Ik schrijf wel eens over kleine E., net drie jaar. Ik vind het fantastisch om te zien hoe zo’n meisje zich ontwikkelt. Muzikaal bijvoorbeeld. Een paar maanden terug zong ze al over olifantjes in het bos en ik heb haar een tijdje geleden voor haar verjaardag een xylofoon cadeau gedaan, zodat we vorige maand een avond lang muziek hebben zitten maken met sambaballen, een stok met belletjes en voornoemd slaginstrument, slechts onderbroken doordat ook met de autootjes moest worden gereden.

Onlangs zaten we in een fijn Grieks restaurant waar een van haar tantes – alle vriendinnen van haar moeder heten “tante”, zoals ik “oom” ben – haar een boek cadeau deed met plaatjes van muziekinstrumenten: een olifant speelde piano, een varken viool en twee zebra’s gitaar. Het leuke was dat er op elke bladzijde een knopje was waarmee je kon horen hoe die instrumenten klonken.

Terwijl we ons tegoed deden aan inktvisringetjes, humus, gevulde tomaten, gehaktballetjes, gefrituurde feta, taboule alsmede een kindermenu, begonnen twee muzikanten te spelen. Daar moest E. het hare van weten en ze sleepte haar moeder mee om het allemaal van dichtbij te bekijken. Het meisje vond het echt prachtig, want ook nadat ze weer mee naar onze tafel was gekomen om verder te eten, wilde ze naar de musici, dit keer zonder begeleiding.

En daar zat ze, op een stoel, recht tegenover de twee muzikanten, geduldig te luisteren naar de Griekse muziek. Haar moeder, “tante” en ik konden eindelijk even rustig praten, en ik bedacht me hoe prachtig het is om van muziek te leren houden en nog tachtig of negentig jaar te hebben om daarvan te kunnen blijven genieten.