Ooit probeerde mijn beste vriend me uit te leggen waarom hij zo’n hekel had aan art house-films. ‘De beginsituatie’, zo legde hij uit,‘is steevast een ongelukkig huwelijk. Dan gebeurt er iets waardoor die situatie niet langer kan voortduren en de betrokkenen keuzes moeten gaan maken. Omdat het art house is, is een Hollywoodeinde uitgesloten, zodat je van tevoren weet dat de partners er niet voor zullen kiezen nog lang en gelukkig te leven. Ze zullen elkaar dus wel verlaten of de kop in meppen. Nooit iets verrassends, je weet het al als het licht in de zaal uitgaat. Waarom kunnen ze nou nooit eens een film maken over partners die niet mogen scheiden, of een vorm van geluk construeren die is gebaseerd op leugens, of ervoor kiezen ongelukkig te blijven?’
Het is jammer dat mijn vriend Emily Gordts niet heeft mogen adviseren bij het schrijven van haar debuutroman Arty-farty, want dat zou vermoedelijk een verrassender boek hebben opgeleverd. De spanning van één van de twee gewiekst door elkaar gemonteerde verhalen komt namelijk minder voort uit de vraag óf de jongbejaarde Charlotte haar man zal verlaten dan uit de vraag wat haar tot die stap zal brengen.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.