Het regende pijpenstelen en ik zat gefrustreerd te staren naar een tekst die niet zo snel vorderde als ik wilde, toen ik een appje kreeg van Marjon Verburg, die momenteel op reis is in Irak. Ik ben dus gewoon stervensjaloers, want Irak is (met Algerije en Afghanistan) een van de landen waar ik nog altijd heen wil. Of beter, waar ik professioneel gewoon hoor te zijn geweest.
Meer in het bijzonder kwam het appje uit Kirkuk en bovenstaande foto toont u het graf van de profeet Daniël. Of beter, een van zijn graven. Ik blogde al eens over ’s mans graf in Susa en zijn graf in Samarkand. Er zijn nog meer graven, zoals in Tarsus in Turkije en in Sidi Denaine in Marokko. De vernietiging van een graf van Daniël in Mosul door de zogenaamd Islamitische Staat werd enkele jaren geleden in één adem gerapporteerd met de destructie van het graf van Jona.
Vanwaar die populariteit van Daniël in de islamitische landen? Hij wordt niet genoemd in de Koran, maar voor Susa kunnen we een geloofwaardig scenario bedenken hoe de bewoners, toen hun stad door Arabische veroveraars werd geplunderd, een mummie wisten te redden door deze als Daniël te presenteren. Zie opnieuw hier. Daarmee was Daniël deel geworden van het islamitische erfgoed.
Een tweede factor zal zijn dat de naam Daniël in de Late Oudheid populair was, zodat er hier en daar graven van Daniëls zullen zijn geweest die konden worden aangezien voor graven van Daniël de profeet. Tot slot is Daniël, net als Johannes de Doper en Sint-Joris, een oecumenisch figuur, vereerd door mensen van allerlei gezindten.
Voor het moment ben ik gewoon blij met bovenstaande foto en realiseer ik me dat ik echt naar Irak toe moet.
Lijkt me nou geen land waar je voor je lol naartoe gaat.
Maar wel verdomd interessant! En daarbij een land in wederopbouw, kun je zien hoe het er in Europa aan toe ging een paar jaar voor je eigen geboorte. Zo lang geleden is dat niet, ook al denken we van wel.
De islamitische zogenaamde staat. Ik kon het niet laten.