Sinds 1999 loopt op mijn computer het programmaatje Seti@home mee, waarmee je als gewone computergebruiker kunt meehelpen bij de analyse van de gegevens die radiotelescopen hebben verzameld in hun speurtocht naar buitenaards leven. Het is een vergeefse speurtocht, en de meeste rekenkracht van mijn computer gaat de laatste tijd dan ook naar een ander programma: ClimateChange.

Waarom zullen we E.T. niet vinden? Je moet natuurlijk nooit ‘nooit’ zeggen, maar we weten al heel lang dat er een fout moet zitten in de zogenaamde Vergelijking van Drake:

N = R . f_p . n_e . f_l . f_i . f_c . L

Dat ziet er ingewikkelder uit dan het is. N is het aantal plaatsen in het universum waar intelligent leven is ontstaan waarmee we zouden kunnen communiceren. R staat voor de snelheid waarmee in ons Melkwegstelsel sterren ontstaan, en de daarop volgende factoren staan voor het aantal sterren met planeten, het aantal aardachtige planeten, het aantal planeten waar leven ontstaat, het aantal levenssoorten dat intelligent is, het aantal intelligente soorten dat een technologie ontwikkelt die op de onze lijkt, en tot slot de levensduur van onze gesprekspartners.

Het moet in ons Melkwegstelsel krioelen van het leven, want er zijn niet minder dan 400.000.000.000 sterren. Nu zijn er inmiddels enorm veel waarnemingen gedaan en beoordeeld. Al zeven of acht jaar geleden wisten we dat de mensen van SETI allang beet hadden moeten hebben. Maar er is niets gehoord. De laatste jaren heeft Seti@home de bandbreedtes uitgebreid, maar nog steeds is er geen resultaat.

Ik las net dit artikel, waarin wordt gewezen op een rekenfout in de Vergelijking van Drake. We zullen E.T. vermoedelijk nooit vinden en zijn alleen in de kosmos. Het blijft een rare conclusie. Als we contact maken met buitenaards leven, zal dat ons wereldbeeld ten diepste veranderen. Het heeft vérgaande filosofische consequenties. Het vreemde is: als we echt alleen zullen blijken te zijn – zoals ik vermoed – heeft dat even ingrijpende filosofische consequenties.