Mijn vader wist ooit een verhaal te vertellen over de posterijen in zijn geboortestad Arnhem, dat ik niet kapot zal gaan checken. Het komt erop neer dat in Arnhem, dat in de Tweede Wereldoorlog hard getroffen was, reële armoede bestond. Een weduwe zonder voldoende geld was ten einde raad en schreef dus maar een brief aan Sint-Nikolaas. Overzicht van de precaire financiële situatie, verzoek om financiële bijstand, met 120 gulden zou ze al enorm geholpen zijn.

De brief aan de Goedheiligman kwam natuurlijk niet verder dan het postkantoor. Daar werkte destijds een beëdigde ambtenaar die onbestelbare post mocht openen om te zien of er een aanwijzing was voor het adres. De man – het zal wel een man zijn geweest, eind jaren veertig – las het epistel, was erdoor ontdaan en besloot zijn collega’s erbij te betrekken.

“Mannen,” zal hij wel hebben gezegd, “wij hebben betaald werk, we hebben een plicht die mevrouw te helpen. Als iedereen nu wat geeft, kunnen we haar het geld gewoon bezorgen.”

Hij ging met de hoed rond, haalde 100 gulden op, deed het bedrag in een envelop en gaf die aan de postbode die op 6 december bij die mevrouw langs ging.

Kort daarna vond een postsorteerder een nieuwe brief aan Sint-Nikolaas, die hij  opnieuw afgaf bij de ambtenaar die verantwoordelijk was voor de onbestelbare stukken. “Lieve Sint-Nikolaas,” las hij, “dank u wel voor het geld. Ik had gevraagd om 120 gulden maar vond 100 gulden. Het ontbrekende geld zal wel zijn gestolen door de postbode.”