De literatuurwetenschap heeft iets paradoxaals: het is het wetenschappelijk onderzoek van een medium dat zelf waarheden verwoordt op niet-wetenschappelijke wijze. Goede romans zijn meerduidig, suggestief en ambigu, voor elke generatie anders. Van een wetenschappelijke publicatie wordt daarentegen verwacht dat ze de waarheid eenduidig, expliciet en zonder ambiguïteit weergeeft.
Deze tegenstelling maakt het lezen van literatuurwetenschappelijke publicaties lastig, omdat de lezer steeds moet veranderen van leeshouding: door een roman laat je je het liefst overmeesteren en meeslepen, terwijl wetenschappelijk proza vooral alertheid vergt. Dit heen en weer gaan tussen twee leesstijlen maakt literatuurwetenschappelijk proza vooral vermoeiend, wat mede oorzaak is van enkele onterechte verwijten aan de discipline: ze heeft geen nut, is irrelevant, voegt niets toe.
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.