Het begon met een misverstand. Een vriendin had gehoord over een rapper uit Iran, Yas, die in zijn teksten aangaf zijn identiteit te baseren op zijn Perzische verleden. Zoals ik al schreef, vind ik dat geen prettige manier om met geschiedenis om te gaan, maar dat betekent niet dat ik geen begrip zou hebben voor Yas’ nationalistisch strijdlied. De aanleiding was namelijk de wijze waarop de oude Perzen werden getypeerd in de speelfilm 300: beestachtiger nog dan in het oorspronkelijke stripverhaal (meer).

Yas’ muziek was aardig genoeg om op Youtube verder te zoeken, en zo vond ik het onderstaande liedje, “Get it right”. Ik erken dat het niet veel om het lijf heeft. Het clipje begint stom, het Arabische deel van de tekst is een telliedje zoals ook in Sesamstraat wordt gezongen, en de Engelse tekst is ook niet bepaald verheffend. Maar het videoclipje is geweldig: een verzameling beelden van het dagelijks leven van gewone, jonge middenklassemensen in Cairo. Robert Altman zou de verschillende verhaallijnen hebben kunnen filmen en zo hebben kunnen documenteren hoe het Nabije Oosten werkelijk is. (Het kan zijn dat je even moet doorklikken.)

Pas later ontdekte ik dat “Get it right” niet is geschreven door de Iraanse rapper, maar door een gelijknamig electro-duo. Het komt van de CD “Arabology”, een samenwerking van de Franse Afghaan Mirwais Ahmadzai en de Libanees-Grieks-Franse Yasmine Hamdan, kortweg Yas. De CD bleek in Nederland niet te koop, maar is bestelbaar via Amazon.

De muziek blijkt erg dansbaar, maar er is misschien meer aan de hand. Er is vaker op gewezen dat veel electro-duo’s in Europa een zekere seksuele vrijheid voorstonden. (Erasure en The Soft Cell zijn voorbeelden.) Ik geloof niet dat Ahmadzai en Hamdan die specifieke vorm van bevrijding nastreven, maar ze zoeken wel degelijk naar vrijheid. Ze schetsen een Arabische identiteit die aansluit bij de moderniteit – ruimtevaart en iPads – en willen zich niet laten inperken door de traditie en het verleden.

De Libanees-Grieks-Franse Yas is de tegenpool van de Iraanse. Waar de laatste het verleden neemt als norm en er dus niet vrij van komt, zoekt Yasmine Hamdan de vrijheid van een zelfgebouwde identiteit. Dat is noodzakelijk voor mensen die tussen twee culturen zijn gevallen, maar het is ook hun voorrecht. Ik voel daarvoor sympathie, waarmee ik overigens niet wil zeggen dat ik de woede van de Iraniër afkeur.

Overigens is de samenwerking tussen Hamdas en Ahmadzai geen lang leven beschoren geweest. Yasmine Hamdan heeft twee weken geleden haar eerste solo-CD uitgebracht.