Kurt Cobain was nog niet zo heel lang dood toen Hole, de band van zijn echtgenote Courtney Love, optrad in Paradiso. Of beter: de band had daar een optreden zullen verzorgen maar liet op zich wachten. Het voorprogramma was allang klaar, er gebeurde weinig op het podium. Het viel me op hoe jong het publiek was en hoeveel jongens een vlasbaardje droegen. Net zoals hun overleden idool.
Uiteindelijk behaagde het de dames en heer van Hole om hun optreden te beginnen. Het eerste nummer was Plump. Daarna speelden ze nog drie nummers en toen was het optreden alweer voorbij: iemand had vanaf het balkon iets naar het podium gegooid en dat was mevrouw Love allerminst bevallen, dus ze was over een versterker naar boven geklommen en stond daar op iemand in te meppen. Het gebeurde ongeveer vijf meter van me vandaan.
Ik stond erbij en keek ernaar. “Courtney! Courtney!” schreeuwde het publiek. Alsof het een ruzie was op een schoolplein, zou een van de kranten de volgende dag schrijven.
Ik geloof dat dat het verkeerde beeld is. Ruzies op schoolpleinen zijn vervelend maar horen er eigenlijk een beetje bij. Courtney Love moest daarentegen optreden voor een zaal vol te jonge mensen die daar vooral wat stonden te koketteren met de zelfkant. Mensen die alleen in haar waren geïnteresseerd omdat zij hen dichter zou moeten brengen bij Kurt Cobain. Ik ben geen psycholoog maar voor zo’n publiek te moeten optreden, dat lijkt me niet de beste manier om de zelfmoord van je man te verwerken.
Ook over haar en Kurt’s zelfmoord bestaan complottheorieën. 🙂
Zij verbaasde me wel (positief…muzikaal vind ik haar niet denderend) als actrice…in People vs Flint en Man on the Moon acteert ze aangrijpend.
Ik vond het altijd ironisch dat Courtney Love moest afkicken om junkie Althea Flynt neer te zetten. En ze speelde inderdaad de sterren van de hemel.
Waarom was jij er eigenlijk? Toch ook om een beetje dichter bij Kurt te komen…?
Ik had een perskaart.
Aha.
Dat verhaal herinner ik me ook nog wel, maar de muziek maakt weinig indruk. Keith Richards zei ooit dat de “rock” het makkelijke gedeelte is. “It’s about the roll, baby.” Dit is typisch zo’n bandje dat wel kan rocken, maar niet rollen.
Jona met een biertje in de hand in Paradiso. Ik zie het al helemaal voor me.
Mijn eigen favoriet Mudhoney maakte haar met de grond gelijk in Into yer Shtik. Achteraf vind ik Live through this van Hole niet zo slecht. Het is ook niet helemaal terecht dat de zelfmoord van een persoon zo aan levenspartners blijft kleven.
Violet is wel een lekker krijsnummer. Dan heb je het wel gehad met de dames Hole.