De ongrijpbare Hezbollah

Vlaggen van de Hezbollah

Althans één aanhanger van de Hezbollah heeft gevoel voor humor. De man die bij de ingang van de Romeinse tempel te Baalbek T-shirts met het logo van de beweging verkoopt, begroet elke toerist met een hartelijk ‘sjaloom’ en bulderlacht om de verbijsterde reacties. De Hebreeuwse begroeting is ook verbijsterend, want de Hezbollah is compromisloos anti-Israël.

De organisatie heeft haar wortels in de jaren ’70. Libanon werd toen geregeerd door christenen en soennieten, die de overheidsuitgaven systematisch naar eigen projecten doorsluisden. De achterstelling van de sjiieten werd nog gênanter toen de PLO zich in 1970 vestigde in Beiroet. De PLO schoot raketten af op Israël, dat terugschoot en dan vooral het sjiitische zuiden van Libanon trof. Lees verder “De ongrijpbare Hezbollah”

De propaganda van de Hezbollah

Hezbollah-vlaggen
Hezbollah-vlaggen

In Libanon is religieuze en politieke propaganda alomtegenwoordig. Ik blogde er al eens eerder over. De grootmeesters in dezen zijn de leden van de Hezbollah, de shi’itische verzetsgroep, militie, terreurorganisatie, beweging die doorgaans de lijn volgt van de islamitische republiek Iran. Wie van de luchthaven naar Beiroet rijdt, dwars door een shi’itische voorstad, ziet om de haverklap de portretten van de leiders, die de bezoeker welkom heten. De foto rechtsboven toont de eindeloze rij vlaggen die de Hezbollah heeft opgericht langs de weg van Sidon naar Tyrus, het zuidelijke deel van de belangrijke kustroute. Het moet betrekkelijk recent zijn gebeurd, want in december zag ik ze nog niet.

army_symbol
De Iraanse inspiratie van de Hezbollah is geen geheim. Het logo van de beweging is geïnspireerd door dat van de Revolutionaire Garde.

De vlaggen ogen feestelijk maar concurrerende facties, zoals de Amalbeweging (wel shi’itisch, niet pro-Iraans), nemen aanstoot aan dit soort agitprop en het komt wel eens tot vechtpartijen. De Hezbollah slaat dan doorgaans het hardst. Het blijft een in de eerste plaats militante organisatie, die haar wapens (die ze na de burgeroorlogen heeft behouden om het zuiden van Libanon tegen Israël te verdedigen) ook inzet om in Libanon zelf haar zin te krijgen. Of in Syrië, zoals we deze dagen zien.

Lees verder “De propaganda van de Hezbollah”

Libanese propaganda

Hariri's moskee, met een kerkje ernaast
Hariri’s moskee, met een kerkje ernaast

Beiroet, de hoofdstad van Libanon, telt enkele tientallen kerken en moskeeën en één synagoge. Het zijn meestal vrij kleine gebouwen. De stad heeft geen godshuis dat de stad domineert, zoals de Dom van Keulen of de Blauwe moskee in Istanbul. In de skyline van Beiroet overheerst geen van de religies de andere.

Althans, zo was het tot voor kort. Inmiddels wordt het stadscentrum gedomineerd door de enorme moskee die de in 2005 vermoorde oud-premier Rafiq Hariri aan de Place des Martyrs heeft neergezet. De kerk ernaast wordt er letterlijk door overschaduwd, de omgeving is er als het ware door geïslamiseerd, de hegemonie wordt geclaimd door één van de confessies of politieke partijen (wat in dit land op hetzelfde neerkomt).

Lees verder “Libanese propaganda”

De Libanese burgeroorlogen (11)

Het Holiday Inn-hotel toont nog altijd de sporen van de gevechten uit de jaren tachtig.
Het Holiday Inn-hotel toont nog altijd de sporen van de gevechten uit de jaren tachtig.

[Dit is het elfde deel van een serie van dertien artikelen. In het vorige artikel beschreef ik hoe een internationale vredesmacht partij werd in het conflict en werd weggebombardeerd. Het eerste deel is hier.]

De strijd was nu heel complex. Een deel was business as usual. Om te beginnen ging in midden-Libanon de oorlog tussen de maronitische milities en de druzen verder. In het zuiden schoot Hezbollah, dat met Iraans geld een civiele infrastructuur opbouwde in de sji’itische gebieden, op het Zuid-Libanese leger en Israël, die weer terugschoten. Tegelijk probeerde de PLO de vluchtelingenkampen weer in handen te krijgen, maar daar werd ze aangevallen door de sji’itische Amal-militie, die weliswaar op zich niet tegen een Palestijnse staat was, maar vreesde dat de terugkeer van de PLO een Israëlische invasie zou uitlokken.

Lees verder “De Libanese burgeroorlogen (11)”