Omdat ik redelijk veel heb kunnen reizen, bezit ik een groot fotoarchief. De foto’s deel ik met iedereen die ze maar wil hebben. Ik vraag er geen geld voor. Uitgevers, onderzoekers, museummensen: elke dag is er wel zo iemand die een foto vraagt en ik lever het met liefde.
Afgelopen zondag was er weer zo’n verzoekje, afkomstig van een medewerker van een universiteit. Ik was druk omdat ik een deadline moest halen, maar zocht het vaag omschreven materiaal op en verstuurde het. Alles voor de goede zaak.
Meestal krijg je daarna een bedankje maar dat kwam dit keer niet. In plaats daarvan kreeg ik een verzoek of ik de vakliteratuur ook wilde sturen.
Alsof ik degene ben met toegang tot wat er ligt achter de academische betaalmuren.
Doe zelf het werk waarvoor je wordt betaald.
Vlerk.
Men late zich geen oor aannaaien; goed zo!
En weer een fantastische foto. Daar zijn we nog lang niet klaar mee hoor, met de foto’s van Lendering! En met de blogs ook niet, gelukkig.
Daar ben ik het nou eens van harte mee eens.
(De duimpje-omhoog-functie werkt nog steeds niet voor mij)
Commerciële en gesubsidieerde organisaties hebben vaak geen idee van wat vrijwilligers drijft en er is vaak miscommunicatie.
Ten eerste: Jona is geen ‘vrijwilliger’ maar gewoon een professional die niet in loondienst is bij een of ander instituut.
En ten tweede: miscommunicatie vind ik een volstrekt misplaatst modieus eufemisme voor de regelrechte onbeschoftheid van de vragende persoon.
Ook u zou ik van harte een duimpje omhoog willen geven.
Hier komen ze (plus één van mij, het lijkt wel een Romeins amfitheater hier):
👍👍👍
Gesubsidieerde organisaties maken heel vaak gebruik van vrijwilligers. Geen excuus dus.