Ik heb de laatste tijd veel geblogd over mijn reis naar Irak. Daarbij wilde ik tonen dat er in dat land méér is dan de zaken die het nieuws steeds halen. De leuke dingen heb ik daarom wat meer aandacht gegeven dan de minder leuke, al heb ik die niet helemaal onvermeld gelaten. Want eerlijk is eerlijk: Irak is een land met problemen. Tirannie, diverse grote oorlogen en overeenkomstige trauma’s. Grote schade aan de natuur. Watertekort. Armoede. Maar vooral: in dit land wonen momenteel honderdduizenden weeskinderen. Het optreden van de zogenaamd Islamitische Staat heeft daaraan nogal bijgedragen. Ik heb iemand ontmoet die het gezin van zijn vermoorde broer erbij had gekregen en ik ontmoette iemand die nu drie gezinnen moest onderhouden.
Honderdduizenden weeskinderen. Zoals – denk ik – de jongen op de foto hierboven. Te midden van het afval stond hij op een brug in Basra lichtgevende ballonnen te verkopen. Ik neem aan dat hij daartoe verplicht is door degenen die hem te eten geven: “zorg dat je wat geld verdient” en “kom pas thuis als je alles hebt verkocht”. Het is niet per se kwade wil van de pleegouders, die er ook niet om hebben gevraagd een tweede gezin te moeten opvoeden. Maar onderwijs zit er voor zulke kinderen niet in.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.