En dan ineens heb je een leuk buurmeisje. De oude vrouw die altijd in het appartement tegenover het mijne had gewoond, was naar een bejaardenhuis vertrokken en op een mooie zaterdag diende Ella zich aan. Studente. Spring in ’t veld. Met haar moeder stond ze haar nieuwe kamers schoon te maken en te schilderen. “Bij haar moet alles rood zijn,” deelde die moeder mee toen ik me kwam voorstellen en een fles drank afgeven. En inderdaad, Ella schilderde alles rozerood.
Ik zou liegen als ik schreef dat we vrienden werden. De studente leidde een compleet ander leven dan de veertiger die een kwart van zijn tijd rondhing in landen als Syrië en Libië. Ik zou echter ook liegen als ik schreef dat onze werelden volledig gescheiden waren, want we kwamen elkaar regelmatig tegen op de gedeelde trap. Ze leende een ovenschaal, ik nam een oude telefoon (rood) van haar over. We hebben wel eens samen een toiletdeur geforceerd die op miraculeuze wijze aan de binnenkant vergrendeld was geraakt. Zonder me te willen rekenen tot Ella’s intimi: ik kende de hoofdlijnen van haar bestaan – haar studie, dat ze veel sportte, haar werk als sportinstructrice, waar ze op vakantie ging.
En ik wist dat ze in de zomer van 2007 werd getroffen door een herseninfarct.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.