Als ik iets aardigs ga schrijven over de verhalenbundel Lucy op het schoolplein met olijven – en dat ga ik – kan het zijn dat ik een beetje bevooroordeeld ben. Ik ken de schrijfster, Inez van Eijk, weliswaar niet heel goed maar al wel heel lang. Een jaar of tien denk ik, misschien meer. Ik ben er echter heel zeker van dat ik óók iets aardigs over dit boek zou schrijven als ik de schrijfster niet zou hebben gekend – al vrees ik dat ik het boek dan nooit zou hebben gelezen. Dat zou jammer zijn geweest, want Lucy op het schoolplein met olijven is echt fijne lectuur.
De verhalen, meest gesitueerd in een stad die lijkt op Amsterdam, gaan over allerlei gewone mensen die heel gewone dingen meemaken. Een dame serveert een maaltijd aan een heer. Een oorlogsheld krijgt weer zin in het leven. Een vakantieliefde en een verloren liefde. Een hond die komt aanwandelen. Een echtpaar dat zich ontfermt over een jonge man. Een meisje verschijnt op het schoolplein met een delicatesse die de andere schoolkinderen niet lusten: olijven. Kortom, verhalen over alledaagse mensen en alledaagse dingen. Al vindt er ook een moord plaats.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.