Geliefd boek: De wanhoopsdaad

De kans dat u ooit van de Kristallnacht hebt gehoord, is meer dan levensgroot. Dat u de naam Herschel Grynszpan kent, is daarentegen niet heel waarschijnlijk. Toch hebben die twee alles met elkaar te maken. De zeventienjarige Herschel Grynszpan schoot op 7 november 1938 in Parijs de Duitse ambassadesecretaris Ernst vom Rath neer en diens dood twee dagen later werd door de Nazi’s aangegrepen voor de pogrom in de nacht van 9 op 10 november.

Sidney Smeets, strafrechtadvocaat bij Spong advocaten in Amsterdam, schreef in 2013 het boek De Wanhoopsdaad over de lotgevallen van Herschel Grynszpan, de aanslag en de – uitgebreide – nasleep van de gebeurtenissen. Het is een bijzonder goed leesbaar boek, Smeets heeft een vlotte pen, dat keurig voorzien is van noten, een register en een bronnenlijst, incluis de nummers van de stukken in de geraadpleegde archieven.

Lees verder “Geliefd boek: De wanhoopsdaad”

Tacitus’ Germanen (slot)

[Onder de onheilspellende titel In moerassen en donkere wouden heeft de Nijmeegse classicus Vincent Hunink vertalingen samengebracht van alle teksten die de Romeinse historicus Tacitus wijdde aan de Germanen.

Daarover valt een hoop te zeggen. Dit is het laastste van zeven stukjes, waarmee ik u wil verleiden dat boek te lezen. Het is namelijk echt interessante materie. En nee, ik krijg voor deze blogstukjes – net als voor mijn reeksen over de Historia Augusta en Het leven van Apollonius – geen commissie.]

Tacitus’ Germanenteksten zijn geschreven tussen pakweg 100 en 120 na Chr. De Germania vormt een commentaar op Domitianus’ claim het gebied te hebben onderworpen, terwijl de Historiën en Annalen tonen hoe een senator zich wel of niet moet gedragen. Dat zijn heel specifieke boodschappen, gericht aan een heel specifiek, senatorieel publiek. Te lang is deze context vergeten en zijn de Germanenteksten gelezen als feitelijk accuraat.

Lees verder “Tacitus’ Germanen (slot)”

Gotische letters

Het “Schrifterlass”, waarmee Bormann de gotische letters verbood. Let op het briefhoofd.

Ik heb bepaald niet te klagen over de reacties die ik krijg van de mensen die reageren op deze blog. Het is leuk als mensen een stukje over een nieuwe museumafdeling beantwoorden met de opmerking dat ze er eens langs zullen gaan. Iemand heeft me eens een bijdrage over antieke wetenschappelijke instrumenten gestuurd die ik nog zal gaan gebruiken op de Livius-website. De discussie over “1948”, waarvan ik vermoedde dat die heftig kon worden, bleef binnen de grenzen van wat ik toelaatbaar vind.

Er zijn wel eens mafketels. Zoals degene die de verantwoordelijkheid voor de Holocaust en de Armeense genocide, half in scherts, legde bij de Nederlanders. Het stukje was, zoals opgemerkt door een van de lezers van deze blog, op minstens drie andere plekken op het internet te vinden. Dat leek me voldoende om het hier weg te halen.

Lees verder “Gotische letters”