In Irak wil iedereen met je op de foto. Dat is niet alleen in Irak zo, het is de hobby van alle mensen in het gehele Midden-Oosten. Libanezen zoeken daarvoor graag gekke momenten en proberen er iets humoristisch van te maken. In het xenofiele Iran zwermen hele schoolklassen op je af en proberen de kinderen meteen hun Engels uit. Ik dacht dat de Perzen het meest cameraverliefd waren, maar de Iraki’s spannen de kroon.
Het blijft hier ook niet bij één foto: de mannen van onze escorte willen bij elke ruïne die we bekijken een nieuwe foto, en daarna nog een keer met ook de bewakers van die ruïne erbij. Die puinhopen zeggen hun verder niets, maar ze vinden het weer wel leuk dat vreemdelingen lopen te stuiteren als ze iets bijzonders zien of ontdekken. (Gisteren fotografeerde ik op een opgraving twee piekfijn bewaard gebleven Akkadische koningsinscripties die nog nooit zijn gepubliceerd. We stuiterden terug naar ons busje.)
Bij elke lunch gebeurt het dat iemand, terwijl je wat falafel of ijs zit te eten, je ineens aanspreekt. Na de inleidende vraag waar je vandaan komt, begint zo iemand dan een eigen verhaal te vertellen. “Ik heb een jaar gewoond in Denemarken en daarna nog twee maanden in Hamburg,” hoorden we gisteren een jongeman vertellen, die toevoegde dat hij was teruggekeerd voor zijn familie. Een vluchteling dus die zich uit de voeten had gemaakt voor de zogenaamd Islamitische Staat, maar ons met die sores niet lastig wilde vallen.
Er zijn veel redenen waarom ik mijn vriendin bewonder. Eén daarvan is het engelengeduld waarmee ze zich op de foto laat zetten. De Iraki’s vragen haar vaker dan mij, want met haar lange blonde haar trekt ze ieders aandacht en ze spreekt bovendien wat Arabisch. Zo ontmoet je nog eens iemand. De oma hierboven maakte indruk op me. Hoewel slecht ter been, was ze niet te stoppen en we kregen nauwelijks gelegenheid om onze thee te drinken. Wat een portret. Geweldig.
Even later rijd je dan weer verder. Ik ben blij dat ik een hoed heb gekocht. Die kun je namelijk afnemen om bij het wegrijden nog even mee te zwaaien.
Leuke impressies over Irak. Het laat weer zien hoe vriendelijke en behulpzaam mensen kunnen zijn, zoals Darwin al lang geleden opmerkte. Dat ijs was fascinerend.
Goed idee, deze serie Kort Irakees! Ben jij die man rechts, Jona, in Irakese vermomming? 😉
Het zal er vast wel iets mee te maken hebben dat ze in Irak niet gewend zijn aan toeristen.
Overigens gebeurt het in Zuid Amerika ook. Ik kwam in Lima zelfs een Peruaan tegen die Nederlands sprak.
PS: fijn dat we weer kunnen reageren, dat is toch een van de leuke dingen aan deze blog.