[Vandaag bestaat de Mainzer Beobachter tien jaar en daarom maak ik een persoonlijke balans op. De trouwe lezers van de blog zullen weinig nieuws tegenkomen, maar het is goed eens te kijken of mijn ambities overeenkomen met de praktijk. Dit is het tiende van twaalf stukjes; het eerste was hier.]
Omdat geesteswetenschappelijk onderzoek dat niet bij het publiek aankomt beter niet had kunnen worden uitgevoerd, heb ik jarenlang de Livius Nieuwsbrief uitgegeven, waarin ik elke maand het nieuws over de Oudheid samenvatte in de vorm van talloze linkjes. Al vrij snel begon ik er commentaar op te geven. Het nieuwtje hier was allang bekend (want het stond al daar) en dat bericht klopte echt niet (en wel hierom). Of er was weer eens een gevalletje oudheidkundige standaardoverdrijving. En uiteraard zouden archeologen nooit één keer iets bekendmaken als ze ook twee keer konden hengelen naar fondsen.
Ik haatte dat becommentariëren. Het is geen prettige aanblik hoe de oudheidkunde zichzelf om zeep helpt. Steeds vaker was ik na het versturen van de Nieuwsbrief neerslachtig. Aanvankelijk dwong ik mezelf de nieuwsbrief te openen met “het mooiste van de maand”: voor mij een herinnering dat er ook mooie dingen waren en voor de lezer een geruststelling. Later begon ik een aparte commentaarsectie, zodat de rest van de nieuwsbrief positief kon blijven.
Het verbaasde me aanvankelijk dat mijn commentaar voor zoveel lezers de reden was om zich te abonneren. Een vriend die op ietwat zure wijze voor een computertijdschrift het nieuws had samengevat, vertelde me echter dat hij dezelfde ervaring had. De verklaring is vermoedelijk dat veel mensen wél belangstelling hebben voor een bepaald onderwerp maar teleurgesteld zijn in de oppervlakkigheid. Het zijn altijd weer trivialiteitjes. Dat wil niet zeggen dat je niet af en toe leuke weetjes naar buiten mag brengen. Er is niets tegen een eerste lijn. Het wil wél zeggen dat je dit uitsluitend mag doen als er ook een tweede lijn is, omdat niemand wil dat we juist de geïnteresseerdste mensen wegjagen.
In vijftien jaar tijd gaf ik alles bij elkaar 179 nieuwsbrieven uit. Door het nieuws samen te vatten én aan te geven wat niet klopte, behield ik enige afstand. Het mocht dan een rommeltje zijn, verbeeldde ik me, ik hield schone handen. Tot ik me in het voorjaar van 2019 begon te realiseren dat ik, door zoveel zo slecht nieuws samen te vatten, toch instrumenteel was bij de verspreiding daarvan. Mijn handen waren misschien niet steenkoolzwart maar toch wel groezelig. Een jaar stopte ik met de Livius Nieuwsbrief.
[Vandaag bestaat mijn blog tien jaar. Ik maak een persoonlijke balans op. Dit stuk wordt vandaag nog twee keer vervolgd.]
Je bent je eigen hardste criticus. Zoals iemand op Twitter zei: je houdt echt van je vak en dat valt slecht in deze tijd.
“Een jaar stopte ik met de Livius Nieuwsbrief.”
Een jaar later?
Ik vond dat wel jammer. Was er zo weinig ‘gewoon’ nieuws om de nieuwsbrief te vullen? 🙁
“Omdat geesteswetenschappelijk onderzoek dat niet bij het publiek aankomt beter niet had kunnen worden uitgevoerd”
Dit is flauwekul. Op zijn slechtst wordt het verslag van zulk onderzoek ergens in een diepe la verstopt, waar het wacht totdat iemand het wel publiekelijk maakt. En dat is al erg genoeg. Je hoeft de dingen niet erger voor te stellen dan ze zijn. Deze gewoonte is typerend voor onzekere mensen, maar houdt hun onzekerheid in stand. Proberen te vermijden, dus.
“De verklaring is vermoedelijk …..”
dat sarcasme (“het eeuwige gesleep met mummies”) grappig is. Je hebt aardig wat mensen aan het lachen gemaakt. Maar lange tijd de sarcast uithangen is ook vermoeiend en wordt steeds vermoeiender.
Tegen je neerslachtigheid helpen maar twee dingen (en beide zijn nodig).
1. Stel je verwachtingen bij naar omlaag. Want hoe hoger je verwachtingen, hoe sneller je teleurgesteld zult worden, hoe neerslachtiger je wordt.
2. Concentreer je op de dingen die wel goed gaan. Dus zeg ik het nog maar eens: ik wil “Het Mooiste van de Maand” terug. Liefst gisteren.
Hieruit volgt onmiddellijk dat je jezelf haalbare doelen moet stellen.
Iedere psycholoog zal bovenstaande bevestigen, want dit is wetenschappelijk aangetoond.
“ik hield schone handen.”
Soms ben je toch wel naief. Sartre wees er al op dat dat onmogelijk is als je iets wilt bereiken (toneelstuk Les Mains Sales). Daarmee keur ik je beslissing niet af om met de Nieuwsbrief te stoppen. Je houdt jezelf wel voor de gek als je denkt nu wel schone handen te kunnen houden (ook typerend voor onzekere mensen trouwens).
Zie “haalbare” doelen. Probeer je handen zo schoon mogelijk te houden en maak je niet al te druk om die paar vieze plekjes. Beslissingen als stoppen met de Nieuwsbrief zijn zo al pijnlijk genoeg.
Pffff. Nou, altijd de wijsneus uithangen wordt op den duur ook vermoeiend.