In de eerste helft van de zesde eeuw v.Chr. maakte een Karthaagse zeeman, Hanno de Zeevaarder, een spectaculaire tocht langs de westkust van Afrika. De drie webpagina’s die ik er ooit aan wijdde, behoren tot mijn favorieten. Het verhaal is nou eenmaal te mooi: hoe Hanno met enkele schepen voorbij de Zuilen van Herakles voer, hoe hij enkele steden stichtte, hoe hij de Bocht van Benin bereikte, hoe hij een uitbarsting zag van Mount Cameroon en – tot slot – hoe hij streed tegen een vervaarlijke inheemse stam, de Gorilla’s.

Gave lectuur en niet zonder reden hebben we, toen we eenmaal hadden besloten het eerste nummer van uw favoriete oudheidkundige tijdschrift te wijden aan ontdekkingsreizen, ook aandacht besteed aan Hanno. Johnny Shumate’s centerfold roept perfect het The Land That Time Forgot-gevoel op dat we wilden hebben, want de Oudheid is méér dan marmeren standbeelden, piramiden, legionairs en elegante poëzie. Het verhaal van Hanno is het ultieme jongensboekverhaal en ik was blij te horen dat een van onze lezers, een leraar klassieke talen, na het lezen van ons Hanno-artikel heeft besloten Hanno te gaan lezen in de klas. Het heeft alles voor een zeer geslaagde les.

Ik zou zou graag Hanno eens achterna reizen, maar dat is me nog niet gegeven. Gelukkig is mijn collega en vriendin Sigrid momenteel in Marokko en bezoekt ze daar ook Essaouira. Op een eiland voor de kust, Mogador, is een Karthaagse nederzetting gevonden die volgens opgraver André Jodin moet worden gedateerd in de eerste helft van de zesde eeuw. Het kan zeer wel de door Hanno gestichte stad Arambys zijn.

Zeker is het niet, maar het is interessant dat ook hier de Feniciërs/Karthagers (want dat is ruwweg hetzelfde) zich vestigden op een eilandje voor de kust: net als in Tyrus, Arwad of Motya. Het lijkt een nuttige voorzorgsmaatregel te zijn geweest, want als het mis ging, stond Arambys er alleen voor – de kolonie lag ruim 2200 kilometer vanaf haar moederstad Karthago.