De trein van Leeuwarden naar Harlingen vertrekt om tien voor half tien. Dat is wat ergerlijk als je het station binnen komt lopen om vijf voor half negen. Je moet een klein uur wachten, bestelt maar wat pasta, strijkt neer op een bankje en klapt je laptop open om een stukje te schrijven voor je blog, af en toe wat pasta opprikkend.
Ik ben nu precies een week bezig in Leeuwarden en eigenlijk is dit de eerste tegenslag. Ik ben namelijk op weg naar het huurhuisje in Harlingen waarvan ik eerder vandaag de sleutels heb gekregen en ik had me daar graag nog ingericht voor het donker werd. (Water en elektriciteit moeten nog worden aangesloten.) Ik had het eerder vandaag gecontroleerd: de treinen reden elk half uur – maar zo te merken niet meer gedurende de avond. Maar eerlijk is eerlijk: als ik geen grotere zorgen heb dan mijn luchtbed neerleggen bij het licht van een zaklamp, dan heb ik geen zorgen. Ik vind het dus eigenlijk wel best. Het zou vreemd zijn als alles in een andere stad precies zo loopt als je verwacht.
Zoals de trouwe lezers van deze blog weten, beheert Livius een collectie van zo’n 85.000 foto’s die we online aan het plaatsen zijn. Door het in licentie te geven aan het Rijksmuseum van Oudheden en het te laten hosten door Tresoar heeft iedereen er profijt van, en niet alleen de wetenschappers en uitgevers die ze nu zo vaak van me afnemen. Staat het allemaal online, dan heb ik er ook minder werk aan: mensen kunnen zelf zoeken wat ze nodig hebben.
De namen van de bestanden bevatten vaak codes voor vindplaats, museum en datering. Het was het idee om die informatie geautomatiseerd in een supergrote spreadsheet te plaatsen, maar dit blijkt bij zoveel duizenden foto’s niet zo makkelijk. We maken nu kleinere spreadsheets en distilleren de informatie uit de bestandsnamen met een vorige week geschreven macro. Verder willen we de informatie van Livius.org uitlezen: 9000 foto’s waar we daarna geen omkijken meer naar zullen hebben.
De andere foto’s zullen echter stuk voor stuk moeten worden beschreven – en dat is dus nu mijn werk. Dat klinkt geestdodend en is het eigenlijk ook, maar daar staat tegenover dat ik afgelopen week in gedachten weer in Pakistan was en vandaag in Libië.
Mijn eerste week heb ik gelogeerd in Alibi, een hostel in de voormalige gevangenis (u weet wel, van De Overval tijdens de Tweede Wereldoorlog). Sinds vanmiddag ben ik dus officieel huurder van een huisje in Harlingen. Het waren wat hectische dagen en ik zal morgen vooral bezig zijn met het schoonmaken van mijn nieuwe woonst, maar welbeschouwd is alles snel en makkelijk gegaan, zoals alles eigenlijk makkelijk loopt deze dagen. Leeuwarden biedt de rust die ik nodig had, de zon schijnt, ik kan lekker doorwerken, ik werk samen met vriendelijke mensen en er zal de komende weken ook wel gelegenheid zijn voor een fietstochtje door Friesland. Ik heb vorig jaar al ontdekt hoe mooi het hier is en zie uit naar een fijne, ontspannen zomer.
Kortom: u zult het uit mijn mond niet zo vaak horen, maar eigenlijk ben ik momenteel best gelukkig.
Zoals Peter de Smet al zei:
Zoek van alles de zonzij.
Nu ook nog even naar Escher op reis!
Die staat op mijn lijstje! Er is veel te doen in het kader van de culturele hoofdstad, al ben ik hier wel omdat ik moet werken en moet ik soms nog naar de Randstad heen en weer.
En ook al helemaal aangepast aan de noordelijke gewoonte om woorden af te kappen: “woonst”
Bij mijn weten wordt het woord woonst door velen gebruikt als alternatief voor huis of woning. Het wordt ook in NL in het zuiden gebruikt. Maar vooral in Vlaanderen. Ik vind het eigenlijk een mooi woord. Ik vermoed dat het een verkorte vorm is van woonstede.
Pas maar op, straks wil je niet meer terug naar het westen.
Kleine herinnering aan Amsterdam zonder zon:
De Dapperstraat
Natuur is voor tevredenen of legen.
En dan: wat is natuur nog in dit land?
Een stukje bos, ter grootte van een krant.
Een heuvel met wat villaatjes ertegen.
Geef mij de grauwe, stedelijke wegen,
De in kaden vastgeklonken waterkant,
De wolken, nooit zo schoon dan als ze, omrand
Door zolderramen, langs de lucht bewegen.
Alles is veel voor wie niet veel verwacht.
Het leven houdt zijn wonderen verborgen
Tot het ze, opeens, toont in hun hoge staat.
Dit heb ik bij mijzelve overdacht,
Verregend, op een miezerige morgen,
Domweg gelukkig, in de Dapperstraat.
… uit de bundel: ‘Quiet though sad’ (1947) …
Schrijver: J.C. Bloem
Ik wilde eigenlijk de Friese versie van “Domweg gelukkig” gebruiken, maar ik wist niet hoe dat moest.
Google (translate) is you frien.. euuh worst enemy: Silly bliid
Citation de Henri-Frédéric Amiel ; Journal intime, le 23 avril 1876.
Je hebt al die ingrediënten, Jona, dus blij dat je je gelukkig voelt
Le bonheur est fait d’énergie, de persévérance et de foi en soi.
Citation de Henri-Frédéric Amiel ; Journal intime, le 23 avril 1876.
Je hebt nu alle ingrediënten, Jona. Blij dat je je gelukkig voelt
Sorry, was het citaat zelf vergeten. Een beetje dom.
Wat heerlijk voor je!
Informatie in bestandsnamen stoppen is een heel slecht idee. Hopelijk krijg je dat goed eruit, als het heel nauwkeurig en systematisch is gedaan. Maar als je dat met een goede programmeertaal eruit haalt, zie ik niet waarom het aantal een probleem zou zijn.
Zoals Jacques Bloem, althans de dichter van ‘De Dapperstraat’ (de man zelf heeft niet of nauwelijks in een stad gewoond) bij Amsterdam ‘hoort’, zo past Rutger Kopland bij het hoge noorden van Groningen en Friesland, ook daarom dit
Wat is geluk
Omdat het geluk een herinnering is
bestaat het geluk omdat tevens
het omgekeerde het geval is,
ik bedoel dit: omdat het geluk ons
herinnert aan het geluk achtervolgt het
ons en daarom ontvluchten wij het
en omgekeerd, ik bedoel dit: dat wij
het geluk zoeken omdat het zich
verbergt in onze herinnering en
omgekeerd, ik bedoel dit: het geluk
moet ergens en ooit zijn omdat wij dit
ons herinneren en dit ons herinnert.
En op de vlucht voor het lawaai van de hoofdstad beland je onverhoeds in het Harlingen van ‘Terug tot Ina Damman’ en ‘De koperen tuin’. Doe Anton Wachter de groeten, wanneer je hem tegenkomt op weg naar en van het station.
En lach vriendelijk naar Meneer Visser.