Morgen – maandag – is het een jaar geleden dat Amy Winehouse dood werd aangetroffen. Ik weet niet hoe het u is vergaan, maar mij verbaasde het niet. Zelfs een oppervlakkige nieuwsconsument wist van de problemen die de zangeres ondervond met een verkeerde vriend. Haar dronkenschap, de vechtpartijen, haar borstvergroting, haar drugsgebruik, haar vakanties, haar briljante kapsels: het was allemaal voorpaginanieuws.

Er is wel beweerd dat de voortdurende aandacht van de media een rol heeft gespeeld bij haar neergang. Misschien is dat waar, maar ik vermoed eerlijk gezegd dat het anders ook verkeerd zou zijn gegaan. Dat baseer ik op één liedje, en u hoeft de hitparades niet dagelijks te hebben beluisterd om te weten welk: You Know I’m No Good, het liedje waarin ze bekent te zwak te zijn om niet vreemd te gaan, met de schitterende regel dat ze niet alleen haar man maar ook zichzelf belazerde.

Natuurlijk, je mag de “ik” van het liedje niet vereenzelvigen met Winehouse zelf, maar er bestaat ook zoiets als het instinctieve gevoel dat iemand de waarheid spreekt of, in dit geval, zingt. Ik kende de eerste CD van Amy Winehouse en wist hoe goed ze kon zijn, en daarom was de schok die ik ervoer toen ik You Know I’m No Good hoorde, niet de verrassing bij het ontdekken van iets kwalitatief goeds. Het was de schok dat iemand zó doorleefd kon zingen over het gevoel persoonlijk tekort te schieten.

De wetenschap dat je, als je een tweede kans krijgt, dezelfde fout opnieuw zult maken: het is een heel simpel inzicht, wat banaal zelfs, maar het is moeilijk onder ogen te zien en onverdraaglijk zwaar. Winehouse was niet de eerste die er uitdrukking aan gaf. U mag er anders over denken, maar voor mij is haar muziek het melodieuze equivalent van het wanhopige gitaargeweld van Kurt Cobain.