De Moriaanstraat in Gent-Ledeberg zal niet bij iedereen een gevoel van herkenning oproepen, maar ik heb er nogal wat verleden liggen – en laat ik mijn blog eens gebruiken voor een persoonlijk verhaal. U moet eerst even weten dat er een organisatie bestaat die Internationale Bouworde heet, die jonge vrijwilligers uit Noordwest-Europa als bouwvakkers uitzendt naar plekken waar het allemaal wat minder is. Zo werkte ik dus een lange zomer (1983?) als metselaar in het huis van een echtpaar waarvan de man leed aan een geestelijke ziekte.

De buurt was niet bepaald welvarend – en zal ook nu niet gelden als de rijkste van Gent – en het huis was daar niet het enige zonder sanitaire voorzieningen. De aanleg daarvan was dus een van onze bezigheden. Ook brachten we in de muren een eenvoudig soort isolatie aan waardoor werd verhinderd dat grondwater optrok. Spectaculair chique was het huis daarna nog altijd niet, maar het alternatief zou zijn geweest dat het huis onbewoonbaar werd verklaard en dan had het echtpaar helemaal niets. De Bouworde was voor hen de enige manier om hun huis opgeknapt te krijgen en het was voor een paar jonge Nederlanders en Vlamingen en een Amerikaanse een manier om eens naar het buitenland te gaan en zo iets over de wereld te leren. Bijvoorbeeld dat je niet ver hoeft te reizen om te zien wat armoede is.

We sliepen in de plaatselijke pastorie en een enkele keer gingen we naar een van de cafés op het plein, wat voor mij destijds eigenlijk een vrij nieuwe ervaring was. Zoals ik me herinner was er ook een café op de hoek van de Moriaanstraat, waar een jukebox stond en waar werd gedanst. Dat het buurtleven kon draaien om een café als gedeelde huiskamer was ook iets dat ik uit Apeldoorn niet kende.

Een alcoholist ben ik er bepaald niet geworden, al waren er vrije dagen die uitnodigden tot cafébezoek. Om te beginnen de Vlaamse feestdag, als de Guldensporenslag wordt herdacht, en natuurlijk ook de Gentse Feesten. Tijdens die laatste viel de Belgische nationale feestdag, waarvan ik me herinner dat ik in de keuken ontroerd luisterde naar een radiotoespraak van koning Boudewijn, die een opmerking maakte dat hij en de koningin, zoals de luisteraars wel wisten, geen kinderen hadden kunnen krijgen. Ineens begreep ik waarom de man geliefd was: iedereen heeft weleens meegemaakt dat iets in het leven niet lukte, hier was een vorst die uit ervaring die onvervuldheid begreep.

Het werk zelf vond ik leuk en ik geloof dat ik er langzamerhand handigheid in kreeg, maar ik herinner me er niet heel erg veel van. Wat ik weer wel herinner is dat het een opvallend hete zomer was en dat ik weleens ging slapen in de tuin. Wat me ook is bijgebleven is de dynamiek in de groep, waarin ik niet echt mijn draai kon vinden. Ik was de jongste en zat nog op de middelbare school, terwijl de anderen al studeerden.

Maar het zit dieper. Ik ontdekte in Gent dat ik gewoon geen groepsmens ben. Ik kan weken met dezelfde mensen optrekken en me aan het einde nog altijd klunzig voelen. Mijn diensttijd zou ook geen succes zijn en het is eigenlijk een bescheiden wonder dat ik uiteindelijk een kring van hondstrouwe vrienden heb opgebouwd. Zo was de Ledenbergse Moriaanstraat de plek waar ik iets over mezelf ontdekte.

Ik ben er van het weekend twee keer terug geweest maar herkende weinig, wat na ruim vijfendertig jaar natuurlijk ook niet zo vreemd is. De kerk, de cafés op het kerkplein, een grote school, de naar binnen gekeerde huizen, een mozaïek in wat ik in gedachten de Hoofdstraat noemde maar de Ledebergstraat bleek te heten: dat was het wel. Kortom, de realiteiten van de zomer van 1983 ben ik eigenlijk grotendeels vergeten, behalve dat ene: dat ik Gent een gewoon leuke stad ben gaan vinden, waar ik altijd weer met plezier terugkom.

Naschrift 6 september 2022

Nog eens teruggefietst. Er wordt veel gedaan om het buurtje te verbeteren.

Deze blog is gratis, maar als u me wil steunen, koop dan een van mijn boeken, doe via Livius.nl een cursus of reis (bijvoorbeeld Cyprus), of doneer. U kunt de blog volgen via het Whatsapp-kanaal.