Er was eens, in de stad Sidon, een straatarme familie, die woonde in een klein huis. We hebben het over de jaren vijftig. De vader verdiende zijn geld als waterdrager. Elke dag ging hij naar het huis van zijn ploegbaas, die met enkele andere waterdragers werkte voor een rijke boer. Dag in, dag uit zeulden ze volle jerrycans de heuvel op. Daar ging wel twintig liter in. Op een dag nam hij zijn zoontje mee, een jongen die Rafiq heette, die voortaan ook zou werken als waterdrager. Rafiq was ijverig en pienter en de ploegbaas kreeg schik in hem. Omdat hij zag dat twintig liter wat veel was voor het kind, liet hij hem voortaan jerrycans dragen met daarin slechts tien liter.
De tijd verstreek. Rafiq ging ook naar school, leerde het een en ander, vertrok naar Saoedi-Arabië, verdiende wat geld als onderwijzer, begon een bouwbedrijfje, trok de aandacht van de koninklijke familie en kreeg meer opdrachten. Als een schatrijk man keerde Rafiq Hariri later terug naar Libanon, waar hij van 1992 tot 2004 premier was. Op een dag ontmoette hij zijn oude ploegbaas en toen gaf Rafiq hem het geld om het landgoed van de rijke boer over te nemen, zodat de ploegbaas een rustige oude dag had.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.