Tien jaar geleden was ik in Ghat, een stad in het uiterste zuidwesten van Libië. In een opwelling heb ik daar het bovenstaande zwaard gekocht, dat sindsdien bij me aan de muur hangt. Het moet ooit gedragen zijn geweest door een Toeareg. Ik heb het die ochtend ingepakt in mijn koffer, aan de binnenkant van de deksel, achter dat kartonachtige stuk textiel dat daar zit om gestreken kleren netjes vlak te bewaren. Er zal wel een woord voor bestaan maar ik ken het niet.
We verlieten Ghat, trokken door de Akakus-bergen, reden de Wadi Awis en de Erg Wan Casa in en eindigden bij de Wadi Mathendous. We bezochten Germa en Sabha, we bekeken het Romeinse fort bij Gheriat al-Gharbia en reden naar Tripoli, waar we nog waterpijpen rookten. We ontdekten hoe ridicuul goedkoop de heroïne was en hoorden hoe alleszins vreedzame mensen aankondigden dat ze op de dag dat de Oude Man zou sterven, deze of gene ambtenaar overhoop zouden gaan schieten. Het was niet mijn eerste bezoek aan Libië maar ik begreep pas nu dat het hier goed verkeerd zou gaan.
Ik keerde terug via Schiphol, nam daarvandaan een taxi naar huis en pakte mijn koffer uit. Daar rammelde iets – o ja, ik had nog een zwaard gekocht. In Ghat. Ik was mijn impulsieve aankoop glad vergeten. En de douane had het wapen niet gezien. De bewaking op Schiphol is sindsdien verscherpt en ik denk nu, achteraf, dat dat weliswaar knap ergerlijk is, maar misschien toch niet zo’n heel slecht idee.
Ik ben eigenlijk best een tikkeltje jaloers dat je in al die landen bent geweest waar je nu niet meer naartoe kunt…
Leuk verhaal. Ik heb iets dergelijks meegemaakt met een scalpel-werd wel ontdekt op Ch. de Gaulle, maar als arts mocht ik het vliegtuig in. The times they are a changing.
“Er zal wel een woord voor bestaan maar ik ken het niet.”
Smokkel.
Geintje, waarschijnlijk is het een takouba (takooba, takoba).
Ooit op de veerboot van Engeland hierheen gekomen met enige grote en scherpe speerpunten in de kofferbak. Weliswaar geen zwaard maar het was vlak na 9/11 en de controles waren scherp. Maar blijkbaar zien ze daar wel vaker rare dingen langskomen.
Ik liep in 1976 als 24-jarige met een dergelijk zwaard inog gewoon de KLM-cabine in…
De dag voor 9/11 naar Rome. In de cockpit mogen zitten omdat ik zei dat ik een pilotenopleiding volgde. Ik had vliegvergunning, luchthavenbadge en personeelsbadge van luchtvaartmaatschappij bij, maar niemand vroeg ernaar. Toen kon je in Antwerpen de tarmac nog op door met een headset te zwaaien naar de beveiliging.
‘We ontdekten hoe ridicuul goedkoop de heroïne was’…hierover geen misverstanden toch…?