Sanne Deurloo was een vrouw met een missie: kennis delen en wetenschapsjournalistiek maken tot een serieus genre. Niet iedereen zal vertrouwd zijn met haar werk voor het Chemisch Weekblad, maar Natuur en Techniek is al bekender en ze werkte vanaf 2007 bij het museum Nemo, dat u zeker kent. Ze was hoofdredacteur van Kennislink, want ze begreep als weinig anderen dat het internet nieuwe mogelijkheden bood. Ook was ze voorzitter van de VWN, een beroepsvereniging voor wetenschapsjournalistiek en -communicatie.

Sanne overleed vorige week zaterdag, veel te jong. Gisteravond was in Nemo een herdenkingsbijeenkomst, waar twee sprekers dezelfde herinnering bleken te hebben: als je niet wist waar in een straat het feest was, was de daverende lach van Sanne genoeg om de plek te vinden.

Andere sprekers kregen het wat te kwaad en het gebeurde een paar keer dat een kind uit het publiek ongevraagd naar voren kwam lopen om een arm te slaan om de met zijn toespraak worstelende vader. Het gaf een nieuwe betekenis aan de eerste regel van een liedje van Whitney Houston dat Sanne had uitgezocht voor deze bijeenkomst.

I believe the children are our are future,
teach them well and let them lead the way.

Ik weet het, het is een verschrikkelijk cliché. Maar een cliché wordt alleen een cliché omdat het de uitdrukking is van een diepe waarheid.

Nog een persoonlijke herinnering tot slot: hoe we in januari van de nieuwjaarsborrel van de VWN, onder de rook van de Utrechtse Dom, naar het station terug wandelden. Eerder die avond had ze een prachtige afscheidstoespraak gehouden, nu vertelde ze iets meer over haar behandeling. We passeerden de Mariaplaats, waar Wikimedia is gevestigd, en ze vertelde dat ze respect had voor die vrijwilligers. Het trof me hoe ze van het ene op het andere moment haar eigen medische situatie kon vergeten om weer enthousiast te zijn over haar grootste passie, het delen van kennis.