Wegwerkzaamheden vinden vaak ’s nachts plaats, als er weinig verkeer is. Dat heeft veel voordelen en een paar nadelen. Met die laatste maakte ik gisteren nogal hardhandig kennis, al was het meer een combinatie van factoren dan dat het alleen kwam door de wegwerkzaamheden.
Maar goed, ze zijn aan het einde van de Westerstraat de Marnixstraat aan het verbeteren. Als je de eerste straat uit komt fietsen, krijg je een soort omleiding waarbij je een stukje over de stoep moet rijden. Niks aan de hand. Helaas had het gisteren geregend en was de weg glad. En helaas was de afrit van de stoep wat onregelmatig. En helaas slipte ik over het natte asfalt. En helaas ligt er in de Marnixstraat een trambaan. Zodat mijn voorwiel in de sleuf van de rail raakte en over de kop sloeg.
Zoals dat gaat – je leest het althans vaak – gebeurde er van alles in een fractie van een seconde. Ik vloog, ik viel, ik kwam neer op mijn rug, ik gleed, ik voelde een enorme pijn in mijn been, ik dacht “dit is een breuk”, ik dacht “dit is geen breuk” en pas daarna kwam ik tot stilstand. Daar lag ik dan. Ouwe vent, op een natte straat, half in de modder.
En op zo’n moment toont Amsterdam zich op zijn best. Een fietser die me tegen de grond had zien gaan, kwam naar me toe. “Is alles goed?” Ik zei dat het meeviel en dat het in orde was, maar hij bleef wachten. “Is het echt in orde?” Langzaam richtte ik me op, benieuwd hoe mijn been het hield. Het was niet gebroken, maar het deed verrotte pijn. Pas toen ik eenmaal stond, maakte mijn bezorgde medefietser aanstalten verder te rijden. “Is je fiets goed?” vroeg hij nog. Ik zei dat ook die in orde leek. Pas toen hees hij zich weer in het zadel om door te fietsen.
Het zou natuurlijk ook zo zijn gegaan in Foudgum, Enschede, Yerseke, Lelystad of Ubach over Worms. U zou precies hetzelfde hebben gedaan, ik zou het ook hebben gedaan. Maar het gebeurde in Amsterdam, waar fietsers de reputatie hebben egoïstische verkeersterroristen te zijn. Dat is natuurlijk óók waar, want de fietser die in Amsterdam gaat letten op stoplichten, brengt zichzelf in levensgevaar. Dat laat onverlet dat bij ons in het dorp de fietsers soms ook heel aardig kunnen zijn.
Waarvan akte.
Inderdaad een lieve jongen.
Een paar dagen verloor ik mijn sleutelbos en heeft midden in de nacht een lieve jonge vrouw bergen verzet om achter mijn adres te komen. Gelukt.
Is alles weer goed met je?
Ik doe een dagje rustig aan. Lezen in bed en zo.
Soms is het heerlijk om een reden te hebben om een dagje rustig in je bed te lezen , hè . In ieder geval beterschap!😀
Ook namens mij. Blij dat het goed is afgelopen.
Gelukkig, je leeft nog ! En blijkbaar ben je nog soepel genoeg, dat komt natuurlijk door al dat fietsen. Een warm bad/warme douche bij stijfheid en blijf, met mate, bewegen (eventueel met lichte pijnstilling – naproxen) is het advies. Een spoedig herstel gewenst.
Gelukkig heb je niets gebroken.
Je merkt meestal wel vrij direct of er een bot ja/nee is gebroken. Blijft de beginpijn constant dan is er weinig aan de hand, maar neemt de pijn zienderogen en tot heftig toe, dan is het goed mis. Op naar het ziekenhuis. Ik weet het uit eigen ervaring.
Poeh, ik ken dat, ook met de fiets, in een ander dorp, Straatsburg, opstaan was volstrekt niet aan de orde. Femur, heet dat hier: heup gebroken. Hulp snel en efficiënt. Een jaar later allemaal weer (moderne) geschiedenis…
Beterschap!!
Nijmegenaren zijn provinciaals genoeg om graag Hollanders ten val te zien komen, maar dit had niet gehoeven hoor.
Heel fijn te mogen lezen, Jona, dat het lijkt mee te vallen. En wat heerlijk dat je , ondanks je pijn en vermoedelijke schrik, er zo’n positieve ervaring aan vast kan knopen. Wie weet leest je allervriendelijkste mede fietser je bijdrage. Zo niet, dan maar vertrouwen dat hij als voorbeeld moge gelden voor hen die hier wel lezen. Veel genoegen met het lezen in bed. Dát is, in elk geval goed te doen. m. vr. gr.
Ik wens je een spoedig herstel Jona!
Beterschap, Jona!
Levensgevaarlijk die stad van jou. Als ze hier een tram willen aanleggen ga ik er voor liggen. 😉
Sterkte
Opbeurende groet,
Aaargh, de jaren dat ik in Amsterdam heb rondgefietst was precies dat mijn grootste angst – met mijn voorwiel in een trambaan komen.
Inderdaad, even rustig aan is heel goed voor je, in allerlei opzichten.
Ik ken iemand die met d’r fiets in een tram-rail vast kwam te zitten. gezicht gehavend en beschadigd. Beterschap gewenst!
gelukkig hebben we hier geen tram-rails, Ik zou ze volgieten met pek en veren!
Beste Jona. Mijn dochter overkwam het een paar jaar terug. Maar er was ook nogal schade. Dus het eerste wat ik dacht: zou Jona de adresgegevens van de lieve jongen ook heen gekregen voor het geval er toch schade blijkt. Maar ik heb de indruk dat het meevalt. Sterkte. !
Ai, niet fijn zoiets. Maar count your blessings: niks gebroken, je gezicht is nog heel en de tram reed daar op dat moment niet. Niettemin, bont en blauw(?) en ontzette spieren is al rottig genoeg.
Beterschap. Even stilletjes met een boekje in een hoekje lijkt me een goed plan…
Voor die ontzette spieren kan ik uit ervaring Voltaren aanbevelen. Met dat smeersel kreeg ik een ernstig verstuikte enkel in twee dagen weer zover dat ik zonder al te veel ongemak bepakt en bekofferd een treinreis met overstappen terug naar huis kon ondernemen.
Jemig Jona, dat was natuurlijk schrikken. Als de pijn aanhoudt, wel even een foto laten maken, hoor! Ben zelf 2 maanden geleden gevallen; gevolg: schouder uit de kom, stuk schil van de schouderkop afgebroken en een scheur in het armbot. Ben hier een week mee doorgelopen, want dacht: dat gaat wel over; nou, dus niet.
Dus wel in de gaten houden.
Veel beterschap gewenst en rustig aan!!