So much beauty in the world

Het is zondag en je hebt een afspraak met een vriendin die aan het andere einde van Amsterdam woont. Omdat het een mooie lenteavond is, hoef je geen jas meer aan. Je fietst dwars door de stad, waar het om een of andere reden minder druk is dan normaal. Je komt ter plaatse en belt aan. Een kinderstem klinkt door de luidspreker, een meisje doet de deur open. Je loopt de trap op, komt binnen en lacht om de gigantische bende speelgoed die ligt uitgespreid over de vloer.

Je hebt een boek bij je en de kleuter spelt de titel, benoemt de plaatjes en vertelt over haar eerste zwemdiploma en over haar kat (zie boven). De moeder maakt koffie. Je kletst wat over het werk, over vakantieplannen. Ibiza, de sprookjescamping, Cyprus. Het meisje bemoeit zich ermee, haalt herinneringen op aan haar vakantie in Cyprus. Je bent verbaasd want het moet drie jaar geleden zijn geweest. Jullie besluiten buiten te gaan ballen.

Lees verder “So much beauty in the world”

Verleden en context

Deze dino heb ik, vermoedelijk, gefotografeerd in het National History Museum in Londen. Maar ik weet het niet helemaal zeker.
Deze gereconstrueerde dino heb ik vermoedelijk gefotografeerd in het National History Museum in Londen. Maar ik weet het niet zeker.

Binnenkort ga ik met kleine E. – over wie ik het niet meer zou hebben, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan – naar museum Naturalis in Leiden om te kijken naar Trix, de tyrannosaurus rex die daar vorig jaar is aangekomen. Het schijnt dat de expositie een hoog Freek Vonk-gehalte heeft, dus het zal dik in orde zijn voor de kleine. Ik heb een bouwpakket van een dino gekocht zodat ze van tevoren al begrijpt dat ze een skelet kan verwachten en geen echt monster.

Monster: als kleine E. niet al wist wat een dino is en me zou vragen wat we gaan bekijken, zou ik antwoorden dat het een monster is dat niet meer bestaat. Dat laatste zal haar geruststellen, het eerste zal ze spannend vinden. Maar het is natuurlijk onzin. Ik zou al wat accurater zijn als ik zei dat het dier lijkt op een hagedis; ik zou het kunnen uitbreiden met de opmerking dat onze vogels afstammen van de dinosaurussen; en als ik heel precies zou willen zijn kan ik toevoegen dat de vogels niet afstammen van de tyrannosaurus rex maar van een andere saurussensoort. Ik weet echter vrij zeker dat kleine E. die preciseringen niet afwacht en in het museum allang is doorgelopen naar iets anders.

Lees verder “Verleden en context”

Naar de kermis

botsauto

Afgelopen week nodigde kleine E., die op weg is naar haar vijfde verjaardag, me uit om mee te gaan naar de kermis, die nog geen honderd meter vanaf haar huis was. Tja, al ben je nog zo druk: probeer zo’n uitnodiging eens te weigeren! En zo stond ik dus onlangs – voor het eerst in ik denk vijfendertig jaar – op de kermis. “Die heel snelle dingen”, die hoefden we niet te doen, vond kleine E., die daarmee de spin op het oog had.

Uiteraard was er een draaimolen, waarin behalve de gebruikelijke paarden ook allerlei auto’s rondreden. Daar moest kleine E., die dol is op auto’s, natuurlijke in! Haar eerste keuze was een brandweerauto en ik verbaasde me dat ze op de achterbank kroop en niet op bestuurdersstoel. Toen ze haar penning aan de beheerder van de draaimolen had gegeven en het ding zich in beweging zette, begreep ik waarom: hier hing de bel.

Lees verder “Naar de kermis”

Tijd

Ik had voor mijn jonge gastvrouw een leuk houten speelgoedbankje meegenomen. Nadat we dat hadden neergezet in de woonkamer en hadden gevuld met speelgoedauto’s, en nadat we het Nijntje-spel hadden gespeeld, en nadat we het bankje hadden geplaatst bij de kapstok, en nadat ik uitgelegd had gekregen dat “rijmen” betekende “dat woorden bij elkaar horen”, en nadat we het bankje hadden geplaatst bij het aquarium, en nadat mijn gastvrouw de goudvissen had gevoerd, werd de doos met puzzels op tafel gelegd. Daar zaten vier Nijntje-puzzels in, die mijn gastvrouw in hoger tempo wist te leggen dan ik.

Dat kwam mede doordat een van de puzzelstukjes een beetje vreemd verbogen was. “Het lijkt wel alsof iemand het in de mond heeft gestoken,” zei ik, met een blik op mijn gastvrouw.

Lees verder “Tijd”

Kindertekening

Paard
Paard

U ziet natuurlijk dat de bovenstaande tekening een paard voorstelt. Gemaakt door kleine E, over wie ik wel vaker blog (1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8). Ze is inmiddels vier, gaat naar de grote school en heeft me al twee keer verteld dat de kinderen daar aan tafeltjes zitten die staan opgesteld in een kring.

Vrijdag schrijf ik wel weer over de zaken waarvoor u deze kleine blog bezoekt, maar we moeten de belangrijke dingen niet vergeten.

Fluisteren

Omdat mijn moeder me iets had meegegeven voor Shirin, de echtgenote van mijn goede vriend Richard, en omdat ik met hem nog iets te bespreken had, en omdat ik wist dat mijn kleine vriendinnetje E (bijna vier) en haar moeder er ook zouden zijn, belde ik gisteren tegen het einde van de middag bij Richard en Shirin aan. Toen ik binnen kwam, bleek het gezelschap al aan tafel te zitten: wat voor mij het “einde van de middag” is, is voor mensen met kinderen etenstijd. Geen nood, er werd een bord extra gedekt en vervolgens mocht ik observeren hoe de vroege avond volledig door die kleine bengel werd gedomineerd.

Ik zie kleine E zo elke drie maanden en heb al verschillende keren over haar geschreven (1, 2, 3, 4, 5, 6, 7). Het is een opvallend vrolijk kind en ik vind het geweldig te zien hoe ze elke keer weer iets kan wat ik haar daarvoor nog niet zag doen. Zoals fluisteren.

Lees verder “Fluisteren”

Domweg gelukkig in de dierentuin

Gevelsteen van een nijlpaard (voormalig nijlpaardenverblijf van Artis, Amsterdam)

Ineens herinnerde ik me dat nijlpaard Tanja een paar jaar geleden was overleden. “Het nijlpaard is er niet meer,” zei ik dus, “Wat voor dier zou er nu zijn?”

“Ik weet het!”, zei mijn gids (drie jaar en acht maanden), “maar ik verklap het niet. Dan is het een verrassing.”

Anders dan bij eerdere gelegenheden, toen ze geheimpjes niet wist te bewaren, zei het meisje dit keer niets. Wat ik maar zeggen wil: ik heb een prima dag doorgebracht in Artis.

Lees verder “Domweg gelukkig in de dierentuin”

Geheimpjes

e1

Zoals u weet – en anders moet u het maar nalezen (1, 2, 3, 4, 5) – groeit in mijn omgeving een klein meisje op, dat nu alweer drie-en-half jaar oud is. Een tijdje geleden was ik bij haar op visite en terwijl haar moeder en ik wat zaten bij te praten, zat zij op haar tablet te kijken naar een animatiefilm: Planes.

Op een gegeven moment begonnen de moeder en ik mee te kijken naar het verhaal over een grote race tussen allerlei vliegtuigen. De dames kenden de ontknoping al en besloten dat ze die nog niet aan mij moesten zeggen. Als ik het niet wist, zou ik er immers meer van genieten.

Lees verder “Geheimpjes”

Muziek!

Iemand maakt muziek op een luit (Gevelsteen, Noorderstraat 72, Amsterdam)

Ik schrijf wel eens over kleine E., net drie jaar. Ik vind het fantastisch om te zien hoe zo’n meisje zich ontwikkelt. Muzikaal bijvoorbeeld. Een paar maanden terug zong ze al over olifantjes in het bos en ik heb haar een tijdje geleden voor haar verjaardag een xylofoon cadeau gedaan, zodat we vorige maand een avond lang muziek hebben zitten maken met sambaballen, een stok met belletjes en voornoemd slaginstrument, slechts onderbroken doordat ook met de autootjes moest worden gereden.

Onlangs zaten we in een fijn Grieks restaurant waar een van haar tantes – alle vriendinnen van haar moeder heten “tante”, zoals ik “oom” ben – haar een boek cadeau deed met plaatjes van muziekinstrumenten: een olifant speelde piano, een varken viool en twee zebra’s gitaar. Het leuke was dat er op elke bladzijde een knopje was waarmee je kon horen hoe die instrumenten klonken.

Lees verder “Muziek!”