Een tik en een luide krak betekenden dat mijn bril op de grond was gevallen en dat ik er met mijn grote voeten bovenop was gaan staan. En dus zat ik vandaag bij de opticien. Daar viel me op dat er vooral veel heftig gekleurde monturen waren. Rood, blauw, groen, geel, oranje, you name it.

Ik haat die dingen als de poorten van de hel. Als ik met iemand praat, wil ik zijn of haar ogen en gezichtsuitdrukkingen kunnen zien. Om die reden vind ik het, hoewel ik op zich geen moeite heb met de hoofddoekjes van moslima’s, onprettig als ze zich hullen in boerka’s en niqaabs. Een fel gekleurde bril heeft hetzelfde effect: weliswaar versluiert het ding het gezicht niet, maar het leidt wel af en belemmert zo de communicatie.