Ach ja, wie heeft er geen favoriet mopje muziek. Ik ben geen kenner maar brom er toch af en toe wat over.
De film Yesterday (2019) oogt als een simpele feel-good movie. Vooruit, het ís ook een simpele feel-good movie. De hele wereld blijkt de Beatles te zijn vergeten, op één B-artiest na, gespeeld door Himesh Patel. Die plagieert de Fab Four en lijkt een geweldige carrière te gaan krijgen. Fraude mag in een film natuurlijk niet lonen maar desondanks loopt Yesterday goed af.
De held sluit het meisje in zijn armen. En daar gaat het om in filmland.
Fin.
[Laatste van vier door Dieter Verhofstadt geschreven stukken over de legende van het Ros Beiaard en de Vier Heemskinderen. Het eerste deel was hier.]
Tot slot moet ik, als muziekliefhebber, een lans breken voor het lied van het Ros Beiaard. Het zou dateren uit de zeventiende eeuw en oorspronkelijk het lied van de pijnders zijn geweest, de dragers van het paard. De melodie is – wat mij betreft – heel opwekkend en origineel, hoewel het een klassieke hymne is die zich bedient van basisakkoorden. Het ritme wisselt af tussen een vrolijke mars en een brugstuk met triolen.
Op die melodie is later een strijdlustige tekst geschreven. Wanneer en door wie is niet gekend maar gezien het taalgebruik en de thematiek is Prudens Van Duyse een mogelijkheid. In de eerste strofe wordt meteen de rivaliteit met buurstad Aalst in de verf gezet:
die van Aalst die zijn zo kwaad omdat hier ’t Ros Beiaard gaat.
Oké, het affiche hierboven zit er een jaar of twintig naast en het is misschien wat overdreven, maar dat doet er allemaal niet toe. De muziek in het laatste kwart van de vorige eeuw was zo nu en dan best de moeite waard. Klik het liedje van The Spinners hieronder maar aan en u zult niet stil kunnen staan. Gewoon, het is fysiek niet mogelijk.
In een wat overmoedige bui kocht ik Bowie. De getekende biografie, van Michael Allred en Steve Horton, ingekleurd door Laura Allred. Als de kop die ik dit stukje meegeef de indruk wekt dat het drietal Bowie presenteert als ongrijpbaar genie dat zijn fans steeds een stap vóór was, dan vrees ik dat ik u moet teleurstellen. Ze hebben überhaupt geen grip. Misschien is dat een compliment aan Bowie, dat hij zelfs na zijn dood iedereen te slim af is, maar uiteindelijk is dit boek geen bevredigende lectuur.
Het komt misschien ook doordat ik in mijn haast de Nederlandse vertaling had gekocht. Die is op zich prima – laat daarover geen misverstand bestaan – maar schept ook afstand tot een wereld die u nu eenmaal kent in het Engels. U moet op Mars hebben geleefd als u niet weet hoe de woorden
Afgelopen week ontdekte ik het onderstaande filmpje, dat ik zo verschrikkelijk vrolijk vind dat ik het eigenlijk al dagen loop te fluiten. Amerikaans rocknummer, uitgevoerd en gezongen door duizend Italianen. Er zit een leuk, enthousiasmerend verhaal aan vast dat u hier maar even moet lezen. U hoeft mijn muzikale smaak niet te delen, maar ik wil toch iets aan u voorleggen.
Als jaar om maar snel te vergeten kende 2020 al op 7 januari een rauwe aftrap met het overlijden van Neil Peart, 67 jaar oud. De drummer van de Canadese ‘progessive rock’ band Rush gold als één van de invloedrijkste en creatiefste van het genre; goed voor quotes als “your favourite drummer’s favourite drummer” en “a drummer uses a metronome, a metronome uses Neil Peart”.
Kenners van Rush weten echter dat de songteksten van bijna alle nummers van het drietal niet uit de drumsticks maar uit de pen van diezelfde Neil Peart kwamen. Regelmatig putte ‘de professor’ daarvoor uit de enorme hoeveelheid literatuur die hij in de loop der jaren en al rondreizend over de wereld, tot zich had genomen. De muzikant als lezer en schrijver. Wat veel fans aansprak was dat de nummers van Rush vooral ook de ‘soundtrack of their lives’ vormden. Rush wist de juiste inhoud mee te geven aan nummers over bijvoorbeeld de Canadees/Amerikaanse buitenwijken en het conformisme waarin zij opgroeiden (‘Subdivisions’), over het omgaan met het overlijden van vrienden en bekenden (‘Afterimage’) en omgaan met de beperkingen die het ouder worden met zich meebrengt (‘Losing it’, met een verwijzing naar Ernest Hemingway).
Ik zocht vanmiddag iets anders maar vond David Bowie. Jaren niet op gehad. Nu klonk het ineens weer zoals ik het ooit voor het eerst hoorde. De wonderlijk hypnotiserende dreun. De onvermijdelijkheid. Het optimisme tegen de klippen op. Voor een moment was ik weer zestien, woonde ik bij mijn ouders in Apeldoorn, was ik nog nooit in Berlijn geweest en had ik alleen maar een mooi stuk vinyl gehaald uit de fonotheek in Deventer.
En vanmiddag vaagde David Bowie me opnieuw weg.
Zeg atonale muziek en iedereen die iets van klassieke muziek afweet denkt aan Schönberg. Vervolgens denkt men via zijn leerling Anton Webern aan piep-knars muziek: onbegrijpelijk en ontoegankelijk, behalve voor een handjevol uitverkorenen. Daar behoor ik niet toe, al maak ik graag een uitzondering voor Alban Bergs Vioolconcert. Ik heb dat horen spelen door een jongedame van het Nederlands Ballet Orkest en die wist hartverscheurend over te brengen hoe het voelt om een jong meisje kwijt te raken aan de dood. Het moge duidelijk zijn dat ik Stravinsky’s “noten drukken niets anders uit dan zichzelf” verwerp.
De ontwikkeling van atonale muziek loopt parallel aan de democratisering van deze kunstvorm. Na WO-1 werd de jazz populair, na WO-2 poprock (want ik heb er geen problemen mee om The Animals en Andre Hazes over één kam te scheren). Klassieke muziek kwam in een elitair hoekje terecht, al bleven de gouwe ouwen onverminderd populair.
Laat de term gitaarheld vallen en iedereen noemt Jimi Hendrix, Eric Clapton en wellicht nog zo’n paar. De Ier Rory Gallagher wordt eigenlijk nooit genoemd. Als tiener kwam ik zijn naam tegen bij recensies van zijn concerten, eind jaren 1970. In de jaren negentig kon ik op zaterdagnacht (eigenlijk zondagochtend) op de WDR naar uitzendingen van Rockpalast kijken en die maakten grote indruk.
Voor een biografie kunt u googelen. Bovendien vind ik het lastig om een speelstijl te omschrijven. Daarom link ik eerst naar een fabelachtig optreden:
Dat is geen solo in het midden, dat is een duet, op een wijze die Cream (d.w.z. met Clapton) nooit voor elkaar heeft gekregen. Dit is overigens geen kritiek op Clapton; ik wil benadrukken hoe bijzonder het spel van Gallagher was. Elke noot is raak. Hij speelt niets teveel. Met name tijdens de eerste twee coupletten is zijn spel uiterst minimaal. Geleidelijk en moeiteloos worden de noten moeilijker, de muziek complexer. De luisteraar heeft dat niet echt door, want altijd blijft zijn techniek in dienst van de muziek in plaats van andersom. Bruce en Gallagher vullen elkaar perfect aan en scheppen volledige transparantie, het volstrekte tegendeel van de Wall of Sound. En bedenk: Gallagher was in de nadagen van zijn carrière. Dus hoe zat dat op het hoogtepunt?
Afgezien van zijn jeugd kunnen we vier, misschien vijf fases onderscheiden.
Als je ouders je een prachtige naam als Alpha Diallo hebben meegegeven, heb je geen artiestennaam meer nodig, maar de Parijse rapper gaf de voorkeur aan Black Mesrimes (een woordspeling op Jacques Mesrine) en toen de lol van dat grapje af was aan Black M. Hij is niet onomstreden – denk aan beschuldigingen van homofobie en antisemitisme – maar dat laat onverlet dat Sur ma route (2014) een fijn nummer is dat in Frankrijk één stond in de hitparade. Mooi clipje ook.
En voor mij een herinnering aan Algerije, dat ook.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.