij Churchill of de cognac hem nog steeds zo goed smaakte, en deze liet doorschemeren dat hij de indruk had dat de kwaliteit niet meer was wat ze was geweest. Binnen de kortste keren lag er bij producent in Yerevan een donderende brief: wat was er aan de hand?
De directie wist dat maar al te goed.
In de zomer van 1942 had het erop geleken dat de Duitsers het Kaukasusgebergte over zouden trekken om de olievelden van Azerbaijan te veroveren. Zo zouden ze ook in Armenië komen en omdat de bezetting van Yerevan dus niet uitgesloten was, maakten de Sovjets een plan om zelf de lokale industrie te vernietigen. Er zouden ook springladingen worden aangebracht rond de fabriek waar Ararat-cognac werd gestookt. De man die verantwoordelijk was voor het eigenlijke productieproces, Margar Sedrakian, had aangegeven dat hij dit geen goed plan vond en had deze kritiek op het officiële beleid moeten bekopen met een enkeltje Siberië.
Een enkeltje dat een retourtje werd. In Moskou achtte men de sympathie van Churchill belangrijk genoeg om Sedrakian terug te roepen.
Zo te zien smaakt hij jou ook wel goed!
“Een enkeltje dat een retourtje werd.”
Dat kwam wel vaker voor. Generaal Rokossovsky hield anderhalf jaar na zo’n retourtje de Duitsers tegen toen ze op Moskou afgingen. Wat mij verbaast is dat ze loyaal bleven. Rokossovsky werd in 1949 minister van Defensie, oftewel zetbaas van Stalin.
Je verzuimt iets essentieels te vermelden, namelijk dat Rokossowski een Pool was, wel al voor de oorlog een Sovjet-Pool en dat hij in 1949 minister werd in Polen.
Zijn vrijlating in maart 1940 valt in de tijd samen met het besluit om het in 1939 gevangen genomen Poolse officierskorps op een paar honderd gespaarden na te vermoorden.
Dat twee dingen in de tijd samen vallen wil nog niet zeggen dat ze correleren, dus dat deze info essentieel is moet u nog eventjes aantonen (en dan ook nog even vertellen essentieel waarvoor).
Er zijn nog wel meer voorbeelden te vinden, van niet-Polen, die uit de Gulag vrij kwamen omdat ze elders nodig bleken.
Jouw essentiële weglating roer ik aan in mijn eerste zin, dat te betrekken op de opmerkelijke gelijktijdigheid in mijn toegift getuigt van kwade wil.
Bovendien heb je nooit geantwoord waar je dat nog geen maand geleden in https://www.365chess.com/game.php?gid=4137706 opnieuw gespeelde 16… d6-d5 van kent, MNb! Overigens geen goede partij: 23.f5xe6 wint voor Wit, sterker was 19… b5-b4 geweest, vraag maar aan de rechtsboven aanklikbare computer.
wat een leuk verhaal. Dank
Ja, heel bijzonder. Ik sluit me bij Jacob aan: dank!
P.S. Vanochtend in de Volkskrant op pagina 15: …van de fundamenten van een 16e eeuws landhuis en een Romeinse boerderij tot zelfs begraafplaatsen uit het ijzeren tijdperk en concentrische cirkels uit de bronstijd. Het ijzeren tijdperk: waar was de editor? Of is dit de Vlaamse benaming, verdwaald in een Nederlandse krant?
Dat is geen Vlaams, maar slecht vertaald Engels.
Ik ken enkel”uit het stenen tijdperk”, om aan te geven dat iets erg oud en voorbijgestreefd is.
Dit verhaal kent een trieste afloop.
In de veertiger en vijftiger jaren werd in Siberië onderzoek gedaan naar het ‘geheim’ waarom daar de bewoners in gebieden met zeer vervuilende industrieën en mijnbouw toch gezond bleven. Wat er ook werd onderzocht, de ingenieurs kwamen er niet achter. Totdat een van hen bij toeval een drankje van een oude oma kreeg aangeboden met een lekkere fris zurig smaak. Bij navraag bleek vrijwel iedereen dat zelfgebrouwen goedje te drinken. Al eeuwenlang. Uitgebreid onderzoek leverde tal van gezondheidsvoordelen op van deze theedrank, ‘theekwas’ of ‘zwamwijn’, die nu bekend is als kombucha en ook al in de schappen van de supermarkt staat.
Dat zou iets prachtigs zijn voor kameraad Stalin, die altijd overbezorgd was voor zijn gezondheid. Dus brachten de ingenieurs de kombucha mee naar Moskou. Meer jaloerse KGB-ers fluisterden Stalin in dat het weliswaar een lekker, maar zeer giftig drankje was en deze keer bedoeld om Stalin langzaam, ongemerkt, maar zeer beslist om zeep te helpen.
De ingenieurs werden gearresteerd en kregen een enkeltje nar de Siberische kou.
Jona´s korte, interessante verhaal wordt steeds interessanter. Kees C.: ook veel dank aan u/jou!
Heel leuk verhaal. Churchill kon het roken van sigaren en het drinken de whisky niet laten.
Hij zou ooit over zijn verslaving gezegd hebben:
“I must point out that my rule of life prescribes as an absolutely sacred rite smoking cigars and also the drinking of alcohol before, after, and if need be during all meals and in the intervals between them.”
Hij voelde zich er ook lekker bij. Montgomery zei eens tegen hem dat hijzelf zich 100% fit voelde omdat hij niet dronk of rookte, waarop Churchill antwoordde: “I drink and smoke and I am two hundred per cent fit.”
Ik weet niet meer waar ik dit verhaaltje gelezen heb, maar ik vond het zo grappig dat ik het genoteerd heb.
Dit weerspreekt natuurlijk wel enigszins één van de andere aardige en typerende anecdotes. Een adellijke dame, die de pest had aan Churchill (ik weet haar naam niet meer), beet hem toe dat hij dronken was. Daarop antwoordde hij: “Dat klopt, maar ik ben morgenochtend weer nuchter. U daarentegen bent morgenochtend nog steeds lelijk.”
Sorry, mijn antwoord weer op de verkeerde lijn gezet! Staat hieronder.
Is dat dezelfde dame die tegen hem zei: “als jij mijn man was deed ik vergif in je koffie” waarop Churchill antwoordde: “en als jij mijn vrouw was, zou ik het nog opdrinken ook”?
Volgens mij was het een Lady Astor.
“I’d Drink [Poison]” (Apocryphal)
Lady Astor: “If I were married to you, I’d put poison in your coffee.”
Reply: “If I were married to you, I’d drink it.”
—1920s. Churchill biographer Sir Martin Gilbert said this exchange was more likely to have occurred between Lady Astor and Churchill’s good friend F.E. Smith, Lord Birkenhead, a notorious acerbic wit. But both Consuelo Vanderbilt (The Glitter and the Gold) and Christopher Sykes (Nancy: The Life of Lady Astor) say the riposte was by Churchill. The argument was rendered moot when Fred Shapiro, in The Yale Book of Quotations, tracked the origins of the phrase to a joke line from a 1900 edition of The Chicago Tribune.
https://winstonchurchill.org/resources/quotes/famous-quotations-and-stories/
@ Frans en Ben
Dat schijnt inderdaad Lady Nancy Astor geweest te zijn.
Lady Astor: “Winston, if you were my husband, I’d poison your tea”.
Churchill: “Nancy, if I were your husband, I’d drink it “.
Er is ook een variant met koffie (ik zie nu dat Ben ook een antwoord gegeven heeft).
Ik moet Ben bijvallen dat het niet steeds duidelijk is of W.C. hetzelf verzonnen heeft of dat hij zich herinnerde een uitspraak herinnerde (hij had immers een ijzeren geheugen) een parafrase van een quote van iemand anders was. Ik las ook ergens dat hij de eerder genoemde anecdote over zijn dronkenschap en de lelijkheid van het vrouwelijk parlementslid, met enige wijziging ontleend zou hebben aan een film van W.C. Fields (It’s a Gift uit 1934), waarin een van de acteurs, toen hem verweten werd dat hij dronken was, antwoordde: “Yeah, and you’re crazy. But I’ll be sober tomorrow and you’ll be crazy the rest of your life.”
Dat is nou heel toevallig. Ik kende het verhaal al Maar vandaag las ik een stukje in The Independent. Daar hadden ze een ranking gemaakt van de meest ‘grappige’ politieke beledigingen, waaruit blijkt dat Churchill op nummer één eindigde.
Er wordt getwijfeld tegen wie hij het gezegd zou hebben, volgens zijn lijfwacht tegen het parlementslid Bessie Braddock. Bessie Braddock zei tegen hem: “Winston, you are drunk, and what’s more, you are disgustingly drunk.” Churchill antwoordde: “Bessie, my dear, you are ugly, and what’s more, you are disgustingly ugly. But tomorrow I shall be sober and you will still be disgustingly ugly.”. Sommigen zeggen dat ze hem nooit echt dronken gezien hebben maar dat hij soms wat wankelend liep op latere leeftijd t.g.v. vermoeidheid. en als je ziet hoe ‘ad rem’ de man was, zou je het haast geloven. Het was toch een heel speciale man, die Winston Churchill.
Ach ja, Churchill was een Engelsman, dus thee is iets logischer dan koffie. En dezelfde grap komt ook voor in het Suske & Wiske album De Gramme Huurling:
Lambik tegen een taxichauffeur: “Je hebt een idioot gezicht!”
Taxichauffeur: “En jij hebt een kop als iemand die een stuk in zijn kraag heeft!”
Lambik: “Ja, maar daar ben ik morgen vanaf!”
Taxichauffeur: “Je wint! Je bent de eerste passagier die onbeschofter is dan ik!”
Striptekenaars kennen hun klassieken…
En er zijn ook lieden die hun dronkenschap heel goed weten te verbergen, dus dat mensen Churchill nooit dronken gezien hebben zegt ook niet zo veel.
Mooi blog, leuke reacties.
Vrolijke groet,
De meeste reacties zijn hier leuk hoor.
Ja Jona, en dan heb ik nog niens Ararat gedronken!
Of wel?
Want ik ben slordig: …heb ik nog niens… moet zijn: …heb ik nog niet eens…
De woordvorm niejeent ken ik uit de mond van mijn Brabantse opoetje.
Vooral de reacties van lui die die anekdotes ook helemaal gaan uitpluizen zijn zeer de moeite waard- zeker voor lui die te lui zijn om het zelf te doen.😉
Uiteindelijk maakt het ook niet uit of het nou Churchill was of iemand anders. Of Cleopatra nou echt zo’n mooie neus had. Of Louis XIV nou echt de staat was… Het gaat om de verhalen die in ons collectieve brein zitten. Volgens mij hadden de Ouden dat ook heel goed begrepen. Maar toch, Ben, bedankt voor je speurwerk!
Het verhaal het drinken van de vergiftigde thee heb ik voor het eerst gelezen over Lloyd George, die dit op een verkiezingsbijeenkomst gezegde zou hebben tegen een dame die hem de thee wilden toedienen.