Libanon is een godsdienstige lappendeken. Religie is echter niet, zoals calvinistische Hollanders denken, een persoonlijke overtuiging. Het is eerder een aspect van de maatschappelijke identiteit. Je hoort bij een bepaalde groep. Dat men dus lang niet alles gelooft wat men officieel zou moeten geloven, sluit overigens een zekere goedgelovigheid niet uit.

Er zijn nog altijd joden in Libanon, maar ze zijn nauwelijks zichtbaar. De synagoge in Beiroet is gerestaureerd, dat wel.

Het christendom is verdeeld over alle mogelijke varianten, die ooit zijn ontstaan door destijds belangwekkende kerkelijke twisten. De voornaamste groep is die van de maronieten, maar er zijn ook orthodoxe en andere groepen. Mede door die verdeeldheid sterft het christendom langzaam af; een mooi boek is dat van Dalrymple. Even goed merk je nog steeds dat er veel christenen zijn in Libanon, zoals met pasen en kerstmis. Er lijkt ook een soort competitie wie de grootste standbeelden  kan oprichten.

Van de islam is de sji’itische variant nogal nadrukkelijk aanwezig: uiteraard vooral door de politieke groep Hezbollah. Een gedenkdag als ashura valt niet te missen.

Opvallend is de kruisbestuiving tussen de religies. Lange tijd waren de grenzen vloeiend en er zijn nog steeds gedeelde heiligdommen, zoals die voor Sint-Joris en Khidr. Je ziet in kerken weleens een oud balkon voor moslims en ik verbeeld me dat ik een mimbar, heb gezien die is geïnspireerd op een christelijke preekstoel.