Vorige week overleed een kennis van me. Hij was al een paar weken ziek, een bevriend echtpaar hield me op de hoogte. Vanmorgen is de uitvaartdienst. Toen ik gisteravond thuis kwam en bij de post een overlijdensenvelop vond, wist ik dus al wat ik kon aantreffen. De trap oplopend maakte ik ’m open om te ontdekken dat het de aankondiging was van het overlijden van iemand anders.
De dood van Paul Baarslag kwam dus totaal onverwacht. Ook omdat ik Paul twee weken geleden nog aan de lijn had. Hij vertelde dat hij wat ziek was en een keer niet kon aanschuiven bij een cursus die ik zou verzorgen in Zoetermeer. Hij deed luchtig over zijn kwaaltje en ik heb geen seconde gedacht dat hij zou overlijden. Hij was de week erna ook afwezig en ik nam me voor om even te bellen als hij aanstaande donderdag weer afwezig zou zijn.
Ik weet niet goed hoe lang ik Paul al ken, maar hij heeft in Zoetermeer jarenlang alle cursussen gevolgd die ik daar verzorgd. Ik had de indruk dat het gezelschap van de andere cursisten hem goed deed. En hij deed enthousiast mee. Elke avond had hij wel een vraag of een nuttige aanvulling. De twee cursusavonden vorige week en de week ervoor waarbij hij ontbrak, waren gewoon niet helemaal compleet.
Eerlijk gezegd miste ik hem ook om een nogal praktische reden. Na elke bijeenkomst reed Paul me over de nachtelijke A12 naar het station in Den Haag. Niet alleen makkelijker dan de sneltram, maar vooral veel gezelliger, want we hadden altijd veel te vertellen. We deelden twee dingen: enerzijds waren we allebei archiefmedewerker geweest op een ministerie, anderzijds hadden we iets met archeologie en geschiedenis.
Paul Baarslag was lid van de AWN en kon ineens tien kilometer lang vertellen over de vondstverwerking van een opgraving bij Delft. Zijn enthousiasme daarvoor was aanstekelijk. Of hij had het over boeken die hij had gelezen. We hadden net niet helemaal dezelfde belangstelling, dus we hadden veel aan de samenvattingen die we deelden. En hij vertelde graag over zijn reizen. In De klad in de klassieken heeft hij een leuk stuk geschreven over hoe hij in Schotland geïnteresseerd was geraakt in het Romeinse verleden. Het jaar ervoor had hij hetzelfde gezien in Marokko en nu vroeg hij zich af “Romeinen hier, Romeinen daar, hoe zit dat?”
We hebben samen gereisd door Duitsland, Cyprus en Bulgarije. Hij overwoog mee te gaan naar Algerije, maar dat zal dus niet meer gebeuren. Als docent zal ik iemand missen die vanuit zijn reiservaring gemakkelijk en onbevangen iets zinvols kon toevoegen aan een cursusavond of een reis. Als mens zal ik iemand missen met het hart op de goede plek, die met zijn onbevangenheid altijd weer iets vrolijks meebracht.
Gecondoleerd Jona. Hakt erin.