In 2004 werd Livius Onderwijs opgericht. Eén van de redenen was dat de betrokkenen vonden dat inzichten van het oudhistorisch onderzoek opvallend slecht werden doorgegeven aan de samenleving. Het oprichten was zo eenvoudig echter nog niet, want ik ben nou niet bepaald een organisatorisch talent.

Het zag er dus somber uit, maar toen nodigde een vriendelijke mevrouw Livius uit om les te komen geven in haar woonplaats. Later zou haar echtgenoot een groot deel van de administratie van me overnemen. Er werken meer vrijwilligers voor Livius Onderwijs, die ik ook buitengewoon dankbaar ben, maar dit echtpaar heeft wel heel speciale verdiensten, zowel voor het schooltje als voor het culturele leven in hun woonplaats.

Ik heb er wel eens over gedacht om ze voor te dragen voor een ridderorde. Ze verdienen zo’n onderscheiding echt, maar ik weet dat ik ze er geen plezier mee doe.

Ik zou er normaal gesproken ook geen stukje over hebben geschreven, ware het niet dat er nóg duizenden vrijwilligers zijn in Nederland wier ridderlijkheid wordt overtroffen door hun bescheidenheid: ik ken iemand die een dag per week keramiek sorteert in een museum, ik ken iemand die in een bejaardenhuis administratief werk doet en ik ken iemand die zieke buurtgenoten opzoekt. Terwijl het vandaag lintjes regent, wil ik ook hen eens hebben genoemd.