De Britse journalist Hugh Miles (1977) vertelt in zijn persoonlijke Playing Cards in Cairo. Mint tea, Tarneeb and Tales of the City (2008) over liefde in Caïro. Hij beschrijft onder andere de amoureuze omgangsvormen tussen jonge mensen in een chaotische stad. Zelf raakt hij verliefd op Roda, een Egyptische arts, hoewel het aanvankelijk erg moeilijk is haar te ontmoeten. Voor een ongehuwde vrouw is het problematisch om met een man, laat staan een buitenlander, in het openbaar te verschijnen. Ze brengen daarom veel avonden bij Roda thuis door waar ze met haar vriendinnen Tarneeb spelen, een kaartspel dat op bridge lijkt.
Toneelspel
Miles vertelt dat zijn vriendin Roda geen broer heeft en haar vader in Koeweit werkt. Door de afwezigheid van nauw verwante mannen kan ze zich meer vrijheden veroorloven dan haar getrouwde en ongetrouwde vriendinnen. Maar ze gaat in het begin niet zo ver om Hugh in zijn appartement te bezoeken, want dat zou erg slecht voor haar reputatie zijn. Zelfs in haar eigen buurt is na korte tijd bekend dat Miles ongehuwd is en haar bezoekt. Want in de
close-knitted Caïro society, where everybody makes it their business to know everyone else’s business
verspreiden geruchten zich snel. Uiteindelijk waagt ze het erop, lichtelijk vermomd en met een zonnebril, om bij hem thuis te komen. De conciërge en parkeerwachters maken er een sport van om haar zichzelf te laten verraden door Arabisch tegen haar te spreken. Ze reageert niet. Zoals Miles opmerkt, zijn Egyptische vrouwen onder de druk van zedig gedrag in het openbaar ervaren toneelspeelsters.
Bemoeizuchtige broers
Het ergste wat een jonge, ongehuwde Egyptische vrouw kan overkomen is een bemoeizuchtige broer, meent Miles. Yosra, een vriendin van Roda, woont nog bij haar ouders. Ze heeft een jongere broer, Hassan, die voortdurend controleert wat ze uitspookt. Hij scheldt haar uit als ze in zijn ogen iets ‘oneerbaars’ heeft gedaan. Zo laat een eenendertigjarige vrouw zich ringeloren door haar broer.
Hoe sterk het toezicht van Hassan is, blijkt als Yosra en Roda naar een feest willen van een andere vriendin in het strandhuis van haar ouders, ongeveer drie uur rijden van Caïro. De vriendinnen bedenken de smoes dat ze eigenlijk naar de bruiloft van weer een andere vriendin gaan. Wegens de bruiloft gaan ze ervan uit dat Yosra tot vier uur ’s nachts weg kan blijven. Halverwege de avond loopt het strandhuis vol met de jeunesse dorée van Caïro en wordt er een uitbundig gefeest. Hassan belt en eist dat Yosra onmiddellijk naar huis komt. Ze weigert en zegt dat ze op een bruiloft is, waarop hij zegt dat hij haar komt ophalen en het adres wil weten.
Uiteindelijk rijden ze met een halsbrekende snelheid over gelukkig verlaten wegen terug naar huis. Eenmaal thuis aangekomen blijkt Hassan door het dolle heen te zijn en begint te slaan. De smoes van de bruiloft doorziet hij onmiddellijk omdat ze geen bruiloftskleding dragen. Roda probeert haar vriendin te beschermen, maar wordt door Hassan ruw terzijde geschoven.
Uiteindelijk krijgt Yosra door haar broer een uitgaansverbod opgelegd. Het is een dramatisch verhaal. Maar is het ook representatief voor Egyptische broers? Misschien is Hassans gedrag wel erg extreem en bestaan er ook aardiger broers.
Bekering
De gelieven hebben weinig privacy, maar ten slotte lukt het om samen een lang weekend in Beirut door te brengen en zijn ze eindelijk verloofd… Om te trouwen bekeert Hugh zich tot de islam. Het kost een paar centen om een iman te betalen die dan een document overhandigt waarin de bekering wordt bevestigd. Hij moet ook beloven dat hij zijn toekomstige kinderen als moslims zal opvoeden. Verder stelt de procedure weinig voor en is Miles eigenlijk teleurgesteld dat hij niet over zijn kennis van de islam wordt ondervraagd.
Voor hem als buitenlander is er alleen maar een burgerlijk huwelijk toegestaan dat zal plaatsvinden in een lelijk overheidskantoor. In een kille gang wacht een lange rij van trouwlustige buitenlanders, waaronder Afrikaanse vluchtelingen en Palestijnen. Niettemin draagt iedereen zijn beste kleren. De huwelijksvoltrekking zelf lijkt eerder op het afsluiten van een zakelijk contract dan op een feestelijke plechtigheid. De vreugde van Hugh en Roda is er niet minder om.
De omslag van mijn eerste druk is redelijk neutraal, maar bij de herdruk is de omslag wel erg clichématig geworden. Maar laat u dat er niet van weerhouden om dit boek te lezen met nog veel impressies van het dagelijks leven in Caïro. Lees dan ook over de achtergrond van die opwindende Shaabi-zangers en de toen populaire Shaaban Abdel Rahim. Zo te vinden op YouTube.
Sommige van de journalistieke generalisaties van de schrijver gaan wellicht te ver. Zolang Hugh Miles echter zijn persoonlijke impressies beschrijft is het een alleraardigst boek over een kleine groep jonge Egyptenaren. Liefde overwint niet altijd alles, maar dit keer lukt het.
- Hugh Miles, Playing Cards in Cairo. Mint tea, Tarneeb and Tales of the City (€15,99)
[Op mijn uitnodiging aan de vaste lezers van deze blog om geliefde boeken te delen, ging Huibert Schijf voor de zevende keer in. Bedankt Huibert!]
Bij het lezen van dit verhaal kan het geen toeval dat mijn oog net valt op een bericht, dat het Museum van de Bijbel in Washington ruim 5000 objecten teruggeeft aan Egypte https://www.egyptindependent.com/photos-egypt-repatriates-over-5000-artifacts-from-us-museum/
Dat is de cachet waar ook Sappho bij zat.
Klopt. Ik blog er zaterdag over. Ik zou niet graag op een veiling twaalf miljoen pond hebben betaald en dat ik het moet teruggeven. Ik houd serieus rekening met rechtszaken tegen Obbink en de classici die hebben geholpen de prijs op te drijven.