Het Rembrandtplein, dat is zo’n plek waar ik eigenlijk nooit kom. Ik fiets er eigenlijk alleen langs als ik vanaf de Nieuwmarkt naar het Amstelveld moet, en ik denk dat ik aan de hoge kant zit als ik schat dat dat eens per jaar gebeurt. Ik zal ook eens per jaar een kopje thee drinken met vrienden die graag naar café l’Opera komen. Andere redenen heb ik niet om naar het plein te gaan: de laatste keer dat ik er ben wezen dansen moet nog in de jaren tachtig zijn geweest en als ik in Tuschinski naar de film ben geweest is de volgende halte doorgaans een café richting thuis.
Eind vorig jaar hadden we, zoals de trouwe lezers van deze kleine blog weten, twee vriendinnen uit Libanon te gast, die ons een lijstje hadden gestuurd van dingen die ze graag wilden zien. (Een curieus lijstje overigens, waarop ook de Openbare Bibliotheek stond: een ontwerp van Jo Coenen waarop Amsterdammers trots zijn maar dat niet in de reisgidsen staat. Onze Libanezen hadden zich goed voorbereid.) Aan de hand van het lijstje wandelden we op een zonnige winterdag van het Rembrandthuis via het Waterlooplein en Puccini naar het Tassenmuseum – het opgemelde plein derhalve doorschrijdend.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.