De hel, dat is de spoorverbinding tussen Amsterdam en Utrecht. Toen er zes treinen per uur gingen rijden, leek het even te verbeteren, maar het blijft desondanks gierend druk in die trein, of je vanuit Amsterdam nu vanaf Zuid of vanaf CS vertrekt. Een zitplaats vind je eigenlijk nooit, de stiltecoupé is een oorlogszone en je bent helemaal aan de goden overgeleverd als je ook nog een fiets moet meenemen. Wat regelmatig gewoon noodzakelijk is, bijvoorbeeld als ik bij mijn uitgever moet zijn.
Ik ben weleens om zes uur opgestaan om naar Utrecht te fietsen omdat ik anders domweg daar niet op tijd kon zijn. Nu zal ik heus geen zout leggen op elke openbaarvervoerslak, geef ik ook weleens complimenten als een conducteur een pluim verdient en kan ik zo nu en dan best reizen zonder zitplaats, maar het moet me toch van het hart dat het openbaar vervoer faalt als je alleen op je bestemming kunt komen door voor dag en dauw veertig kilometer te gaan fietsen. Dan is er de facto geen openbaar vervoer.
Anyhow.
Het eindpunt van de hellevaart, station Utrecht, is de laatste jaren een permanente bouwput, maar het moet gezegd: het resultaat mag er zijn. Het is zelfs heel erg mooi. Ik kan me nu al nauwelijks voorstellen hoe de eigenlijke stationshal ooit is geweest. Het gedeelte dat het station verbindt met de Utrechtse binnenstad – het winkelcentrum Hoog Catharijne – is inmiddels zó veranderd dat je er eigenlijk heel snel doorheen bent, zelfs als je loopt met een fiets aan de hand.
Wat ik vooral prettig vind is de horeca in de stationshal, waar het makkelijk afspreken is. Simpel gezegd: het station vormt tegenwoordig een ontmoetingspunt en een verbinding tussen het centrum van Utrecht en het gebied bij de Jaarbeurs. Niet dat de scheidslijn die het drukste spoor van Nederland dwars door Utrecht trekt ooit volledig teniet zal kunnen worden gedaan, maar het station vormt nu meer een brug dan een doorlaatpost in een grens.
[Omdat ik in Armenië ben, publiceer ik een voorjaarsfeuilleton over toeristische dingen die ik tijdens fietstochtjes in Nederland heb gezien. Vandaag: Utrecht.]
Ik vind het ook erg mooi (ge)worden, ook met de wegen en loopbruggen eromheen … Wie had ooit gedacht dat station Utrecht en Hoog Catharijne ooit nog eens mooie en prettige plaatsen zouden zijn? Hier is een genie aan het werk geweest.
Het is overigens een publiek geheim dat Amsterdam-Utrecht aan de kop van de trein aanzienlijk veel rustiger is. De meeste mensen nemen de moeite niet om helemaal naar voren door te lopen maar het is op dat traject zó de moeite waard. Mocht je de truc nog niet kennen, dan neem ik aan dat je in de toekomst op dit traject nog vaak aan me zult denken :).
Overigens geldt die truc alléén heen.
Zitten in een stilstaande trein wegens weer eens een probleem tussen Meppel en Zwolle is anders ook niet de allerleukste bezigheid.
Als alles goed gaat kan ik as zondag het nieuwe station van Utrecht gaan bewonderen. Ik had al nooit een hekel aan het oude station (en evenmin aan Hoog Catharijne), dus we zullen zien.
In de spits is de NS vaak geen chemin de fer maar een chemin d’enfer…
Deze blog zou een 👍 optie moeten hebben.
Ik reis meer dan eens per week op en neer naar Amsterdam, buiten de spits, vaak vergezeld van een baritonsaxofoon, een instrument van enige omvang, en ik zit ALTIJD. Dus mijdt de spits. Wat betreft fiets meenemen, dat is een crime, de NS zou, in navolging van de Deutsche Bundesbahn veel meer fietsaccomodatie moeten aanbrengen. Om aan dat euvel te ontsnappen kan ik het OV-fiets abonnement aanbevelen.
Ov fiets! Ideaal. Geen gezeul met je fiets over perrons en langs trappen.
Niet langer een abonnement, je betaalt per keer…dit kan je wel automatisch laten doen.
De ellende is: je hebt geen garantie dat er werkelijk een fiets staat. En op kleinere stations zijn ze er zeker niet. Kortom: ik heb er niets aan.
Een goede vouwfiets, een Gocycle of een Brompton, lost het probleem ten dele op.
Tsja, de stationshal is inderdaad een vooruitgang, maar dat stomme plein met een dak dat de regen niet tegenhoudt, en waar je wordt lastiggevallen door hordes pubers die je iets willen verkopen, de totale afwezigheid van groen (ja, er staan nu enkele boompjes….), de enorme hoeveelheid beton, de oprukkende hoogbouw die het zicht op het station en stadskantoor ontnemen, en dan dat fantasieloze nieuwe Hoog Chagrijne vol modeketens en thematische pleintjes…. Nee, ik heb bijna heimwee naar het groezelige ouwe winkelcentrum….. Maar het station is wel degelijk een vooruitgang 🙂
Thieu, je beschrijft een stad.
Een plein met een dak dat de regen tegenhoudt? Die 20 passen tussen hal en winkels zijn ook wel erg ver. 😉 Paraplu misschien?
Nee, ik beschrijf een grote provinciestad die graag megalomaan wil meedoen met de grote jongens. Alles moet altijd maar meer-meer-meer. Utrecht wordt een pretpark waar elke vierkante meter commercieel moet worden uitgebaat met een terras of kledingwinkel. Het viel me laatst op dat er rond het stationsplein helemaal geen ander leven is dan mensen en af en toe een duif: de lucht is leeg, geen insecten, geen vogels, helemaal niks dat in die betonzee rondfladdert.
Dat vind ik jammer.