Libanon oogt als een modern land en is ook een modern land. Je merkt het bijvoorbeeld aan het ronduit krankzinnige verkeer (meer). Regelmatig merk je echter ook dat het land heel traditioneel kan zijn. Religie speelt een belangrijke rol, minder als persoonlijke overtuiging dan als aspect van een identiteit. Ik schreef weleens over de Libanese groepsidentiteiten en schreef nog meer over Libanese groepsidentiteiten. Er is een grappige film over: Et maintenant, on va où?. Voor meer informatie, zie de pagina over religie. Ze horen er allemaal bij en de Libanezen zijn daarom opvallend voorkomend en beleefd. Eigenlijk is het land een soort tabouleh (een gemengde salade).

De spanning die ik ervaar tussen moderniteit en traditie, en die vooral veel zegt over mijn vooroordelen, speelt zeker een rol in de politieke discussies over vrouwenrechten en het huwelijksrecht.

Wat mij in Libanon opvalt, is de prettige anarchie. De gangbare straatnamen in Beiroet zijn bijvoorbeeld niet officiële, maar de Libanees trekt zijn eigen plan. Ik schreef overigens meer over Beiroet: een, twee, drie, vier. Mijn favoriete plek om een waterpijp te roken was Laziz maar het café is gesloten en er kwam een bank voor in de plaats. Die is inmiddels ook weg. Je dronk er heerlijke minted lemonade.

Libanon is ook een land vol sterke verhalen, zoals dat over de jeugd van Rafiq Hariri. Een zekere goedgelovigheid speelt ook weleens een rol.

Nog wat losse flarden: een koepel in Tripoli, de Misirlou, Libanese triphop, erfgoedbeheer, een roadblock, fossielen, oriëntaals oriëntalisme, de schrijver Amin Maalouf, Libanezen in Nederland en nog eens.

En o ja, elk land heeft zijn nationale symbolen: de vlag en de ceders.

Tot slot:  Si vous avez compris quelque chose au Liban, c’est qu’on vous l’a mal expliqué (Henry Laurens)