Het kan gebeuren dat je ineens staat voor een rommelig, vooralsnog ongeorganiseerd jaar. Toen het mij (door de corona) gebeurde, ben ik online cursussen gaan doen en dat raad ik iedereen aan. Er zijn voldoende mogelijkheden, ook om diploma’s te halen en je kansen arbeidsmarkt te vergroten. Als je creatief bent en schrijven leuk vindt, kun je ook een blog beginnen.
Voorbereidingen (of niet)
Voorbereidingen zijn eigenlijk niet nodig. Het leuke van bloggen is namelijk dat niets moet. Je kunt zelf je onderwerp, woordental en frequentie bepalen.
Het was een 1-april-grap, dat de Hemelschijf van Nebra eigenlijk een pizza zou zijn met veel rucola. Een flauwe 1-april-grap bovendien. De gedachte een Pizza Nebra te maken, liet me echter niet los. En bij dezen presenteer ik u een recept dat elke rechtgeaarde Italiaan koude rillingen bezorgt. Wie een beter recept weet, mag het in de commentaarsectie zetten. Dit is namelijk een vrij zwaar gerecht, dus één pizza is voldoende voor twee personen. Iets lichters moet mogelijk zijn.
Hier kan ik dus ook slecht tegen. Dat ze jou hun administratie laten doen.
Kijk, het zit dus zo. Ik heb nogal wat reizen kunnen maken en heb een redelijk groot fotoarchief. Veel ervan is te zien op Livius.org en mensen die beeldmateriaal nodig hebben, kunnen het gratis krijgen. Niet iedereen heeft immers kunnen reizen in pakweg Irak, Libië of Pakistan. Niet iedereen heeft die foto’s.
Meestal krijg ik een vriendelijk bedankje. Maar helaas niet altijd. Laatst had ik een academische vlerk die vroeg of ik ook de vakliteratuur maar even wilde meesturen,. Alsof ik degene was met toegang achter de betaalmuren.
Recht op de man kreeg ik onlangs de vraag voorgelegd: “Waarom houd je eigenlijk van Brussel?” De vraag kwam onverwacht en ik was op het verkeerde been gezet. “Omdat het een stad is”, was het eerste wat ik bromde. Dat klopt ook wel. Ik had ook kunnen antwoorden “Omdat er een Librairie Jona is”. Het stukje dat ik daarover ooit schreef, kwam uit mijn tenen. Al gaat het natuurlijk niet over Brussel.
Ik geloof dat het eigenlijke antwoord in het verlengde van de vorige alinea ligt. Brussel heeft – for better or worse – iets internationaals, meertaligs en multicultureels. Voor wie, zoals ik, woont in een stad waarin steeds meer Engels wordt gesproken door mensen die volstrekt niets interessants te melden hebben, is het een verademing te wandelen door een stad waar Frans nadrukkelijk aanwezig is. Ik weet niet of alles wat in die taal wordt gezegd interessant is, maar het is tenminste iets anders.
Wat u hierboven ziet, staat bekend als de basishouding. Het is zaak achterover te leunen om optimaal te genieten van elk koffiemolecuul. Het aannemen van de basishouding is een cruciale vaardigheid voor elke student die zijn geld verdient als schoonmaker.
Tot de belangrijkste technieken behoort het GAO, wat staat voor Geconcentreerd Afval Ophalen. Het uitgangspunt is dat er op elk kantoor teveel prullenmanden en afvalbakken staan. Meestal één per bureau. Terwijl twee mensen prima dezelfde prullenmand kunnen delen. De schoonmaker verwijdert derhalve een van de bakken en plaatst die ergens waar die niet langer bruikbaar is maar wel in het zicht staat. Bijvoorbeeld op een kast. Als de kantoormedewerkers het voorwerp terugplaatsen, prima; doen ze dat niet, dan gooit de schoonmaker de afvalbak weg, zodat hij met de helft van het werk alle prullenmanden in een kamer heeft geleegd. Je moet, om een voetbalterm te gebruiken, het aantal aanspeelpunten verkleinen.
Hierboven ziet u een fietswrak. Het ligt al sinds het najaar bij mij voor de deur in de weg te liggen. Daarom deed ik een melding bij de gemeente. Dat kan hier. Ik vermoed dat het 20 januari is geweest. Je krijgt dan een mailtje terug waarin staat dat men er naar zal kijken, wat inderdaad gebeurde. Ik kreeg een mailtje met de strekking dat het geen wrak was en dat men het niet weghaalde.
Een wrak is een wrak
Je vraagt je af of de gemeente Amsterdam, in haar prijzenswaardig streven mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan werk te helpen, fietswrakken wellicht laat controleren door mensen met een visuele beperking. De remkabels zitten los. De ventielen zijn al meegenomen. De jasbeschermer is kapot. Er ontbreken spaken. Het stuur is verbogen. De wielen draaien niet langer. Dit rijwiel is naar de Filistijnen. Moedeloos heeft de eigenaar zijn karretje maar achtergelaten. De hopeloze zaak is opgegeven. Een boom ontfermt zich over wat eens een vervoermiddel is geweest. Deze fiets is kapoeres, kaduuk, naar de knoppen. Dit is een wrak.
Drie jaar geleden toonde de Bekaa-vallei nog allerlei soorten akkerbouw en veeteelt, maar inmiddels zijn er alleen graanvelden. Een monocultuur. Door de enorme economische crisis heeft Libanon de valuta niet meer om voedsel te importeren en het land schakelt steeds meer over op de productie van het eigen eten. Dat betekent dat het geen agrarische producten heeft om te exporteren, wat weer betekent dat er geen vreemde valuta binnenkomen, zodat het aanschaffen van buitenlandse producten lastig wordt.
Baalbek
Enfin. We reden naar Baalbek, waar een van de grootste tempelcomplexen uit de oude wereld is te zien. Dit was de vrije dag in mijn programma, dat verder toch vooral om Byblos draait. Er waren in Baalbek weinig toeristen en degenen die we zagen, waren allemaal jonge Libanezen, afgewisseld met een fotograaf die een kapiteel vanuit alle mogelijke en onmogelijke hoeken stond te fotograferen. Een archeoloog dus, die werkte aan AutoCad-data.
De antieke haven van Byblos, of beter, het gebied er vlak voor. De eigenlijke aanlegplaats lag rechts maar is verzand.
De tweede dag in Libanon volgde op de tweede nacht in dat land – en wat heb ik slecht geslapen. De oorzaak daarvan was de generator naast onze kamer. Slecht uitgerust begonnen we aan de dag, maar dat mocht de pret niet drukken van het weerzien met Françoise en Elie, over wie ik al eens eerder heb geschreven. Er viel een hoop bij te praten. De rit naar Jbeil, het antieke Byblos, vloog voorbij.
Byblos
Waarom Byblos? Ik schreef al dat het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden een expositie over de antieke havenstad organiseert. Er waren al eerder exposities over bijvoorbeeld Petra, Karthago en Nineveh. Je zou Dorestad, dat onderdeel is van de vaste collectie, kunnen toevoegen aan dit rijtje. Byblos illustreert hierbij hoe lastig het concept stad is, want het gaat om een haven met tempels en een paleis. We kennen ook de koninklijke graven en de graven van de aristocratische families. De huizen van de gewone mensen zijn echter slecht bekend, terwijl er vissers, boeren, houthakkers en stuwadoors moeten zijn geweest.
Terwijl u Marseille-Feyenoord zit te kijken, zit ik op een hotelkamer in Beiroet na te genieten van een mooie dag. Ik heb vrienden in Libanon, die veel te beschaafd en welopgevoed zijn om je te laten weten hoe de problemen waarvoor hun land zich gesteld ziet, hen persoonlijk hebben geraakt. Al een tijdje hoopte ik ze daarom eens op te zoeken. Je wil toch een beetje weten hoe het met mensen gaat. Toevallig deed zich een ongezochte gelegenheid voor, want het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden organiseert vanaf 14 oktober een expositie over Byblos en ik werk mee aan het publieksboek. Het leek me bovendien een aardige gedachte wat filmpjes te gaan maken over Byblos. De filmpjes over Irak – ik geloof dat we ze “vlogs” moeten noemen – zijn goed gevallen; waarom dus niet nog eens?
Naar Beiroet
En dus vlogen we woensdag naar Beiroet. “We”, want mijn geliefde ging met me mee. (Ze is ook eerder in Libanon geweest en ontmoette drie jaar geleden enkele van mijn vrienden.) Het was druk op de luchthaven en het werd nog even spannend toen het beveiligingspersoneel gedurende een minuut of tien het werk onderbrak. (Overigens vonden de mensen in de rij dat het personeel gelijk had.) Met wat vertraging kwamen we aan maar we waren op een alleszins redelijk moment in ons hotel in Manara, in het uiterste westen van de stad, vlakbij de zee en vlakbij het lunapark dat u wellicht kent uit de film Capernaum.
Ik wandelde door Leiden over het pleintje dat Gerecht heet. De zon scheen, er zaten mensen op een terrasje. En zoals het gaat vang je weleens een flard op van een gesprek. “”We can rebuild it,” hoorde ik een man zijn tafelgenoten geruststellen. “We have the technology.”
Ik heb geen idee wat hij wilde herbouwen en welke technologie hij bezat, maar ineens borrelden woorden op die er ooit altijd op volgden. “We can make him better than he was. Better, stronger, faster.”
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.