Bij ons in het dorp (17)

Ik heb er wel eens eerder op gewezen dat bij ons in het dorp de ene gemeentelijke dienst niet weet wat de andere doet. Lees maar. Zoiets is, als een organisatie complex wordt, natuurlijk onvermijdelijk. Daarom is vooral belangrijk dat een verkeerd gebleken maatregel snel valt terug te draaien.

Zo ook nu.

Als ik vanuit mijn buurt (West) naar het station, een vergaderplek of de boekhandel moet, fiets ik van west naar oost door de grachtengordel, waar de beroemde grachten van noord naar zuid lopen. De ontwerpers hielden al rekening met die west-oost-verkeersstroom: ze zorgden voor voldoende bruggen en dwarsstraten. Die dwarsstraten zijn de laatste jaren waanzinnig populair geworden voor toeristen. Er zijn allerlei leuke winkels gekomen. Daardoor is dit deel van de grachtengordel zélf een toeristische attractie werd, met eigen publiciteit (“de Negen Straatjes” enz.).

Lees verder “Bij ons in het dorp (17)”

Verkeersdrempels

In Iran kan – zo krijg ik de indruk – iedereen naar eigen inzicht gevaarlijke verkeerssituaties verhelpen door zelf verkeersdrempels neer te leggen. Ze zien er allemaal anders uit. Soms ogen ze heel professioneel en zijn ze aangegeven met waarschuwingsborden, vaak echter gaat het om niet meer dan een ergerlijk hoge asfaltlaag die dwars over de weg is gelegd. Die valt alleen te herkennen doordat in de berm een rij stenen ligt. Het is altijd weer inspirerend, tot welke initiatieven betrokken burgers in staat blijken.

De gevolgen zijn fenomenaal. Ik maak, als ik in de Iraanse stad Shiraz ben, wel eens een tochtje langs enkele ruïnes uit de Sassanidische tijd: eerst de brug van Kavar, dan een kasteel ten noorden van Firuzabad, twee reliëfs, een paleis, vervolgens de reliëfs en stedelijke ruïnes bij Bishapur en daarna terug naar Shiraz. Vroeger deed je daar zeven à acht uur over, de tijd niet meegerekend die je aan de ruïnes wilde besteden. Tegenwoordig ben je minimaal tien uur kwijt.

Lees verder “Verkeersdrempels”