Het was een herfstige dag, een tikje druilerig en koud, dus toen ik in een plaats kwam waar een restaurantje Da Antonio coffee to go schonk, stapte ik even af. “Maximaal drie klanten”, stond er op de ruit en omdat ik drie mensen zag staan, bleef ik buiten wachten. De man achter de bar gebaarde me echter dat ik binnen kon komen en eenmaal daar begreep ik waarom: twee van de aanwezigen waren zijn familie en stonden in een apart deel van de winkel waar de klanten niet konden komen. Ze bespraken wat familiezaken – in het Italiaans.
Op straat bedacht ik dat ik het leuk had gevonden die taal weer eens te horen en mijn gedachten dwaalden af naar de vraag waarom het Italiaans van deze mensen zo prettig was geweest om naar te luisteren, terwijl ik de klinkerrijke taal doorgaans ervaar als geschetter. Uit dat gepeins werd ik wakker toen ik me realiseerde dat de koffie verdraaid goed smaakte. Kortom, ik was even volmaakt gelukkig. Een moment om te koesteren.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.