Tag: NS

Waarom ik, tot verbijstering van twee jonge mannen, even na vieren mijn complete voorraad krachttermen over Perron Drie van Den Haag Hollands Spoor slingerde

On door Jona LenderinginDagelijks leven, Verbijstering24 reacties

Vloeken is niet netjes. Het is ook niet stoer. Ik probeer het zo min mogelijk te doen. Maar de woedende kreet die u kort na vier uur vanmiddag hoorde opstijgen vanuit Den Haag Centraal, dat was ik. Sorry dat ik mezelf even niet beheerste, maar er was aanleiding voor.

Ik was op weg naar Rotterdam en daar heb ik mijn fiets nodig. Omdat je in verband met de avondspits na half vijf niet meer met een fiets in de trein mag, zorgde ik ervoor dat ik ruim voor vieren bij het station was. Ik zou met de trein van 15:58 weliswaar veel te vroeg in Rotterdam zijn, maar dat moet je ervoor over hebben als je er zeker van wilt zijn dat je een fiets hebt (wat met OV-fietsen bijvoorbeeld niet zeker is).

Goed. Ik stap in, met fiets. Ik wil net gaan zitten – een lege trein, er is een stoel vrij, ik ben helemaal blij – als een conducteur eraan komt.

Lees verder “Waarom ik, tot verbijstering van twee jonge mannen, even na vieren mijn complete voorraad krachttermen over Perron Drie van Den Haag Hollands Spoor slingerde” →

Misleiding

On door Jona LenderinginDagelijks leven, Verbijstering15 reacties
trein1
(generiek plaatje – deze foto is van een andere reis naar Heerlen)

Je hebt weleens minder heldere momenten. Instemmen met een vergadering op zondagmiddag in Heerlen is onverstandig. Althans als je met de trein moet, want in het weekend zijn er dan werkzaamheden. Is het niet bij Utrecht, dan is het wel tussen Den Bosch en Eindhoven. Daar heb ik vandaag dus mee te maken. Een echte les valt hier niet te trekken, of het moet zijn dat je maanden van tevoren bij het plannen van een vergadering al rekening moet houden met NS-werkzaamheden.

Kortom, ik ben vroeg op pad gegaan en ben nu in een extra vroege trein op weg naar Boxtel. Daar zal ik achttien minuten moeten wachten op de stoptrein naar Eindhoven, en in die stad kan ik dan tweeëntwintig minuten wachten tot de trein richting Heerlen aankomt. Totale reisduur: drie uur en dertien minuten. Normaal gesproken gaat het zo’n drie kwartier sneller, maar ik neem mijn verlies. Ik zal voortaan geen afspraken meer maken zonder te kijken of er werkzaamheden zijn.

“Waarom dan dit stukje?”, zult u zeggen.

Lees verder “Misleiding” →

Zwartrijder

On door Jona LenderinginDagelijks leven, Verbijstering12 reacties
Een van de oudste munten ter wereld: een Lydische stater (Bode-museum, Berlijn)
Een van de oudste munten ter wereld: een Lydische stater (Bode-museum, Berlijn)

Je wil beleefd zijn. Je wil niet luisteren naar andermans telefoongesprekken. Soms kun je echter niet anders. Moe en wat verstrooid zat ik gisteren in de trein, in zo’n tussencompartiment bij een uitgang, waar ik me aanvankelijk enigszins wist af te sluiten van het telefoongesprek dat een man aan het voeren was. Niet-luisteren ging redelijk, tot ik merkte dat hij het had over mijn vak. “De oude Sumeriërs”, “zesduizend jaar geleden”: dan spits ik toch mijn oudheidkundige oren. Uit de flarden die ik ongewild opving, maakte ik op dat het telefoongesprek ging over Sumerisch geld, over financieel beleid en dat steden daarom onderling ten oorlog gingen.

Beleefd als ik ben, zei ik er maar niets van: geen opmerking over de datering van de Sumeriërs – vier- à vijfduizend jaar geleden is wel genoeg – en niet over het feit dat ze destijds nog geen geld hadden. Dat is in de zevende, zesde eeuw v.Chr. ontstaan in het westen van Turkije. De foto hierboven, waarvan ik weet dat ’ie niet al te best is, is van een munt van de spreekwoordelijk rijke koning Kroisos. Het origineel is in het zwaar onderschatte Berlijnse Bode-museum.

Lees verder “Zwartrijder” →

Stiltecoupé (alweer)

On door Jona LenderinginDagelijks leven7 reacties

Het is vermoedelijk teveel eer voor het ooit betrouwbare spoorwegbedrijf, maar wat Laura was voor Petrarca, is de stiltecoupé voor mij: een vast punt om mijn eigen gemoedstoestand te ijken. Heb ik veel werk te doen, dan plaats ik de kletsende proleten in mijn fantasie onder sprinklerinstallaties of op schietstoelen en ga ik ergens anders zitten werken. Heb ik het redelijk druk, dan spreek ik mensen aan op hun wangedrag en informeer ik naar de oorzaken. Heb ik niets om handen, dan laat ik de mensen maar begaan.

Vandaag liep het anders. Ik kwam binnen en zag ergens iemand die met zijn bagage drie stoelen bezet hield. Ik keek hem aan om toestemming te vragen, pakte een van de rugzakken en legde die in het rek. “Sorry,” hoorde ik vervolgens een jonge vrouw zeggen, die aan de overkant zat, ingeklemd tussen nog meer bagage. Ze stond op, een jonge man in haar gezelschap stond ook op, en ze legden wat tassen in het bagagerek. Vreemdelingen zeker, die verdwaald waren zeker, want ze spraken Spaans en hadden vermoedelijk het bagagerek niet gezien.

Lees verder “Stiltecoupé (alweer)” →

Onbevangenheid

On door Jona LenderinginDagelijks leven, Verbijstering4 reacties
Gevelsteen (Hobbemastraat 9, Amsterdam)

Ik schrijf dit in de trein naar Apeldoorn, waar ik mijn ouders wil opzoeken. Geen problemen in de stiltecoupé dit keer (dat wil zeggen dat de twee pratende dames zich op hun gedrag lieten aanspreken en elders gingen zitten, waarvoor mijn ongeveinsde dank) en over die vervloekte OV-chipkaarten schrijf ik nog een andere keer.

Nee, dit stukje is veel tragischer. Mijn vader belt en vraagt hoe laat ik er zal zijn. Ik moet antwoorden dat ik dat niet weet omdat de trein momenteel in Hilversum stilstaat. Er staat in Baarn een treinstel defect te zijn en mijn trein kan daardoor niet vertrekken.

Lees verder “Onbevangenheid” →

Stiltecoupé

On door Jona LenderinginDagelijks leven8 reacties
Gewoon stil zijn. Zo kan het dus ook.

Het is de nacht van maandag op dinsdag en ik reis vanuit Nijmegen terug naar Amsterdam. Ik heb een lift gekregen tot Utrecht en heb daar op het perron moeten wachten tot mijn trein kwam. Dat is vervelend: op het perron staan geen bankjes en ik kan dus niet mijn laptop uitpakken om iets nuttigs te doen. Je kunt wezenloos voor je uit staren, meer niet. En ik heb echt wel iets belangrijkers te doen dan wezenloos voor me uit staren, want ik heb werk bij me dat voor morgenochtend af moet.

Gelukkig komt de trein wat vroeg langs het perron rollen en kunnen we instappen. Om er zeker van te zijn dat ik in elk geval het halve uur tot Amsterdam CS zal kunnen werken, ga ik zitten in de stiltecoupé, en ik tref het: ik heb een fijn compartiment voor mezelf. Ik start mijn computer en werk verder.

Lees verder “Stiltecoupé” →