Een paar jaar geleden moest ik voor een familiefeest in Isfahan zijn. Helaas ging er iets verkeerd op Schiphol, waardoor we vertraagd vertrokken, te laat landden in Istanbul en ik mijn aansluiting miste. Een dag oponthoud in het voormalige Constantinopel is voor een oudheidkundige uiteraard een geluk bij een ongeluk en het hielp dat Turkish Airlines zorgde voor een hotel in de stad én een museumdagkaart, zodat ik enkele genoeglijke uren doorbracht in de Chorakerk en (met een waterpijp) op het plein er voor. Ik heb enige tijd iedereen die het maar wilde horen gezegd dat Turkish Airlines met die museumdagkaart, die de maatschappij weinig kost en de gestrande reiziger een onvergetelijke dag bezorgt, een meesterzet had gedaan. In plaats van dat ik mopperde over de vertraging, prees ik de mooie afhandeling. En o ja, je had destijds nog wat beenruimte in een vliegtuig.
Das war einmal und kommt nie wieder. De laatste jaren lijken de stoelen dichter bij elkaar te zijn geplaatst. Waar ik vroeger voldoende beenruimte had om niet volstrekt gesloopt aan te komen, staan de stoelen nu wat dichter bij elkaar en moet ik mijn benen scheef plaatsen, tot ergernis van de reiziger naast me, of ik moet ze in het gangpad leggen, wat nogal onhandig is als er een karretje langs moet.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.