Tijdens zijn studententijd verdiende een van mijn beste vrienden iets bij voor een bedrijfje dat zich bezighield met telefonische verkoop. Op een dag verzocht zijn baas hem of hij, als mensen belden om iets te kopen, ook nog wat andere zaken wilde noemen die ze konden aanschaffen. “Maar die hebben ze niet nodig,” wierp mijn vriend tegen. “Dat is onze zaak niet,” was het antwoord, “wij willen omzet draaien, ongeacht of ze het nodig hebben.” Voor mijn vriend was dit de aanleiding om ontslag te nemen.
Ik moet daaraan bijna altijd weer denken als ik op het station een kop koffie koop en de verkoper me, alsof ik zelf niet zou weten of ik trek heb, vraagt of ik er een koek bij wil. Het ergerlijke is niet dat me iets wordt opgedrongen: aan reclame, die in feit niets anders is, stoor ik me een stuk minder. Wat me ergert is de verandering van een ik-jij-relatie in een ik-het-relatie.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.