Ik wandelde door Leiden over het pleintje dat Gerecht heet. De zon scheen, er zaten mensen op een terrasje. En zoals het gaat vang je weleens een flard op van een gesprek. “”We can rebuild it,” hoorde ik een man zijn tafelgenoten geruststellen. “We have the technology.”
Ik heb geen idee wat hij wilde herbouwen en welke technologie hij bezat, maar ineens borrelden woorden op die er ooit altijd op volgden. “We can make him better than he was. Better, stronger, faster.”
Ik heb het nagezocht: De Man van Zes Miljoen was drieënveertig jaar geleden voor het laatst op TV. Ik heb er drieënveertig jaar niet aan gedacht. Maar ineens was de herinnering terug en die liet me de rest van de dag niet los. Andere mensen hebben daar madeleines voor.
Dat ‘pleintje’ heeft een duister verleden…hier werden executies in Leiden voltrokken. Opgehangen, gevierendeeld….
De ‘Suppier’ woonde in vroeger in het pand waar nu het terras bijhoort – vandaar de officiële naam ‘Suppiershuysinghe’ voor wat de vaste clientèle eenvoudig het Koffiehuisje noemt.
“Steve Austin, astronaut.
A man barely alive. (Ik verstond altijd ‘buried alive’ en ik snapte het niet) 🙂
Gentlemen, we can rebuild him.
We have the technology.
We have the capability to make the world’s first bionic man.
Steve Austin will be that man.
Better than he was before.
Better…stronger…faster.”
Later kreeg hij een vriendin die natuurlijk en spinoff moest worden (The Bionic Woman).
De man van 6 miljoen is nu 83.
Leuke Proust reference