Faits divers (3): drie lezingen, drie exposities

Een van de exposities: Julius Caesar in Amsterdam

In de reeks faits divers deze keer: drie exposities en drie lezingen.

Om te beginnen even wat reclame voor mijzelf. Aanstaande dinsdag (19 september dus) verzorg ik een lezing in Naarden, in de vesting, meer precies in het gebouw dat bekendstaat als De Mess. Ik heb het vanaf 14:30 over Hannibal. Het wordt een algemeen verhaal maar er zal ook aandacht zijn voor Alpentochten en olifanten. Aanmelden kan hier.

Twee dagen later, op donderdag 21 september, is de presentatie van het boek van Daan Nijssen waarover ik al eerder blogde en waarover ik nog meer zal schrijven: Alle wegen leiden naar Babel. Het is om 20:00 in het Rijksmuseum van Oudheden in Leiden. Ik heb Daan nog nooit in het echt horen spreken, dus ik ben heel benieuwd, want hij heeft wat te vertellen en Alle wegen leiden naar Babel is boeiend. Aanmelden kan hier.

Lees verder “Faits divers (3): drie lezingen, drie exposities”

De Havenstraat. Zomaar, omdat ’ie mooi is

Industrieterrein Havenstraat, Amsterdam

Stel, je bent met mij ergens aan het fietsen of wandelen. Er zijn mensen die dat weleens meemaken. Hun kan het gebeuren dat ze ineens moeten inhouden om even te genieten van een gebouw dat ik mooi vind. Dat is dan doorgaans een gebouw uit de voor- of naoorlogse jaren waar ze zelf totaal niets moois aan ontwaren.

Erger nog. Het kan een rommelig industrieterreintje zijn. Of een verlaten tramremise. Ergens langs een grauwe, stedelijke weg.

Onderstaande foto’s maakte ik aan de Amsterdamse Havenstraat. Zomaar omdat ik er een zekere schoonheid in herkende. U hoeft het niet mooi te vinden hoor. Maar scroll wel even door naar onder.

Lees verder “De Havenstraat. Zomaar, omdat ’ie mooi is”

Fietsstad Amsterdam

Het zijn niet alleen de toeristen die het historische centrum van Amsterdam onbegaanbaar maken. Iets minder erg, maar daarom nog niet verwaarloosbaar, zijn de werkzaamheden aan de bruggen en kades. De verklaring voor het groot onderhoud is vrij simpel: decennialang zijn vrachtauto’s toegelaten in de binnenstad en dus zijn de straten langs de grachten inmiddels verzakt en op andere manieren kapot.

Het zal niemand verbazen die de eerste hoofdstukken leest van Fietsstad Amsterdam. Hoe Amsterdam de fietshoofdstad van de wereld werd van Fred Feddes en Marjolein de Lange. Jarenlang definieerde het stadsbestuur de toegankelijkheid van de binnenstad als bereikbaarheid voor het autoverkeer. Midden jaren zestig droomde men openlijk van een zesbaansweg op de plaats van de huidige Singelgracht. Voor fietsers was geen ruimte. Die waren te watervlug, te ongrijpbaar voor de planologen. Daarom heeft de IJtunnel geen fietspaden en is er nog altijd geen snelle fietsverbinding tussen de twee oevers van het IJ. Wat Feddes en De Lange niet noemen is dat de rijksoverheid jarenlang het automobilisme stimuleerde door zoveel mogelijk dienstplichtigen een rijbewijs te laten halen.

Lees verder “Fietsstad Amsterdam”

Complimentenmeisjes en bloemengeisha’s

Gevelsteen Leidsestraat 23 (Johannes de Evangelist)

Oké, het is natuurlijk mogelijk dat het plan niet serieus was. Ik bedoel het plan van de ondernemingsvereniging Biz Leidsestraat/Koningsplein om Amsterdammers naar het stadscentrum terug te lokken door “complimentenmeisjes” en “bloemengeisha’s” te laten lopen door de Leidsestraat.

Het kan natuurlijk zijn dat dit plan, waarover ik vanavond in Het Parool las, helemaal niet serieus is, en alleen maar is bedoeld om zó veel verontwaardigde reacties uit te lokken dat en passant óók duidelijk wordt dat (a) de Leidsestraat nog bestaat en (b) men graag de Amsterdammers terug wil. Het zou niet voor het eerst zijn dat een slimme marketeer iets negatiefs doet om aandacht te genereren.

Lees verder “Complimentenmeisjes en bloemengeisha’s”

Bij ons in het dorp (23 bis)

20 januari

Hierboven ziet u een fietswrak. Het ligt al sinds oktober 2021 bij mij voor de deur in de weg te liggen. Daarom deed ik een melding bij de gemeente. Dat kan hier. Ik vermoed dat het 20 januari is geweest. Je krijgt dan een mailtje terug waarin staat dat men er naar zal kijken, wat inderdaad gebeurde. Ik kreeg een mailtje met de strekking dat het geen wrak was en dat men het niet weghaalde.

Een wrak is een wrak

Je vraagt je af of de gemeente Amsterdam, in haar prijzenswaardig streven mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan werk te helpen, fietswrakken wellicht laat controleren door mensen met een visuele beperking. De remkabels zitten los. De ventielen zijn al meegenomen. De jasbeschermer is kapot. Er ontbreken spaken. Het stuur is verbogen. De wielen draaien niet langer. Dit rijwiel is naar de Filistijnen. Moedeloos heeft de eigenaar zijn karretje maar achtergelaten. De hopeloze zaak is opgegeven. Een boom ontfermt zich over wat eens een vervoermiddel is geweest. Deze fiets is kapoeres, kaduuk, naar de knoppen. Dit is een wrak.

Lees verder “Bij ons in het dorp (23 bis)”

Bij ons in het dorp (25)

 

Ere wie ere toekomt: als ze in Amsterdam een straat opbreken, doet de gemeente het goed. In de Kinkerstraat laat de gemeente een brug en drie kruisingen tegelijk renoveren. Men vervangt de tramrails, verwijdert oude bedradingen, vernieuwt het asfalt en ik vermoed dat men ook naar de rioleringsbuizen kijkt. De verkeerssituatie verbetert. Alles in één keer, daarna hoeft men er voor enkele jaren niet naar te kijken. Wel zo prettig. Ik schrijf dit zonder ironie of sarcasme.

Lees verder “Bij ons in het dorp (25)”

Bij ons in het dorp (24)

Het is niet op deze foto te zien, maar de De Clercqstraat is een van de drukste straten in Amsterdam. Het is de grote weg van de westelijke wijken naar het centrum. Als u verder fietst, komt u via de Rozengracht en de Raadhuisstraat bij het Paleis op de Dam. Er is hier een dubbele kruising (met de Nassaukade en met de Marnixstraat) en een brandweerkazerne. Er zijn tramhaltes en bruggen.

In een moment van volslagen verstandverbijstering heeft het dorpsbestuur al eens toegestaan dat op een van de bruggen een mupi werd geplaatst. Dat zijn van die bewegende reclameborden die uw aandacht van het verkeer afleiden. In deze buurt ligt dat nogal gevoelig omdat er een dode door is gevallen.

Lees verder “Bij ons in het dorp (24)”

Onbewust fietsen

In Buchara zijn de huurfietsen blauw

Ik mag graag een eind fietsen en een tijdje geleden maakte ik het volgende mee. Ik reed met een tweede fiets aan de hand door de Amsterdamse Beethovenstraat. Daar heeft architect Winy Maas twee prachtige flats gebouwd, waardoor er al tijden bouwwerkzaamheden zijn en je moet uitwijken naar de overkant. En later weer terug, in een bocht waar ook een helling is met nog meer bouwwerkzaamheden, waar auto’s bovendien een bocht maken. Juist daar moeten fietsers dan 90˚ draaien. Het is prima te doen maar er kwam, net toen ik die bocht aan het nemen was, een auto de heuvel af. Een fractie van een seconde stond mijn alarm aan, tot ik het blauwe taxikenteken zag en wist dat dit een ervaren chauffeur was die dit punt goed kende.

Onbewuste noties

Het voorval bleef door mijn hoofd spelen. Dat een blauw kenteken geruststellend is, is iets waar je eigenlijk nooit bij stilstaat. Het is een van de onbewuste noties die je als fietser hebt. Fietsen is immers iets dat je grotendeels onbewust doet. Niemand denkt na over het verplaatsen van het gewicht en naar rechts sturen terwijl je je linkerpedaal naar beneden trapt. Fietsen gebeurt volkomen subliminaal.

Lees verder “Onbewust fietsen”

Bij ons in het dorp (23)

20 januari

Hierboven ziet u een fietswrak. Het ligt al sinds het najaar bij mij voor de deur in de weg te liggen. Daarom deed ik een melding bij de gemeente. Dat kan hier. Ik vermoed dat het 20 januari is geweest. Je krijgt dan een mailtje terug waarin staat dat men er naar zal kijken, wat inderdaad gebeurde. Ik kreeg een mailtje met de strekking dat het geen wrak was en dat men het niet weghaalde.

Een wrak is een wrak

Je vraagt je af of de gemeente Amsterdam, in haar prijzenswaardig streven mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan werk te helpen, fietswrakken wellicht laat controleren door mensen met een visuele beperking. De remkabels zitten los. De ventielen zijn al meegenomen. De jasbeschermer is kapot. Er ontbreken spaken. Het stuur is verbogen. De wielen draaien niet langer. Dit rijwiel is naar de Filistijnen. Moedeloos heeft de eigenaar zijn karretje maar achtergelaten. De hopeloze zaak is opgegeven. Een boom ontfermt zich over wat eens een vervoermiddel is geweest. Deze fiets is kapoeres, kaduuk, naar de knoppen. Dit is een wrak.

Lees verder “Bij ons in het dorp (23)”

Geliefd boek: Hirsch & Cie

Het in 1912 geopende Hirschgebouw aan het Leidseplein in Amsterdam imponeert nog steeds door zijn omvang. Tegenwoordig heeft een computerfirma een grote vestiging in het gebouw en komt er een heel ander publiek dan in de hoogtijdagen van het modehuis Hirsch & Cie. Femke Knoop heeft over dat modehuis een luxueus uitgevoerd, maar niet duur boek, geschreven. Hirsch & Cie in Amsterdam (1882- 1976). Haute Couture op het Leidseplein (2018).

Modehuis aan het Leidseplein

Directeuren en klanten, soms ook personeel, lieten zich regelmatig fotograferen bij het fotoatelier Merkelbach dat op de bovenste etage was gevestigd. De schrijfster maakt royaal gebruik van deze foto’s. Het boek levert geschiedenissen van de oprichters, het personeel en de gebouwen waarin het bedrijf was gevestigd. Kleding en reclame en klanten krijgen de nodige aandacht.

Lees verder “Geliefd boek: Hirsch & Cie”