Ik was veertien of vijftien en sliep op een zolderkamer. Vlakbij mijn nachtkastje hingen de portretten van enkele jeugdhelden. Daaronder was ook Gene Cernan, de vandaag overleden astronaut. De eerste astronaut die vloekte in een openstaande microfoon – niet zo heel erg netjes natuurlijk, maar ook u zou “son of a bitch” schreeuwen als de motor van uw maanlander op het kritische moment niet aanslaat. Dat was tijdens de missie van de Apollo-10. Cernan werd berispt maar het brak zijn carrière niet: hij was commandant van de Apollo-17 en was de laatste mens die rondliep op de maan.

Misschien was hij ook de meest poëtische van de Gemini- en Apollo-astronauten. Waar zijn collega’s nuchtere ingenieurs waren die bezig waren met een technische missie, kon Cernan opmerken dat hij “de radio had willen afzetten om te genieten van de oorverdovende stilte”. Niet dat hij een zwever was, maar de laatste mens op de maan wist zijn verlangen om het onbekende te verkennen te combineren met een verlangen naar sereniteit.
Lees verder “Gene Cernan” →